Είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η νεότερη γενεά, ξεφεύγοντας από την τετριμμένη καθημερινότητα και προβάλλοντας σθεναρά αντίσταση στο υλιστικό ρεύμα των ημερών μας, τιμά δεόντως τον επίλεκτο αυτό συντοπίτη, ο οποίος ανάλωσε την ζωή του υπερασπιζόμενος την ελευθερία της Κύπρου. Συνεπώς, αισθάνομαι ύψιστη την τιμή η οποία προσγίνεται στο πρόσωπο μου και οφείλω θερμές ευχαριστίες, για την εξαιρετική ευκαιρία η οποία μου παρέχεται να αναφερθώ σε έναν άξιο στρατιώτη της πατρίδος, ο οποίος πότισε με το ακριβό του αίμα την ιερή γη της Κύπρου και έμεινα για πάντα εκεί, αιώνιος θεματοφύλακας της ελληνικότητός της. Ποιος ήταν ο Κώστας Κόκκας. Γεννήθηκε στο Πέτα Άρτης το 1937. Το 1956 απεφοίτησε από την Σχολή Μόνιμων Υπαξιωματικών, ονομασθείς Δεκανέας Πεζικού. Το 1960 προήχθη στον βαθμό του Λοχία. Το 1968 προήχθη στον βαθμό του Επιλοχία. Το 1971 προήχθη στον βαθμό του Αρχιλοχία. Η σύντομη σταδιοδρομία του χαρακτηρίζεται από έντονη δραστηριότητα, εάν κρίνει κανείς μόνο και μόνον από τον κύκλο των μεταθέσεων του. Παρατηρούμε, λοιπόν, ένα ευρύτατο φάσμα τοποθετήσεων, και μάλιστα σε δύσκολες μάχιμες μονάδες υψηλών απαιτήσεων και διαφορετικής υφής, όπως: 502 Τάγμα Πεζικού, στην Νάουσα, 1959-62. 501 Τάγμα Πεζικού, στην Βέροια, 1962-63. Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) και 502 Τάγμα Πεζικού, στην Κύπρο, 1963-65. 561 Τάγμα Πεζικού, στην Θεσσαλονίκη , 1965-66. 953 Λόχος Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΕΣΑ – Στρατονομία), στην Έδεσα, 1966-69. 11ο Σύνταγμα Πεζικού, στην Τρίπολη, 1969-72. 647 Μηχαν/το Τάγμα Πεζικού, στο Λιτόχωρο Πιερίας, 1972-74. Εκ παραλλήλου με την υπηρεσία του στις αναφερθείσες μονάδες και σε ενδιάμεσα χρονικά διαστήματα, φοίτησε με πολύ καλές επιδόσεις σε διάφορα στρατιωτικά σχολεία και κέντρα εκπαιδεύσεως, όπως: Στρατιωτική Σχολή Σωματικής Αγωγής. Σχολή Πεζικού (2 φορές). Σχολή Ειδικών Όπλων Ένοπλων Δυνάμεων. Κέντρο Εκπαιδεύσεως Στρατιωτικής Αστυνομίας. Κέντρο Εκπαιδεύσεως Μονάδων Καταδρομών. Και άλλα. Το έτος 1964 ενυμφεύθη την Ναουσαία Σωτηρία Κουμπουλή, με την οποίαν απέκτησαν δύο χαριτοβρύτες θυγατέρες, την Βασιλική και την Ελένη. Η απόκριση του Κώστα Κόκκα στις απαιτήσεις της Υπηρεσίας, αντικατοπτρίζεται ευκρινέστατα στις κατά καιρούς συνταχθείσες εκθέσεις ικανότητος, εκ μέρους των διοικητών του. Σταχυολογώ ολίγα μόνο στοιχεία: 1963, αξιολόγηση στο 501 Τάγμα Πεζικού. Χαρακτήρ τίμιος, εργατικός, ηθικός, πειθαρχικός, ευθύς, ειλικρινής, σοβαρός, αποφασιστικός. Διοικητική ικανότης, Εκπαιδευτική ικανότης, Παράστασις-συμπεριφορά, άριστη. Είναι υγιείς και ικανός προς εκστρατείαν. Είναι λίαν προσηλωμένος εις το στρατιωτικών καθήκον, πιστός εις την νόμιμον εξουσίαν και άξιος εμπιστοσύνης. Εργάζεται με ζήλον και προθυμίαν , προσφέρων πολύτιμους υπηρεσίας. Αγαπάται, χαίρει εκτιμήσεως και σεβασμού υπό πάντων συναδέλφων του, ων κόσμιος και αξιοπρεπής. Αι γραμματικαί γνώσεις αυτού ικαναί, ουχ’ ήττον όμως, ών φιλομαθής, καταβάλλει συνεχείς προσπάθειας δια την βελτίωσιν του μορφωτικού επιπέδου, επιδιδόμενος εις συνεχή μελέτην. Η περαιτέρω εξέλιξις αυτού προβλέπεται βέβαια και εξαίρετος. 1973, αξιολόγηση στο 647 Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού. Έφερεν εις πέρας λίαν επιτυχώς απάσας τας ανατεθείσας αυτώ εργασίας, η δε επίδοσις και απόδοσις του υπήρξε γενικός αρίστη. Πρόκειται περί άριστου υπαξιωματικού και άριστου οικογενειάρχου. Γενική ικανότης διά τον κατεχόμενον βαθμόν, άριστα 10. Γενική ικανότης διά περαιτέρω εξέλιξιν, άριστα 10. Για τις προαναφερθείσες αξιόλογες υπηρεσίες προς την πατρίδα, στον κύκλο των ενεργειών του, ο Επιλοχίας τότε Κωνσταντίνος Κόκκας ετιμήθη: Με το Μετάλλιον Ευδόκιμου Υπηρεσίας Β΄ Τάξεως το έτος 1971. Ας έρθουμε τώρα στην τελευταία πράξη του δράματος και στο κλείσιμο της σύντομης ζωής του Κώστα Κόκκα. Την 1η Ιουλ. 1974 εγγράφεται στην δύναμη της ΕΛΔΥΚ, προερχόμενος από το 647 Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού του Λιτόχωρου Πιερίας. Προτού καλά-καλά προκάμει να ενημερωθή και να τακτοποιηθή, ξέσπασαν στην Κύπρο ραγδαία γεγονότα. Το πραξικόπημα της Κυπριακής Εθνικής Φρουράς, προς ανατροπήν του προέδρου αρχιεπισκόπου Μακάριου, την 15η Ιουλίου, και απανωτά η Τούρκικη εισβολή από θαλάσσης και αέρος, την 20η του μηνός. Την νύχτα 20/21 Ιουλίου και ενεργώντας από πλαίσιο της Εθνικής Φρουράς, η ΕΛΔΥΚ εξετόξευσε επιθετική επιχείρηση στον Τουρκοκυπριακό θύλακα Κιονέλι-Λευκωσίας, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε ενισχυθεί σοβαρές και επίλεκτες αεροποβατικές και αεροκίνητες δυνάμεις του Τούρκικου στρατού. Ο Αρχιλοχίας Κόκκας συμμετείχε ενεργώς στην επιχείρηση, ως Διμοιρίτης στον 6ο λόχο της ΕΛΔΥΚ, επιδεικνύοντας μάλιστα αξιοθαύμαστη ενεργητικότητα. Μετά τις πρώτες επιτυχίες, προφανώς λόγω σθεναρής εχθρικής αντιστάσεως αλλά και για ποικίλους άλλους λόγους, η επιχείρηση της ΕΛΔΥΚ εξαντλήθηκε τις μεταμεσονύχτιες ώρες και τα τμήματα καθηλώθηκαν στον πεδινό χώρο, 600 μέτρα μπροστά από το Τουρκοκυπριακό χωριό Κιόνελι. Ενώπιον της καταστάσεως αυτής, εκεί περί τις τρεις ώρα, ΕΛΔΥΚ διετάχθη να απαγκιστρωθεί και να επανέλθει στις αρχικές της θέσεις. Κάπου εκεί, λοιπόν, εκεί μπροστά από το Κιόνελι, βαρέθηκε πιθανότατα θανάσιμα και χάθηκε ο Αρχιλοχίας Κόκκας. Πιθανότατα, κάπου εκεί άφησε την τελευταία του πνοή και πότισε με το άγιο αίμα του το διψασμένο δέντρο της πολυπόθητης ελευθερίας της Κύπρου. Ας ελπίζουμε ότι οι τελευταίες του στιγμές ήταν ανώδυνες και ότι έφυγε το χαμόγελο στα χείλη, υπερήφανος διότι αξιώθηκε να πεθάνει όπως αρμόζει στους στρατιώτες. Η επίσημη εκδοχή του Γενικού Επιτελείου Στρατού έχει ως εξής: «Ο Κόκκας Κωνσταντίνος του Παναγιώτου, έτος γέννησης 1937, Αριθμός Μητρώου 5024, εκ Πέτα Άρτης, υπηρετών ως Αρχιλοχίας Πεζικού εις ΕΛΔΥΚ/6ος Λόχος, εφονεύθη την 21 0515 Ιουλ. 1974, βληθείς υπό εχθρικών πυρών (Τούρκικων), κατά την διάρκειαν πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον των Τούρκων, εις περιοχήν Τουρκοκυπριακού χωρίου Κιόνελι Λευκωσίας Κύπρου, ως επικεφαλής Διμοιρίας του 6ου λόχου της ΕΛΔΥΚ, διατελών εν διατεταγμένη υπηρεσία και ένεκεν ταύτης». Μετά τις επιχειρήσεις, την 23 Σεπ. 1974, η ΕΛΔΥΚ προτείνει να απονεμηθούν στον ήρωα δύο ηθικές αμοιβές. Η πρώτη: «Τον Αρχιλοχίαν Πεζικού Κόκκαν Κων/νον Διαμνημονεύω διότι, επικεφαλής της Διμοιρίας του κατά την επίθεσιν της ΕΛΔΥΚ την νύχτα 20/21 Ιουλ. 74, κατά του θύλακος Λευκωσίας, Τομεύς Κιόνελι, επεδείξατο εξαιρετικήν τόλμην και ανδρείαν, ενεργήσας κατά των εχθρικών πολυβολείων, και απωλέσθη επί του πεδίου της μάχης, χαρακτηρισθείς έκτοτε ως αγνοούμενος. Δι’ ό προτείνω την απονομήν εις τούτον του Αργυρού Αριστείου Ανδρείας». Το παράσημο αυτό δεν έχει απονεμηθεί μέχρι και σήμερα σε κανέναν πολεμιστή της Κύπρου, και φυσικά ούτε στον ηρωικώς πεσόντα διμοιρίτητου 6ου Λόχου της ΕΛΔΥΚ. Η δεύτερη: «Τον Αρχιλοχίαν Πεζικού Κόκκαν Κων/νον Διαμνημονεύω, διότι υπηρέτησεν ευδοκίμως κατά την διάρκειαν των αγώνων της ΕΛΔΥΚ εν Κύπρω και εν τη ζώνη των επιχειρήσεων, εκτελέσας μετά θάρρους και ευψυχίας τα ανατεθέντα αυτώ καθήκοντα. Δι’ ό προτείνω την απονομήν εις τούτον του Αναμνηστικού Μεταλλίου». Το Μετάλλιο αυτό απενεμήθη στον Αρχιλοχία Κόκκα το έτος 2007. Τιμώντας εκείνους οι οποίοι ανάλωσαν την ζωή τους υπέρ της ελευθερίας της Κύπρου, η Κυπριακή Κυβέρνηση απένειμε το 1996 στον Αρχιλοχία Κόκκα το Μετάλλιο των Προμάχων της Ελευθερίας της Κυπριακής Δημοκρατίας . Τέλος, στο πλαίσιο των αποφάσεων της για τακτοποίηση των νεκρών της Κύπρου, Ελληνική Κυβέρνηση προήγαγε προ τριετίας τον Αρχιλοχία Κόκκα στον βαθμό του Συνταγματάρχου. Αυτός ήταν ο Κώστας Κόκκας. Ήταν ο ολιγόζωος ήρωας που έμεινε για πάντα εκεί, στον τόπο που τόσον αγάπησε. Έμεινε εκεί, με το δικό του ένα καλαίσθητο κενοτάφιο στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, εν μέσω των εκατοντάδων Ελλαδιτών και Κυπρίων, οι οποίοι αξιώθηκαν να συγκαταλέγουν στον Πάνθεον των ηρώων της Κύπρου. Ας είναι και έτσι, Όθε και να ενταφιάστηκε ο Αρχιλοχίας Κόκκας, δεν θα παύσει ποτέ να είναι επιφανής. Στο κάτω-κάτω της γραφής « ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος». Μακάρι κάποτε να ανευρεθούν και αναγνωρισθούν τα οστά του, ώστε να κηδευθεί όπως πρέπει, με όλες τις τιμές. Ασφαλώς και είναι κατανοητό το βαρύ πένθος, στο οποίο βυθίστηκε η ορφανή μικροφαμελιά του και ο ευρύτερος περίγυρος του ανθρώπου που έφυγε τόσον αναπάντεχα και τόσο πρόωρα. Από την άλλη μεριά, όμως, ένας τόσον ένδοξος θάνατος δεν μπορεί παρά να γεμίζει με υπερηφάνεια όλους τους του ανθρώπους, οι οποίοι έμμειναν πίσω. Η στενή του οικογένεια, οι συγγενείς του, οι φίλοι του, οι συνάδελφοι του, ο τόπος όθε γεννήθηκε και γαλουχήθηκε, όλοι δικαιούνται να καμαρώνουν. Όλοι πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι για την υπέρτατη θυσία του Κωνσταντίνου Κόκκα.
