Κάποιος ηλικιωμένος αναγνώστης μάς εξιστόρησε την περιπέτειά του και παρακάλεσε να γράψω κάτι γι’ αυτήν.
Μεταφέρω τη διήγησή του αυτή χωρίς να παραλείψω ούτε λέξη. Και η διήγηση αυτή, λέει πολλά. Ίσως όμως για κάποιους να μη λέει τίποτα.
«Μόλις είχα διασχίσει την πλατεία Ρακτιβάν και κατευθυνόμουν προς το σπίτι μου. Με είχε σοκάρει λίγο πριν το θέαμα της αφρόντιστης προτομής του ένδοξου συμπατριώτη μας και της γειτονιάς του με τον παραγεμισμένο μικρό κάδο απορριμμάτων που φιγουράριζε δίπλα στα σκαλοπάτια του παλαιού δικαστηρίου.
Κατέβηκα με τη βοήθεια της βακτηρίας μου τα σκαλοπάτια και πήρα θέση ορθίου στο πεζοδρόμιο που οδηγούσε στη «διάβαση πεζών» της οδού Βερόης.
Στήθηκα εκεί και παρακολουθούσα την αδιάκοπη ροή των αυτοκινήτων. «Δε μπορεί, κάποιος θα σταματήσει για να περάσω», συλλογιζόμουν και περίμενα. Θυμήθηκα το χρονογράφημα κάποιας εφημερίδας που έλεγε πως ένας στους πέντε οδηγούς, σέβεται τις διαβάσεις και δίνει προτεραιότητα στους πεζούς.
Άρχισα να μετρώ ψιθυριστά: Ένα, δύο, τρία, τέσσερα! Τέσσερις οδηγοί περνούν από μπροστά μου και αγνοούν κι εμένα και το μπαστούνι μου. Ακολουθεί ο πέμπτος. Αυτός, δε μπορεί, θα σταματήσει.
Με τη βεβαιότητα που παρέχει η εμπιστοσύνη μου στα χρονογραφήματα και στη στατιστική, τόλμησα. Όρμησα προς τη διάβαση για να περάσω απέναντι.
Δεν είχα υπολογίσει όμως σωστά. Ως φαίνεται, ο οδηγός του πέμπτου αυτοκινήτου, ούτε το χρονογράφημα είχε διαβάσει, ούτε τις στατιστικές συνήθιζε να σέβεται. Πέρασε ξυστά δίπλα μου και χωρίς να βιάζεται, σταμάτησε λίγο πιο κάτω.
«Σταμάτησε για να ζητήσει συγνώμη» συλλογίστηκα και ήμουν έτοιμος να του δώσω άφεση, λέγοντάς του πως δεν έγινε και τίποτε και πως… «άνθρωποι είμαστε, σφάλματα κάνουμε». Όμως ο άνθρωπος, άλλα είχε στο μυαλό του. Δε σταμάτησε για να εκφράσει τη λύπη του αλλά για να με κατσαδιάσει!
«Στραβομάρα είχες μωρέ; Δεν έβλεπες κοτζάμ αυτοκίνητο που ερχόταν από πάνω;».
Έμεινα σύξυλος. Κι όταν συνήλθα, τόλμησα να του αντεπιτεθώ: «Στραβομάρα έχεις εσύ! Διάβαση πεζών είχες μπροστά σου. Δε βλέπεις τις άσπρες γραμμές;».
«Γιατί; Εσύ τις βλέπεις;» είπε οργισμένος εκείνος και ξαναμπήκε στο αυτοκίνητό του.
Έριξα μιαν απελπισμένη ματιά στη «διάβαση» και τότε είδα πως οι άσπρες γραμμές που ήξερα, είχαν ξεθωριάσει. Τόσο, που έπρεπε να επιστρατεύσεις τη φαντασία σου για να τις δεις. «Αύριο θα πάω στο Δήμαρχο», είπα μέσα μου. Έπειτα θυμήθηκα την εφημερίδα. «Θα τα πω στον Επίκαιρο. Αυτός, κάτι τέτοια δεν τα χαρίζει. Και ήλθα!».
«Και καλά κάνεις!» συμπληρώνω εγώ.
Γράφω χωρίς περιστροφές το περιστατικό με την ελπίδα πως κάποιοι αρμόδιοι θα το διαβάσουν και θα σπεύσουν με τις άσπρες τους μπογιές να διαγραμμίσουν τις διαβάσεις της οδού Βερόης.
Συνάμα, σπεύδω κι εγώ να ζητήσω συγνώμη από τον βιαστικό γιοταχή που τον αδίκησα. Μπορεί ατιμώρητα να πέφτει πάνω στα γερόντια, οσάκις βαδίζουν στην άσφαλτο και πάνω σε ξεθωριασμένες διαβάσεις.
Ορ. Σιδηρόπουλος
