Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα, Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
η εβδομάδα που μας πέρασε, “με δυσκόλεψε” αρκετά και με θύμωσε, ταυτόχρονα. Σε αυτή την έρμη χώρα, μετά από πέντε χρόνια μνημόνια, πρέπει να μιλάς και να τηλεφωνείς, για να διεκδικήσεις το αυτονόητο.
Σταματώ εδώ, γιατί εάν συνεχίσω, θα βγω από τα ρούχα μου, ο ευσωμούλης θα είναι γυμνούλης, και τότε … θα αδειάσει η οδός Μητροπόλεως!
Για περισσότερες πληροφορίες, στα γνωστά καφέ της πόλης!
Που λέτε, λοιπόν φίλοι μου,
μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας μπούφος αυτοκράτορας, που το μόνο που τον ενδιέφερε, ήταν η εμφάνισή του. Όλα του, τα ευρώ τα ξόδευε σε συνολάκια. Άλλη εμφάνιση για το πρωινό, στο δείπνο τι γραβάτα να φορέσει, το βράδυ τι χρώμα θα έχει το σώβρακο, το καλοκαίρι η μόδα, θα είναι μαγιό με τιράντες, ή όχι …
Στα υπουργικά συμβούλια, συμμετείχε διαβάζοντας τα περιοδικά μόδας και ανταλλάσσοντας μηνύματα με μοντέλα.
Κάπως, έτσι αρχίζει το παραμύθι «tα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Το γνωστό σε όλους παραμύθι, με τον φαντασμένο αυτοκράτορα που έπεσε θύμα απατεώνων. Περίμενε ότι θα του κατασκευάσουν ένα ρούχο από μαγικό ύφασμα.
Οι αυλικοί του, οι κάτοικοι της χώρας, αλλά και ο ίδιος ο αυτοκράτορας, κινδύνευαν να θεωρηθούν βλάκες και άχρηστοι, εάν έλεγαν δημόσια αυτό που έβλεπαν, ότι δηλαδή, ύφασμα δεν υπήρχε. Γι’ αυτό προτιμούσαν να εκθειάζουν την ομορφιά του ρούχου, που δεν υπήρχε.
Έτσι και σήμερα. Οι πρωθυπουργοί μας, μιλούν για ανάπτυξη που έρχεται, για έξοδο του Μεσολογγίου και άλλα τέτοια ανύπαρκτα που θα μας συμβούν, όπως το αόρατο ύφασμα και … ταυτόχρονα, οι υπουργοί συμφωνούν. Πώς να διαφωνήσουν, αφού το πιστεύει ο μεγάλος!
Και στο παραμύθι, τα ίδια. Ο αυτοκράτορας, έστειλε στους δύο απατεώνες, δύο πιστούς υπουργούς του, για να ελέγξουν πώς πάει το έργο. Κι αυτοί διαβεβαίωσαν τον αυτοκράτορα, ότι το ύφασμα είναι πανέμορφο, τα σχέδια εκπληκτικά.
Και εμείς, η κοινωνία, να αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα. Όλοι βλέπαμε και γνωρίζαμε, ότι η ευημερία - ανάπτυξη, ήταν “πλαστή”, αφού χρηματοδοτούνταν με χρέη. Τα ελλείμματα διαρκώς αυξανότανε, το Δημόσιο απασχολούσε περισσότερους από όσους χρειαζότανε, η εύπορη τάξη δεν πλήρωνε φόρους, κανείς δεν αντιδρούσε για το κοινό καλό, παρά μόνο για την πάρτη του. Τα ίδια ακριβώς και σήμερα. Να διαφωνήσω και να με πουν βλάκα, να καταγγείλω ότι τα παίρνει ο τάδε και να με κατηγορήσουν, να πω ότι ο Βελέντζας είναι χοντρούλης και να με κλείσουν μέσα. Αφού, αυτός πιστεύει ότι είναι μοντέλο, γιατί να διαφωνήσουμε μαζί μου. Ότι θέλει ο Βελεντζάκος.
Συνεχίζω, αντιγράφοντας: “καλλιέργησε όσο κανείς προηγούμενός του τα σπέρματα της συναλλαγής και της πολιτικής διαφθοράς, ενώ ήταν ο πρώτος έλληνας πολιτικός που, διαχειριζόμενος τα κοινά, απέκτησε μεγάλη περιουσία (650.000 δραχμές της εποχής εκείνης).
Στόχος του ήταν η “μακροβιότητα” των κυβερνήσεών του και όχι οι μεταρρυθμίσεις και η εθνική ανασυγκρότηση. Με τις αθρόες απολύσεις κομματικών αντιπάλων, με διορισμό “ημετέρων”, την κατοχύρωση των προνομίων των διαφόρων τοπαρχών και τις εκλογές βίας και νοθείας ήταν πράγματι ο πρώτος που διασφάλισε “μακρόβιες” κυβερνήσεις.
Χαρακτηριστικό ήταν το “ωρολόγιο” πρόγραμμά του: μέχρι αργά το βράδυ ασχολείτο με τη διεκπεραίωση ρουσφετιών, πρώτα στην κατοικία του και μετά στην έδρα της κυβερνήσεως. Στη διάρκεια των υπηρεσιακών συσκέψεων που επακολουθούσαν συνήθως κοιμόταν, ενώ απουσίαζε συστηματικά από τις συνεδριάσεις της βουλής”.
Τα παραπάνω, αποτελούν το οπισθόφυλλο του βιβλίου “η νεοελληνική φαυλοκρατία”, του Ευάγγελου Κοροβίνη και αναφέρονται στον Ιωάννη Κωλέττη, πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Φίλοι μου, η πατρίδα μας είχε και Καποδίστρια, αλλά είχε και Κωλέττη. Εμείς αποφασίσαμε να δολοφονήσουμε τον ένα και να ακολουθήσουμε τον άλλο, ο οποίος και μας βολεύει.
Το παραμύθι, όμως φίλοι μου, έχει και συνέχεια. Ο ψωνάρας αυτοκράτορας γυμνός, αλλά και καμαρωτός, ξεκίνησε την παρέλαση, για να δείξει το νέο του ρούχο. Ο λαός επευφημούσε, χειροκροτούσε, μέχρι τη στιγμή, που ένα παιδί, είπε την αλήθεια, ότι δηλαδή ο αυτοκράτορας είναι γυμνός.
Εκτός όμως από τις ομοιότητες, υπάρχει μία, αλλά σημαντικότατη διαφορά. Στο παραμύθι, ο λαός ξύπνησε, μετά από την διαπίστωση του μικρού, ενώ εμείς συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε, αδιαφορώντας για τα ίδια μας τα παιδιά, για αυτό και αυτά ένα - ένα, μας εγκαταλείπουν.
Η πατρίδα μας θα ξεγυμνώνεται ώρα με την ώρα, ημέρα με την ημέρα, μέχρι να κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα και να παραδεχτούμε τα αυτονόητα, ότι δηλαδή, η κοινωνία μας, άρχισε να βρωμάει ψοφίμι, σαπίλα.
