Εδώ και βδομάδες οι Γάλλοι βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας με μαχητικότητα ενάντια στα σχέδια του Ολάντ για τις “μεταρρυθμίσεις” που προωθεί η κυβέρνηση του στα εργασιακά ... υποθέτω ότι αυτές τις αντιδράσεις ούτε ο ίδιος ο Ολάντ τις φανταζόταν και βέβαια ούτε και εμείς ... εμείς μείναμε να κοιτάμε, να σχολιάζουμε, να ζηλεύουμε τους Γάλλους και να αναρωτιόμαστε τι φταίει που εμείς με τρισχειρότερα, αράξαμε και μοιρολατρικά περιμένουμε την επόμενη καρπαζιά ...
Και αφού αποφανθήκαμε τι μας φταίει, αυτό το ρημάδι το σύστημα και πάλι ... ήσυχοι πια, πάμε για την επόμενη γουλιά της φραπεδιάς ... να διευκρινίσω βέβαια ότι το φραπέ δε φταίει σε τίποτα ...
Παρατηρώντας όμως προσεκτικά τα όσα συμβαίνουν στη Γαλλία διαπιστώνει κανείς ότι οι Γάλλοι βγήκαν στους δρόμους συσπειρωμένοι γύρω από τα συνδικάτα και τις ενώσεις τους ... συνδικάτα και ενώσεις απογαλακτισμένα από κράτος και κόμματα. Τα γαλλικά συνδικάτα ενώ δεν στερούνται ιδεολογικού υπόβαθρου, δεν αποτελούν τη φωνή και την έκφραση κάποιου κόμματος όσο κοντά τους και αν αυτό βρίσκεται ιδεολογικά ...
Πως όμως διαμορφώθηκε αυτή η κουλτούρα και σήμερα οι Γάλλοι έχουν ως καθοδηγητή και μπροστάρη στη σύγκρουσή τους με το επίσημο κράτος, τις δικές τους ανεξάρτητες δομές συλλογικής έκφρασης και δράσης, τις οποίες εμπιστεύονται και ακολουθούν. Εδώ δεν έχει κανείς παρά να παρατηρήσει τις ανάλογες δικές μας πρακτικές στην καθημερινότητά μας, πως αντιμετωπίζουμε δηλαδή την έννοια της συλλογικότητας και να διαπιστώσει πως αυτές επιδρούν στη συλλογική συνείδηση και δράση μας. Μάλιστα όλα αυτά δε χρειάζεται να πάμε κάπου μακριά για να τα δούμε, μπορούμε να τα δούμε και εδώ στην πόλη μας για να κάνουμε στη συνέχεια μοιραία κάποιες θλιβερές συγκρίσεις.
Για του λόγου το αληθές λοιπόν να μεταφέρω κάποια δικά μας παραδείγματα. Έχουμε και λέμε ... μετρώ στη μικρή μας πόλη ... δύο κεντρικές εκδηλώσεις μνήμης για τη γενοκτονία των Ποντίων, μπορεί και τρεις ή και τέσσερις ... τρεις εκδηλώσεις για τα ΑμΕΑ ... δύο πρωτομαγιές ... δύο, τρεις, τέσσερις διαφορετικές διαδηλώσεις για εργασιακά και ασφαλιστικό και δε συμμαζεύεται.
Και θα ρωτήσετε, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την έλλειψη σοβαρής πολιτικής δράσης και αντίδρασης στα τεκταινόμενα στον τόπο μας ; Έχουν και παρέχουν γιατί η πολιτική δράση παράγεται μέσα από τη συλλογική οργάνωση, έκφραση και δράση. Εμείς όμως όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε σέρνουμε, διαπαιδαγωγούμε την κοινωνία ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Αδιαφορούμε για την κοινωνική αποδιάρθρωση και την συνεπαγόμενη κοινωνική αδράνεια που επιφέρει η πολυδιάσπαση. Μας ενδιαφέρει πρώτιστα η δική μας “κοινωνική” ή “πολιτική” ύπαρξη και επικυριαρχία και όχι η ύπαρξη τελικά της ίδιας της κοινωνίας.
Μάλιστα παρόμοιες προσεγγίσεις και ερμηνείες αντί να αποτελούν αφορμή για “ενδοσκόπηση”, προκαλούν αλλεργία και κραυγαλέες αντιδράσεις από κάποιους αυστηρά σχηματοποιημένους και ορθόδοξους κομματικούς μηχανισμούς, που ακόμα να καταλάβουν ότι η ιστορία δεν εξελίσσεται “γραμμικά”. Τις ίδιες αντιδράσεις όμως παρατηρούμε και από θιγμένους “πολίτες”, που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το αγαθό των προθέσεων τους και ας είναι αυτοί που με τις πρακτικές τους διχάζουν τη συλλογική οργάνωση και δράση της κοινωνίας. Και η πλάκα είναι ότι κανείς από αυτούς δεν αισθάνεται την ανάγκη να δει που ακριβώς μας οδήγησε αυτή η πρακτική. Αν΄ αυτού ψάχνουν για “ψεκασμένους”, για “συστήματα” και ότι άλλο μπορεί να τους απαλλάξει από την ενοχλητική πραγματικότητα και τις δικές τους ευθύνες.
Ας μου δώσει λχ κάποιος να καταλάβω τι νόημα είχαν οι δύο “κεντρικές” εκδηλώσεις μνήμης για τη γενοκτονία των ποντίων στο Χώρο Τεχνών. Εκδηλώσεις για δυο διαφορετικά γεγονότα (;), όχι βέβαια. Το ιστορικό και εθνικό γεγονός είναι ένα, μια έπρεπε να είναι η κεντρική εκδήλωση μνήμης. Οι όποιες αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις δεν δικαιολογούν στο ελάχιστο αυτή την εικόνα κατά την κρίση μου. Έτσι η μικρή μας κοινωνία πήρε ακριβώς το αντίθετο από το “επιδιωκόμενο” μήνυμα και δυστυχώς φάνηκε ότι τελικά κράτησε κάποιες αποστάσεις από αυτές απογοητευμένη για μια ακόμα φορά.
Η αναφορά μου στο συγκεκριμένο γεγονός έγινε γιατί είναι το πιο πρόσφατο. Θα μπορούσα να επικαλεστώ πολλά άλλα, που απλά θα ενίσχυαν τη βάση του προβληματισμού μου. Το ζήτημα είναι να δούμε επιτέλους τι γεννούν αυτές οι καθημερινές πρακτικές. Πρακτικές που με τον ένα ή το άλλο τρόπο σιγοντάρουμε όλοι μας, με αποτέλεσμα η κοινωνία να αποπροσανατολίζεται, να μην βρίσκει διακριτά σημεία αναφοράς, να διασπάται και τελικά να απομακρύνεται από οτιδήποτε συλλογικό.
Και εμείς αδιαφορώντας για όλα αυτά μένουμε να μετράμε ξανά και ξανά τα “κουκιά” μας. Και βέβαια δεν είναι μυστικό το γεγονός ότι οι εξουσίες σιγοντάρουν την διάσπαση της κοινωνίας και ότι πάντα θα βρίσκονται κάποιοι πρόθυμοι να υπηρετήσουν αυτές τις τακτικές. Και άντε οι κάθε είδους εξουσίες είναι “θεμιτό” να παλεύουν για τη διατήρησή τους, εμείς γιατί σιγοντάρουμε και υπηρετούμε αυτές τις πρακτικές ; Τόσο γλυκιά είναι η θέση “παρά” την εξουσία ; Φαίνεται ότι μάλλον ακόμα και οι ελάχιστες σταγόνες εξουσίας είναι μεθυστικές.
Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί αυτή η αδράνεια μας, όταν όλα γύρω μας καταρρέουν, γιατί αυτή η μοιρολατρία. Γιατί πάψαμε να έχουμε εμπιστοσύνη στη συλλογική έκφραση και δράση. Γιατί μας έκαναν να πιστέψουμε ότι μπορούμε να σωθούμε εμείς ατομικά αν και είμαστε μέσα σε ένα σκάφος που βυθίζεται στη μέση μιας καταιγίδας μη έχοντας ούτε καν ένα σωσίβιο.
Αν δεν πάρουμε το μάθημά μας από τους Γάλλους θα είμαστε καταδικασμένοι να πίνουμε οιονεί το φραπέ μας, όσο βέβαια θα το μπορούμε και να αναρωτιόμαστε τι μας φταίει.
