Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα, Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
σήμερα θα “βαδίσουμε” στο μακρινό παρελθόν, πολλά χρόνια πίσω. Θα σας πληκτρολογήσω, για τον Επιμηθέα, τον Προμηθέα, …. δωμάτιο με θέα, για τον Δία, για τον άνθρωπο, για το “ζώο” (σύγχρονος νεοέλληνας!).
Το γνωρίζω, φίλε μου, ότι ήδη σε εκνεύρισα, τα έχεις ήδη πάρει (όχι τα μπικικίνια!) και επιθυμείς να με “σταυρώσεις”.
Αναζητείς την φουστανέλα σου, ως νέος Μακεδονομάχος, να με “τελειώσεις”.
Όταν πριν από 20 χρόνια περίπου, κάποιοι μιλούσαν για το κρατίδιο των Σκοπίων, τότε ήταν φασίστες, ακροδεξιοί, αποβράσματα.
Είκοσι χρόνια δεν κάναμε τίποτα, τσιμουδιά, τον σκασμό κοινώς και …. τώρα βρήκαμε τον κ. Μουζάλα.
Βρήκαμε έναν άλλο, που πιστεύουμε ότι φταίει για την κατάντια μας. Εμείς δεν φταίμε, ποτέ. Είμαστε τέλειοι.
Και ξέρετε, τι μας ενόχλησε περισσότερο, στον συγκεκριμένο υπουργό;
Ότι είχε το θάρρος να πει αρκετές φορές συγνώμη!
Πάμε λοιπόν πίσω για να συναντήσουμε τον Πρωταγόρα, να μας λέει.
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν κάποτε μια εποχή, που υπήρχαν θεοί, αλλά δεν υπήρχαν ζώα καμιάς ράτσας πάνω στη γη. Και όταν ήρθε η ώρα που όρισε και γι’ αυτά η μοίρα να ’ρθουν στον κόσμο, δόθηκε εντολή στον Προμηθέα και τον Επιμηθέα, να τα φροντίσουν και να τους μοιράσουν εφόδια, τέτοια που να ταιριάζουν στο καθένα τους.
Τότε ο Επιμηθέας ζητά από τον Προμηθέα τη χάρη, μόνος του να κάμει τη μοιρασιά: «κάνω εγώ τη μοιρασιά, του είπε, κι εσύ έρχεσαι μετά και κάνεις επιθεώρηση, θα τα βρεις όλα έτοιμα».
Έτσι και έγινε. Ξεκίνησε λοιπόν και σε μερικά ζώα έδινε δύναμη, όχι όμως και γρηγοράδα, ενώ τα πιο αδύνατα τα εφοδίαζε με γρηγοράδα· σ’ άλλα έδινε όπλα, για όσα όμως άφηνε χωρίς αρματωσιά σοφιζόταν κάποια άλλη ικανότητα, για να κρατιούνται στη ζωή.
Ο Επιμηθέας, όμως ήταν και λίγο μπούφος. Έτσι δεν κατάλαβε, ότι ξόδεψε όλες τις χάρες στα άλογα ζώα· του έμενε ωστόσο η ράτσα των ανθρώπων – και δεν ήξερε τι να κάνει.
Την ώρα που εκείνος καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα, έρχεται ο Προμηθέας για να επιθεωρήσει τη μοιρασιά. Και βλέπει τα άλλα ζώα εφοδιασμένα με όλα κι όπως τους ταίριαζε, τον άνθρωπο όμως γυμνό και ξυπόλυτο, δίχως σκεπάσματα και αρματωσιά· είχε φτάσει κιόλας η μέρα που όρισε η μοίρα να βγει κι ο άνθρωπος από τη γη στο φως του ήλιου.
Αφού λοιπόν, ο Προμηθέας έριξε τα μπινελίκια του στον Επιμηθέα, σκέφθηκε να κλέψει από τον Ήφαιστο και την Αθηνά (ωραίο μωρό!), την τέχνη (σοφία) και τη φωτιά.
Τα χρόνια περνούσαν, ο άνθρωπος προχωρούσε, πίστεψε σε θεούς και άρχισε να χτίζει βωμούς και αγάλματα των θεών· κατόπι, με την αξιοσύνη του γρήγορα σχημάτισε γλώσσα και λέξεις, συνταιριάζοντας τις συλλαβές, και βρήκε και κατοικίες και ρούχα και υποδήματα και στρώματα και τις τροφές που δίνει η γη.
Οι άνθρωποι τον πρώτο καιρό ζούσαν σκόρπιοι, πολιτείες όμως δεν υπήρχαν.
Έτσι, τους αφάνιζαν τα θηρία, γιατί σ’ όλα τα σημεία ήταν πιο δυνατά απ’ αυτούς και αιτία ήταν που δεν είχαν ακόμη την πολιτική τέχνη, που ένα μέρος της είναι η τέχνη του πολέμου.
Τότε ένιωσαν την ανάγκη να συγκεντρώνονται και να χτίζουν πολιτείες, για να σωθούν.
Όμως όποτε συγκεντρώνονταν, αδικούσε ο ένας τον άλλο, μια και δεν είχαν την πολιτική τέχνη, κι έτσι πάλι σκορπίζονταν και τους έτρωγαν τα θηρία.
Τότε ο Δίας ανησύχησε μήπως χαθεί η ράτσα μας από το πρόσωπο της γης και έστειλε τον Ερμή (ανάλαφρος και γρήγορος σαν και μένα!), να φέρει στους ανθρώπους την αιδώ και τη δικαιοσύνη, για να δημιουργηθούν μονιασμένες πολιτείες.
Ο Ερμής που δεν το έπαιζε έξυπνος, ρώτησε τον Δία με ποιον τρόπο να δώσει στους ανθρώπους την αιδώ και τη δικαιοσύνη: «με ποιον τρόπο, όπως έχουν μοιραστεί τα επαγγέλματα, έτσι να τις μοιράσω κι αυτές; Ξέρεις πώς έχουν μοιραστεί εκείνα: ένας γιατρός εξυπηρετεί πολύν κόσμο, το ίδιο και οι άλλοι τεχνίτες. Με τον ίδιο τρόπο να βάλω στους ανθρώπους και τη δικαιοσύνη και την αιδώ, ή να τις μοιράσω σ’ όλους;»
«Σε όλους, είπε ο Δίας, και ο καθένας να έχει το μερίδιό του· γιατί πώς θα σταθούν πολιτείες, αν – όπως έγινε με τα άλλα επαγγέλματα – λίγοι έχουν μερίδιο απ’ αυτές;
Και βάλε έναν νόμο με τη σφραγίδα μου: όποιος είναι ανίκανος να κρατήσει το μερίδιό του στην αιδώ και τη δικαιοσύνη, να τον σκοτώνουν, γιατί είναι πανούκλα της πολιτείας».
Αιδώς φίλοι μου, ντροπή στην δημοτικιά.
Τι είπε, δηλαδή με δύο λόγια ο Δίας.
Ότι σε μία οργανωμένη κοινωνία, ο άνθρωπος για να θεωρείται ενάρετος, θα πρέπει να αισθάνεται ντροπή και οργή μπροστά σε κάθε άπρεπη πράξη και ταυτόχρονα να έχει και το αίσθημα της τιμής, που δεν θα τον επιτρέπει να παραβαίνει το χρέος του.
Ακριβώς, ότι κάνουμε και εμείς! Οι σύγχρονοι νεοέλληνες, που αισθανόμαστε περήφανοι για τους προγόνους μας, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα για αυτούς.
Και τι μας νοιάζει σε τελική ανάλυση, αφού έχουμε ξοχικό, αυτοκίνητα με πολλά άλογα, για να τα καβαλούν πολλά γαιδούρια!
Αναρωτιόμαστε διαρκώς τι φταίει.
Το ότι δεν αισθανόμαστε ντροπή φίλοι μου.
Δεν ντρεπόμαστε που βασικό γνώρισμα της κοινωνίας μας είναι η πλήρης έκλυση των ηθών, η παντελής έλλειψη αρχών, παιδείας, η καταπάτηση αξιών και ιδανικών.
Δεν ντρεπόμαστε που η κοινή γνώμη, διαμορφώνεται πλέον, από ανεύθυνους, μηδενιστές, καιροσκόπους, τυχάρπαστα ανθρωπάκια, που χάριν του κέρδους ισοπεδώνουν τα πάντα.
Δεν ντρεπόμαστε που δεν έχουμε ορθά πρότυπα, δεν ντρεπόμαστε που καταξιωμένος θεωρείται πια ο κάθε φελλός που επιπλέει.
Δεν ντρεπόμαστε για την πλήρη αλλοτρίωση του λαού μας, της κοινωνίας μας.
Δεν ντρεπόμαστε που το σύστημα παιδείας επιβραβεύει την προχειρότητα, τη φαυλότητα, την ραθυμία. Θα μου πείτε, βέβαια τι διαφορετικό να περιμένει κανείς όταν η συγγραφή και ή έκδοση των βιβλίων δίδεται σε ημέτερους διαπλεκόμενους!
Ά ρε Κουτσονίκα (συγνώμη Καρανίκα ήθελα να πω), να σε δω και συγγραφέα, να γράφεις για την ωραία Ελένη και τι στον κόσμο!
Δεν ντρεπόμαστε, φίλοι μου, που προωθείται καθημερινά, ο εθνομηδενισμός, η παγκοσμιοποίηση και η ομογενοποίηση των πάντων.
Δεν ντρεπόμαστε για τα ομογενοποιημένα πρότυπα ζωής, που οδηγούν στην μαζοποίηση, στην προβατοποίησή μας.
Δεν ντρεπόμαστε που ο τρόπος ζωής μας, μετατρέπει το άτομο από ξεχωριστή προσωπικότητα σε ένα απλό αριθμό.
Δεν ντρεπόμαστε, δηλαδή που γινόμαστε νούμερα!
Δεν ντρέπεστε, … που με διαβάζετε!
Κατά συνέπεια φίλοι μου, πρώτα θα ντραπούμε και μετά ενωμένοι θα προχωρήσουμε.
