Λένε πως η φτώχεια φέρνει γκρίνια και κάνει τους ανθρώπους πιο άγριους και σκληρούς, ενώ ο πλούτος φέρνει χαρά και ευτυχία, όμως δεν είναι έτσι!
Πριν από χρόνια, οι γονείς μας δουλεύανε κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί! Οι πατεράδες μας που είχαν και την μέριμνα για όλα που απασχολούσαν την οικογένεια,μας διηγόντουσαν ιστορίες για τις δυσκολίες που περνούσαν, δουλεύοντας πότε στους εύπορους κτηματίες,πότε στους κτηνοτρόφους της περιοχής σαν βοσκοί ,πότε δουλεύοντας στην θέση άλλων στην καθιερωμένη από το κράτος, "προσωπική εργασία".Τα χέρια τους ροζιασμένα,το πρόσωπό τους ρυτιδιασμένο και Αγριωπό από τις κακουχίες, αλλά η καρδιά τους μαλακή σαν βαμβάκι,τα αισθήματα αγάπης και καλοσύνης ξεχείλιζαν. Στους τρύγους, στ΄ αλώνια ,στην συλλογή του βαμβακιού και των φρούτων ,υπήρχε ομαδικότητα και αλληλεγγύη και ο ένας, βοηθούσε τον άλλο και τανάπαλιν. Όταν δουλεύανε πάλι ,το τραγούδι ήταν ατέλειωτο,το γέλιο αστείρευτο ,τα πειράγματα δίνανε και παίρνανε και η μέρα περνούσε κουραστικά μεν αλλά ευχάριστα.Ω ! Τι Μεγαλείο οι αντιθέσεις Θεέ μου!.Το βράδυ μετά το πρόχειρο πλύσιμο, ο πατέρας δρόμο για τον καφενέ ή το ταβερνάκι που ήταν στην πλατεία του χωριού. Εκεί συναντούσε τον φίλο, τον καλό γείτονα τον χωριανό. Εκεί θα λέγανε τα δικά τους, εκεί θα προγραμμάτιζαν τις δουλειές που θα κάνανε την άλλη μέρα ,εκεί θα πίνανε το τσιπουράκι τους και θα λέγανε τα χωρατά τους,εκεί θα έφευγε η κούρασή τους. Η μητέρα μας όμως, ήταν η αδικημένη της υπόθεσης. Αυτή έμενε στο σπίτι για να συγυρίσει, να φροντίσει τα παιδιά και να ετοιμάσει τα της επομένης. Εάν πάλι ήταν τυχερή και είχε στο σπίτι πεθερά εν ζωή, θα έκανε πολύ λιγότερα και θα αναπαυόταν λίγο.Δεν τους απασχολούσε που δεν είχαν κουζίνα εντοιχισμένη,ψυγείο BOSSE,αυτοκίνητο 4χ4 ή ίντερνετ! Μήπως τα γνώριζαν σάμπως?Τους αρκούσε η μασίνα και ο πλινθόκτιστος φούρνος για κουζίνα,το φανάρι για ψυγείο το ζωήλατο όχημα και σε καλύτερη περίπτωση το τρακτεράκι. Του Άι Γιωργη, την Πρωτομαγιά και αν συνέπιπτε του Άι Θανάση καλύτερα και αργότερα της Παναγίας, έψηναν στην εξοχή στους μυρωμένους και ανθοστόλιστους κάμπους και με τον ήχο των χάλκινων ή του κλαρίνου ,γλεντούσαν όλη την ημέρα με την ψυχή τους,έλαμπαν κυριολεκτικά από χαρά,το ζούσαν. Όταν πάλι γινότανε γάμος κρατούσε μέρες και συμμετείχαν όλοι ακόμη και οι απρόσκλητοι. Η χαρά τους γιγάντωνε και γινότανε χαρά των άλλων, η λύπη τους μοιραζόταν και γινότανε μισή.
Μέριμνα καθημερινή και βασική ήταν η εξασφάλιση του επιούσιου όπως θα λέγαμε απλά σήμερα, τίποτε περισσότερο. Ούτε περίσσεια όνειρα ούτε σχεδιασμοί βραχυπρόθεσμοι ούτε χίμαιρες ούτε Ένφια ούτε Εφορία και στεγαστικά δάνεια τους απασχολούσαν. Η ζωή τους ήταν απλή αλλά απέριττη, η ζωή τους ήταν το τώρα,το σήμερα και αύριο έχει ο Θεός. Απλά πράγματα, απλοποιημένα χωρίς σκοτούρες.
Ο άνθρωπος του σήμερα επιφορτισμένος με μύρια προβλήματα έχει εγκλωβισθεί κυριολεκτικά στο είναι του. Η απόγνωση τον έχει κυριεύσει, η καρδιά του έχει σκληρύνει, έγινε ατομιστής και σκυθρωπός, η αγωνία για το αβέβαιο αύριο, του έχει γίνει δυνάστης και η τεχνολογία και οι εικονικές ανάγκες που δημιουργήθηκαν από αυτήν, έκαναν τη ζωή του αφόρητη. Το χαμόγελό του έχει αφανισθεί και οι σχέσεις του με τους συνανθρώπους του, έχουν διαταραχθεί πλήρως. (Κάποιος μου έλεγε πρόσφατα , ότι κάποιοι για να αποφύγουν να χαιρετίσουν,κάνουν πως μιλούν στο κινητό τους!) Σήμερα ο άνθρωπος έγινε σωστό αγρίμι προκειμένου να επιβιώσει και η ζωή του αληθινή ζούγκλα από τις έννοιες που τον περιζώνουν. Η ωραία και δυσεύρετη φιλία είναι υπό δοκιμασία και η γνωστή αλληλεγγύη έγινε άγνωστη κυρία και περιορίσθηκε στα του οίκου της.Το κέφι και οι μικροχαρές της εφήμερης ζωής του, έχουν περιοριστεί και οι ελπίδες του προς τον Κύριο και Θεό μας είναι υπό κρίση, η δε πίστη του αντί να θωρακιστεί από τις αντιξοότητες που κλυδωνίζουν τη ζωή του, δυστυχώς και αυτή είναι υπό αμφισβήτηση. Τα υπαρξιακά του προβλήματα αθεράπευτα και οι ψυχολόγοι στις δόξες τους. Τα δε άτυχα παιδιά του σήμερα, ξεχάσανε να παίζουν.Πάει το κρυφτό, πάει το τσιλίκι, δεν γνώρισαν τους βόλους ούτε και την αμάδα και ούτε που ασχολήθηκαν οι πολυάσχολοι γονείς να τους τα διδάξουν,το μόνο που έκαναν ήταν να τους φορτώσουν ένα τεράστιο IPAD και PLAY -STΑΤΙΟΝ και έτσι θεώρησαν ότι η αποστολή τους εξετελέσθη και η συνείδησή τους επαναπαύτηκε. Πού να φαντασθούν όμως ότι οδηγούν τα άμοιρα παιδιά τους άθελα, στον κόσμο του Βιτρό ριάλιτι, όπου καταργούνται και διαταράσσονται οι διαπροσωπικές σχέσεις των ατόμων, με συνέπεια την απομόνωση και περιθωριοποίηση του ανθρώπου. Άραγε ο πλούτος και η διαρκής αναζήτηση φέρνουν ευημερία και μαζί με αυτόν την πολυπόθητη ευτυχία; Ή τον οδηγούν σε αδιέξοδα και μη αναστρέψιμες καταστάσεις; Ή μήπως θα πρέπει ν΄αναλογισθούμε και να πούμε "καλή μου φτώχεια ήρεμη ανθρώπους, ημερώνεις"!
Γ. Ευάγγελος
