Μιλούσα με δημοσιογράφο έγκριτης αθηναϊκής εφημερίδας. Οι απόψεις του για την κατάντια στην οποία μας οδήγησαν οι πολιτικές ηγεσίες ήσαν αναμφισβήτητα ορθές και τεκμηριωμένες. Εν τούτοις δε θα μετέφερα στις στήλες μου τη συζήτησή μας, αν ο συνομιλητής μου, περατώνοντας την τοποθέτησή του, δε μου αποκάλυπτε κάποιο πολιτικό γεγονός που αποτελούσε είδηση πρώτης τάξεως αν και αναφερόταν στο παρελθόν.
Ας αρχίσουμε όμως με τις ενδιαφέρουσες και τεκμηριωμένες, όπως είπα, πολιτικές σκέψεις του φίλτατου και αξιόπιστου δημοσιογράφου. Σκέψεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν άρθρο εφημερίδας με τον τίτλο «ΑΝ ΗΤΑΝ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ»:
«Αν ήταν πατριώτης ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο έσχατος της γνωστής πολιτικής δυναστείας, θα καταδίκαζε με δηλώσεις επίσημες τους εχθρούς του έθνους τότε που κάποιοι γνωστοί-άγνωστοι πυρπόλησαν την Πελοπόννησο και την Αττική για να εκφοβίσουν τον τότε πρωθυπουργό και να τον τιμωρήσουν για τις παράτολμες συμφωνίες του με τη Ρωσία».
Υπενθύμισα τον συνομιλητή μου πως ο νεανίζων Παπανδρέου, εκείνη την εποχή, κοιμόταν και ξυπνούσε με το όραμα της πρωθυπουργίας. Και ήξερε πως ο δρόμος για την υλοποίηση του οράματος αυτού, περνούσε από τα επιτελεία των υπερατλαντικών «συμμάχων μας» και πως μια τέτοια δήλωση θα έκαιγε κι αυτόν και το όραμά του.
Αγνοώντας τις αντιρρήσεις μου ο Αθηναίος δημοσιογράφος, συνέχισε τους διαλογισμούς του:
«Αν ήταν πατριώτης ο Τσίπρας θα ξυπνούσαν τα σοσιαλιστικά του αισθήματα τότε που η Ελλάδα έδινε τον αγώνα για να κατακτηθούν οι αγορές της Ρωσίας και της υπόλοιπης Ευρώπης. Θα χτυπούσε η σοσιαλιστική καρδούλα του και θα έλεγε στο Σαμαρά πως είναι κοντά του, συναγωνιστής και συμπαραστάτης. «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο», όπως είπε κάποτε και η Πατουλίδου. Ποια Ελλάδα όμως; Και ποιος Έλληνας;».
Ποια Ελλάδα; ψέλισσα κι εγώ. Και ποιος Τσίπρας; Αυτόν, εκείνο το καλοκαίρι, τον ένοιαζε να ρίξει την κυβέρνηση και να γίνει πρωθυπουργός. Όμως και πάλι, εύρισκα τους χαρακτηρισμούς του συνομιλητή μου υπερβολικούς και μεροληπτικούς. Πέρασα στην αντεπίθεση:
«Κι ο Σαμαράς; Τί έκανε ο δικός σου ο Σαμαράς; Έπεσε στη λούμπα του Τσίπρα και οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Δεν εκμεταλλεύθηκε ούτε το τρίμηνο που απαιτούσε η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας με τις απαραίτητες διαδικασίες. Ήταν πατριώτης ο Σαμαράς; Τότε, γιατί δεν πρότεινε το Γλέζο για Πρόεδρο; Να βλέπαμε, τι θα έφτανε τότε ο Τσίπρας. Να βλέπαμε, τί θα έκαμναν οι ανεξάρτητοι βουλευτές. Θα έριχναν την κυβέρνηση; Είμαι βέβαιος πως όχι.
Ο φίλος μου ο Αθηναίος, έμπειρος και αξιόπιστος δημοσιογράφος, έσπασε κάποιο πικρό χαμόγελο. Και μου αποκάλυψε πως ο Σαμαράς, ο τότε πρωθυπουργός, την έκανε την πατριωτική αυτή χειρονομία. Πως ο πρώτος στον οποίο προσέφερε την Προεδρία της Δημοκρατίας, ήταν ο Γλέζος. Ο Μανώλης Γλέζος, το σύμβολο της Αντίστασης κατά των Γερμανών. Η πρόταση όμως, παρέμεινε πρόταση. Γιατί; Ίσως επειδή προερχόταν από την «φασιστική» Δεξιά. Ίσως γιατί κάποιοι μίλησαν στο αυτί του Γλέζου και του είπαν το δικό τους παραμύθι.
Η αποκάλυψη αυτή, δεν αποτέλεσε ποτέ πρωτοσέλιδο στον τύπο των Αθηνών. Την πιστεύετε; Εγώ πάντως, ΟΧΙ!
Ο.Σ.