«ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη…»
«Μια φορά κι έναν καιρό...»
ΜΙΑ ΣΑΓΗΝΗ αναδύεται κάθε φορά που ακούμε αυτές τις φράσεις. Σε αγκαλιάζει, διώχνει τις κακές σκέψεις απ’ το μυαλό σου, απωθεί τα προβλήματα από τη ζωή σου ακόμα και τις αρρώστιες! Τις ακούμε και τις ψιθυρίζουμε γνωρίζοντας τη μαγική τους δύναμη, όχι μόνο όταν είμαστε παιδιά…
ΤΗΝ «ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ» του κ. Δημήτρη Αβούρη*, ακολουθήσαμε, καθώς την ξετύλιγε με απαράμιλλη τέχνη και μαεστρία και ταξιδέψαμε, με τα φτερά της φαντασίας, στο δικό του θαυμαστό κόσμο, τον γεμάτο αισιοδοξία, ειρήνη, χαρά, αγάπη! Δραπετεύσαμε κυριολεκτικά από τα όσα κακά συμβαίνουν γύρω μας, όσες και όσοι από εμάς, είχαμε την πρόνοια και τη δυνατότητα, να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της «ΔΙΑΔΡΑΣΗΣ» (Εκπαιδευτικό Δίκτυο Νηπιαγωγείων Δήμου Νάουσας) και του «Κέντρου Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης» του Δήμου μας.
ΜΕ ΤΗ ΜΑΓΙΚΗ ΤΟΥ ΦΩΝΗ, την αγάπη του για το λαϊκό παραμύθι, την εμπειρία του και τις γνώσεις του ο κ. Δημήτρης Αβούρης , για μια βδομάδα, μας ταξίδεψε στην παραμυθοχώρα της σοφίας, της γνώσης, των αισθημάτων. Μας μάγεψε!
ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ, ως αληθινός παραμυθάς, να μας κάνει να αγαπήσουμε ξανά το παραμύθι, να επανεκτιμήσουμε την αξία του ως εξαιρετικού εκπαιδευτικού εργαλείου! Μας έπεισε να το επανεντάξουμε στην εκπαιδευτική διαδικασία! Μας έμαθε να δημιουργούμε τα δικά μας παραμύθια, μόνοι μας αλλά και με τα παιδιά μας. Μας δίδαξε να ανακαλύπτουμε μέσα μας τον «παραμυθά», αλλά και τον παραμυθά που κρύβουν μέσα τους τα παιδιά. Να τον καλλιεργούμε, να τον φροντίζουμε, να τον αναπτύσσουμε!..
Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ήρθε και μου είπε: «Κυρία έχω γράψει το δικό μου παραμύθι. Να το δείξω στον κ. Αβούρη, αφού είναι παραμυθάς, να μου πει τη γνώμη του;» Το διάβασε, και με έκδηλη την ικανοποίηση, είπε: «Ναι, τα παιδιά μας μαγεύουν με τον τρόπο τους. Όλα τα παιδιά κρύβουν μέσα τους έναν παραμυθά! Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να τον δείξουν σε όλους!»
ΕΠΑΙΞΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ και τους γονείς των Νηπιαγωγείων και των Παιδικών Σταθμών που είχαν το εξαιρετικό προνόμιο να τον έχουν κοντά τους. Ενθουσίασε με τα παραμύθια του. Ενθουσιάστηκε με την αγνότητα, τις γνώσεις και τα εφόδια που αποκτούν οι λιλιπούτειοι μαθητές και μαθήτριες σ’ αυτή την κρίσιμη ηλικία.
ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΕ και έπαιξε με τα παιδιά του «ΚΔΑΠ ΑΜΕΑ» και το «Ειδικό Νηπιαγωγείο- Δημοτικό- Ε.Ε.Ε.Ε.Κ». Μάγεψε και μαγεύτηκε. «Να σας πω κι άλλα παραμύθια;» τους έλεγε. Και κείνα εν χορώ του απαντούσαν: «Κόκκινη κλωστή δεμένη…» Κι έλεγε, κι έλεγε, χωρίς τελειωμό. Μας μετέφερε στις «Χίλιες και μία νύχτες» της Σεχραζάτ… Μόνο ένα μικρό παιδί του αποκρίθηκε: «Θέλω, μα μην αργήσουμε πολύ, γιατί έχουμε αραίωμα…»
ΠΕΡΠΑΤΗΣΕ το μονοπάτι της ιστορίας μας, άκουσε τον Αριστοτέλη και τον Αλέξανδρο να συζητούν ώρες ατέλειωτες στα Ισβόρια αναζητώντας λύση στα προβλήματα της πόλης μας, τους ήρωες της Νάουσας να κάνουν έκκληση να μη σκεπαστούν από τη λήθη. Στον Άγιο Νκόλαο συνάντησε Νύμφες και συνομίλησε μαζί τους, όπως τα παλιά χρόνια... «Είστε πολύ τυχεροί που βρίσκεστε σ’ αυτό τον ευλογημένο τόπο! Μπορείτε να ξεφύγετε από τη μιζέρια και την καταστροφή! Υπάρχουν λύσεις!» μας έλεγε, βλέποντας την απαισιοδοξία στα μάτια μας.
ΤΕΛΙΚΑ, ΚΑΤΙ ΗΞΕΡΕ ο Αϊνστάιν, που όταν μια μητέρα τον ρώτησε «τι θα μπορούσε να κάνει, ώστε ο γιος της να γίνει «εξυπνότερος», της απάντησε: «Διάβαζετέ του παραμύθια! Διαβαζετέ του ακόμα περισσότερα παραμύθια!»
Δημητρη Αβούρη, σε ευχαριστούμε!
(*)Αφηγητής παραμυθιών και συγγραφέας ο ίδιος, με εμπειρία από παραστάσεις σε σχολεία και με καθημερινή εθελοντική δράση στα Νοσοκομεία Παίδων, διοργανώνει εργαστήρια γραφής αφήγησης παραμυθιών, μέσα από τα οποία επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήσεις τι λέμε και τι όχι, τι κάνουμε και τι αποφεύγουμε, πώς κερδίζουμε την εμπιστοσύνη των παιδιών και με ποιόν τρόπο τα καλούμε να συμμετάσχουν στην αφήγηση. Παρότι σπούδασε ψυχολογία, ο κ. Δημήτρης Αβούρης προτίμησε να ασχοληθεί με τα παραμύθια, αρχίζοντας από το 1993 να καταγράφει και να αφηγείται τα παραδοσιακά παραμύθια της πατρίδας του, της Ζακύνθου. Επιλέγοντας πάντα παραδοσιακά ελληνικά παραμύθια και μύθους του Αισώπου, συντροφεύει με τα παραμύθια του, παιδιά που νοσηλεύονται αλλά και μεγάλους. Παίρνουν θάρρος και με τη φαντασία τους “πλάθουν ” κι αυτά τα δικά τους παραμύθια, ξεχνώντας προς στιγμή την αρρώστια τους. Άλλα γίνονται καλά και αλλά νιώθουν ανακουφισμένα…
