Δεν υπάρχουν πολλά κεφάλια στη μικρή μας αποστολική πόλη, που να μην ταλανίζονται από σενάρια και εναλλακτικές. Ζούμε στην εποχή του άγνωστου, όπου οι πιθανές επιλογές μας μοιάζουν να πολλαπλασιάζονται στο διηνεκές και το κάθε μας βήμα κυοφορεί, εν δυνάμει, το ενδεχόμενο ενός ολέθριου λάθους, που μπορεί να μας οδηγήσει σε κακά ξεμπερδέματα.
Ίσως γι’ αυτό το ξημέρωμα της 17ης Σεπτεμβρίου, λίγο μετά τις 4.30 το πρωί, με βρήκε ξύπνια, να παλεύω με το εξουθενωμένο μου υποσυνείδητο, που προσπαθούσε μάταια να κλείσει τα κουρασμένα μου μάτια. Ο εκκωφαντικός θόρυβος από την έκρηξη που ακολούθησε, έκοψε μαχαίρι κάθε διάθεση για ύπνο. Το περιεχόμενο από τα πάνω ράφια κουδούνισε, το κρεβάτι μου κουνήθηκε σαν κάποιος να το κλώτσησε· αδιαμφισβήτητα, μόλις είχε γίνει ένας δυνατός σεισμός. Άρπαξα το κινητό μου και μπήκα αμέσως στις ιστοσελίδες των σεισμογραφικών ινστιτούτων για να μάθω το επίκεντρο και την ισχύ. Η πληροφόρηση πάντοτε μου απαλύνει την ανησυχία. Όσο όμως και αν ανανέωσα τη σελίδα με τους καταγεγραμμένους σεισμούς, δεν μπόρεσα να βρω στοιχεία σεισμικής κινητικότητας στην περιοχή. Εγκαταλείποντας την προσπάθειά μου, λαγοκοιμήθηκα.
Η επόμενη μέρα μου φανέρωσε την απρόσμενη αλήθεια. Οι πρώτες φωτογραφίες και τα βίντεο από τους ειδησεογραφικούς κόμβους είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν. Μουδιασμένοι ειδικοί σχολίαζαν το παράδοξο συμβάν για τη Βέροια. Μία έκρηξη μέσα στην πόλη, δεν αποτελεί ένα συνηθισμένο περιστατικό. Ευτυχώς τη στιγμή της έκρηξης οι γύρω δρόμοι ήταν άδειοι και το δημοτικό σχολείο, δίπλα από το βενζινάδικο, στεκόταν σκοτεινό, περιμένοντας να ξημερώσει. Κανείς δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Ωστόσο η φράση, «τι θα γινόταν αν...», είχε ήδη αρχίσει να διαχέεται στον αέρα.
Το αυτονόητο, αυτό που έχει την τάση να κονιορτοποιείται στη ρουτίνα της καθημερινότητας, σήκωσε το κεφάλι του για να μας εφιστήσει την προσοχή. Το παραλίγο, μία λέξη που ταιριάζει σε μία χαμένη σέντρα στο ποδόσφαιρο, μπερδεύτηκε με τις ζωές σχολιαρόπαιδων, που τα ντύνουν οι γονείς τους για να τα στείλουν στην τάξη τους. Αν η δουλειά των παιδιών είναι να παίζουν, τότε σίγουρα η δουλειά των ενηλίκων είναι να μην παίζουν με την ασφάλεια των παιδιών. Η φρίκη, ακόμη και αν της δίνουν χαμηλή απόδοση, ενέχει πάντοτε την πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα. Ποιός από εμάς, άραγε, προτίθεται να αναλάβει την ευθύνη ενός τέτοιου μακάβριου στοιχήματος.
Στεφανία Βερροιώτου
