Δεν χωρούν πειραματισμοί στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, αλλά μόνον τέτοιους εντοπίζουμε τα τελευταία χρόνια. Τέσσερις διαφορετικές πλευρές σήμερα στο φλέγον θέμα (διοίκηση, εργαζόμενοι, τευτλοπαραγωγοί και Τράπεζα Πειραιώς), χωρίς να βάζουμε την παρουσία της κυβέρνησης, ερίζουν για το παρόν και το μέλλον της επιχείρησης (ωσάν να μην είναι στην ίδια πλευρά), με τη φιλοσοφία μέχρι αυτό το σημείο να παραμένει αμιγώς κρατικοδίαιτη.
Μια μεγάλη μονάδα δεν δείχνει να καταφέρνει να σταθεί στα πόδια της παρά μόνον με γενναίες ενέσεις χρηματοδότησης κρατικού τύπου, με την Τράπεζα Πειραιώς μοιραία να προσπαθεί να κρατά τα προσχήματα. Δεν αμφιβάλλουμε για τις καλές προθέσεις της νέας διοίκησης, εκείνο που μας προβληματίζει είναι η έλλειψη πειθούς αναφορικά με τη βιωσιμότητα του σχεδίου.
Βιώσιμο σχέδιο σημαίνει άνοιγμα της χρηματοδότησης και εξυπηρέτηση των αναγκών σε όλα τα επίπεδα. Όταν η Τράπεζα ορθώνει ανάστημα και δεν χρηματοδοτεί, αυτό φυσικά έχει να κάνει με τους υπολογισμούς της για την εξασφάλιση των χρημάτων της. Κάθε τέτοια άρνηση δεν μπορεί παρά να προβληματίζει εμάς τους παρατηρητές, πολλώ δε μάλλον την κυβέρνηση και τη διοίκηση. Κι όταν το σχέδιο δεν κρίνεται καλό, πρέπει να υπάρχει εναλλακτικό.