Το μονοπάτι τριγυρισμένο από ένα περήφανο ήλιο μέσα σε οργιώδη βλάστηση να υψώνει ένα τείχος αδιαπέραστο για ανθρώπους και ζώα.
Τριγύρω εικόνες ποτισμένες με μια γεύση ρομαντισμού και αθωότητας.
Χάνομαι για λίγο στα ονειροπολήματα μου………!
Φύγαμε από τη Βέροια πρωινό Κυριακής για τον μυθικό Όλυμπο.
Αφήσαμε πίσω την πόλη με τις παλιές εκκλησίες και τα αρχοντικά σπίτια.
Η Βέροια κόρη του Ωκεανού και της Θέτιδας, λέγεται ότι κτίσθηκε από τον Θράκα στρατηγό Φέρωνα ενώ σύμφωνα με τη μακεδονική μυθολογία κτίσθηκε από τον βασιλιά Βέρητα προς τιμή της κόρης του Βέροιας.
Η πόλη συνεχίζει να υπάρχει με τι ίδιο όνομα και στην ίδια θέση εδώ και 2500 χρόνια.
Διαδρομή Βέροια – Κατερίνη – Λιτόχωρο.
Αφήσαμε δεξιά μας το Δίον, ιερή πόλη των Μακεδόνων αφιερωμένη στον Δία και στους 12 θεούς.
Φθάσαμε στο Λιτόχωρο ΄΄ πέτρινο χωριό ΄΄ ( λίθος και πέτρα).
Το Λιτόχωρο μας υποδέχθηκε με όλη του την αρχοντική του μεγαλοπρέπεια.
Τα σπίτια απλώνονται στις παρυφές του αγέραστου βουνού σε τούτη την αιώνια τραχιά γη. Ημερεύουν την αγριάδα του τοπίου και γίνονται σημεία αναφοράς για την διατήρηση της φυσιογνωμίας της περιοχής.
Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά γίνεται από τον Άγιο Διονύσιο που επισκέφθηκε το χωριό όπου και μόνασε στην περιοχή στις αρχές του 16ου αιώνα.
Χαρισματικός και πολυντάλαντος.
Έζησε ταπεινά με άσκηση, προσευχή και νηστεία.
Στο Λιτόχωρο κατέφυγε και ο Ρήγας Φεραίος μετά το φόνο του Τούρκου πρόκριτου στο Βελεστίνο.
Το 1878 συντελέστηκε η αποτυχημένη αλλά ηρωική επανάσταση του Λιτοχώρου.
Περάσαμε το χωριό και πήραμε τον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στον ΄Αγιο Ιωάννη.
Βρισκόμαστε στον Όλυμπο. Ο συμπαγής ορεινός του όγκος δεσπόζει επιβλητικά στα όρια Μακεδονίας και Θεσσαλίας.
Το 1938 ανακηρύχθηκε ως πρώτος Εθνικός δρυμός της Ελλάδος.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα. Πυκνή βλάστηση μας υποδέχεται.
Πουρνάρια, κουμαριές, δάφνες, κέδροι, σφενδάμια,, κουτσουπιές, οξιές και πεύκα ψηλότερα.
Η ιστορία στάθηκε πολυτάραχη στον Όλυμπο, πέρα από ιερό προσκύνημα απετέλεσε και πεδίο μαχών για την πρόσβαση από τη Θεσσαλία στη Μακεδονία από τα αρχαία χρόνια.
Στη Τουρκοκρατία υπήρξε κρησφύγετο και ορμητήριο διάσημων κλεφτών και αρματολών.
Πρωινό, με την συμφωνική μουσική κάποιων πουλιών και με τον ήλιο να αναδύεται σε ρυθμούς ανάσας, πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι που μας οδηγεί ψηλότερα.
Μια αίσθηση ειρήνης πλανάται γύρω μας. Το μονοπάτι ανηφορικό, σε πολλά σημεία στην αρχή μας δυσκολεύει.
Τα δένδρα ξεπροβάλλουν μέσα στην άπλα του πρωινού σαν ξωτικά παραμυθιού, μαζί με τις ευωδιές του δάσους κάνουν το τοπίο χρωματιστό και ονειρεμένο.
Η πορεία στο δάσος αρχίζει, τώρα ακούγονται μόνο τα βήματα μας πάνω στο υγρό μονοπάτι και το τραγούδι του κούκου να μας ακολουθεί και να μας συντροφεύει.
Γεμίζω τη ματιά μου με άπειρες εικόνες.
To Φθινόπωρο άργησε αλλά ήρθε επίσημα.
Απολαμβάνουμε την ερημιά και την ησυχία του δάσους. Νοιώθεις δέος και θαυμασμό για όλη αυτή την ομορφιά.
Οι κορυφές τυλιγμένες σε ένα πέπλο ηλιόλουστης ζωντάνιας μας ανεβάζουν τη διάθεση.
Τώρα οι αχτίδες του ήλιου μας τυλίγουν και μας περιτριγυρίζουν
Ένας κοσμικός χορός ηλιόλουστης ανταύγειας με κινήσεις που σου κόβουν την ανάσα και εμείς θεατές συνεχίζουμε για την κορυφή.
Πάλευε ο ήλιος από το πρωί να βγει. Έσπρωχνε τα σύννεφα να κάνει χώρο για λόγου του, αλλά τελικά τα κατάφερε.
Ε! ήταν και πιο λαμπρός.
Το βουνό μας προσκαλεί φιλικά με κάθε πλαγιά του, με κάθε κορυφή του, οι στιγμές αποκτούν σημασία καθώς προσπαθείς αχόρταγα να γεμίσεις παραστάσεις με όλες σου τις αισθήσεις.
Συνεχίζουμε να ορειβατούμε στο δάσος με τις πανύψηλες οξιές, μια αλεπού με φουντωτό τρίχωμα κοντοστέκεται, στρέφεται μπρος το μέρος μας, μας κοιτάζει εξεταστικά και αποσύρεται τεμπέλικα.
Δεξιά μας δάσος από πεύκα μας περιτριγυρίζει και στο βάθος να αχνοφαίνεται η παραλία της Κατερίνης
Φιγούρες πολύχρωμες ορειβατούμε και συνεχίζουμε προς την κορυφή. Προχωράμε, βυθιζόμαστε σε μια ονειρική εμπειρία. Η αργή κίνηση μας φέρνει πιο κοντά στην άλλη διάσταση.
Τέτοιες εμπειρίες χαράζουν την ψυχή. Ανεβαίνουμε ακούραστα προς την κορυφή. Ένα ανάλαφρο αεράκι μας ακολουθεί.
Φθάσαμε σε ξέφωτο.
Τα πρόσωπα μας έκπληκτα, χαρούμενα, φωτογραφίζονται έτσι για να έχουν να πουν κάτι στους άλλους. Μα κάποιες εμπειρίες δεν μοιράζονται παραμένουν μόνες στην μοναξιά της απόπειρας.
Η ανοδική μας πορεία συνεχίζεται μέσα από ένα καταπράσινο τοπίο.
Ανεβαίνοντας ψηλότερα συναντάμε και τα πρώτα χιόνια του Φθινοπώρου.
Ανεβαίνοντας ψηλότερα το πολύ χιόνι μας δυσκολεύει.
Φθάσαμε στην κορυφή όλο το βουνό τριγύρω γυμνό από βλάστηση, αλλά με πολύ ήλιο.
Η κορυφή μας υποδέχεται με ένα περήφανο Φθινοπωρινό ήλιο που ξεχωρίζει.
Και μας χαρίζει το πιο γλυκό χαμόγελο.
Λίγο πιο πέρα το καταφύγιο ανάγκης που κτίσθηκε το 1955 από το Δασαρχείο. Λίγο ψηλότερα η κορυφή Σημαιοφόρος με υψόμετρο 2382 μέτρα φαντάζει λίγο απόμακρη.
Επιστροφή από την ίδια διαδρομή.
Η καθαρή ατμόσφαιρα αντανακλά τα χρώματα του Φθινοπώρου από όλες τις μεριές. Ακολουθούμε το μονοπάτι της επιστροφής με το βάδισμα που έχουν οι ορειβάτες όταν δεν βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους.
Η θέα μαγευτική, κάτω χαμηλά το Λιτόχωρο μια μικρή πινελιά να συμπληρώνει αρμονικά αυτή την ανεπανάληπτη εικαστική εικόνα.
Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Η φύση έχει πολλά δώρα να μας χαρίσει ακόμη.
Ο καφές στο Λιτόχωρο μας δίνει δυνάμεις για την επιστροφή στην πόλη της Βέροιας.
Τσιαμούρας Νικόλαος
