Σαν χτες, στις 22 Οκτώβρη 2013, έφυγε ο Αντώνης Καρράς. Ο θάνατος του μας γέμισε θλίψη, όλους τους συντρόφους του στο ΠΑΣΟΚ, όλους τους συναγωνιστές του στους δημοκρατικούς αγώνες. Κυρίως όμως τους πιο ανήμπορους και αδύναμους συμπολίτες μας, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους μη προνομιούχους. Σήμερα, στη μνήμη του αναδημοσιεύω τα λόγια της ψυχής μου, που γράφτηκαν αντί επικήδειου.
"Σε έκλεισε η γη στα σκοτεινά της σπλάχνα.
Για να σε μεταμορφώσει, να σε κάνει και πάλι σπόρο ζωής, κύτταρο του αετού, ρίζα της βελανιδιάς, καθρέφτισμα του ποταμού, στάχυ χρυσό, που θα θρέψει και θα αντρειώσει τους αδικημένους και τους κατατρεγμένους της ζωής.
Ύστατο χαίρε σ΄έναν αληθινό Πρίγκηπα. Έναν Πρίγκηπα των Ελλήνων.
Με τι καρδιά να σ΄αποχαιρετήσουμε, Αντώνη Καρρά;
Και πώς η ψυχή μας να συνταιριαστεί μ΄αυτήν την απουσία σου; και πώς να συνηθίσουμε χωρίς εσένα αντρειωμένε, γενναίε, δίκαιε, σοφέ, ενάρετε αγωνιστή, λαμπρέ άνθρωπε, ανυπέρβλητε μαχητή των οραμάτων της ζωής μας; Ακοίμητε φρουρέ της ανθρωπιάς μας, της ανθρωπιάς του κόσμου;
Όχι, η μόνη σκέψη, που μπορούμε να αντέξουμε, για να ημερέψει ο πόνος του χαμού σου, είναι, ότι στο καλό ταξίδι, που κίνησες να πας, θα αρμενίζεις στον ουρανό, στον μεγάλο ουρανό, που είναι πάντα φωτεινός. Και θα τον κάνεις ακόμη πιο λαμπερό, γιατί είσαι κι εσύ φως από την ίδια ουσία ομοιωμένος.
Αείμνηστε Αντώνη Καρρά, από το απέραντο μπλε, που ξοδεύει ο Θεός για να μην τον βλέπουμε, καταμεσίς του θεϊκού πελάγου, η απροσκύνητη και σαρανταπληγιασμένη ψυχή σου, η πιο τρυφερή ματιά σου θα μας ξομολογιέται τον σκοπό της ύπαρξής μας: Να φτάσουμε, όπου δεν μπορούμε!
Εκεί, που μπορούσες κι έφτανες εσύ, καθημερινά, σπουδαίε άνθρωπε, αιώνιε έφηβε, παππού και νεολαίε, μοναδικέ σύντροφε μας.
Ούριοι άνεμοι να πνέουν στο ταξίδι σου’’.
