Τέσσερις ημέρες μένουν για το δημοψήφισμα, εάν τελικά γίνει, και η εθνική μας κατάρα χτύπησε και πάλι. Αυτός ο «διχασμός» που μας κατατρέχει αιώνες τώρα, εμφανίστηκε πάλι με τη διαβολική μορφή του μπροστά στις τηλεοράσεις που μέρα νύχτα μας λιβανίζουν. Στα χέρια πιάστηκαν προχθές σε καφενείο της Βέροιας (πυροδοτούμενοι προφανώς και από τις αντιπαραθέσεις των κομματικών εκπροσώπων στα πάνελ) οι οπαδοί του ναι με τους οπαδούς του όχι. Ακούστηκαν βαριές κουβέντες μεταξύ φίλων, ενώ η φαγωμάρα με την πρώτη αφορμή παίρνει φωτιά παντού. Στις ουρές των τραπεζών, στις παρέες, στις πλατείες που χωρίστηκαν κι αυτές σε ναι και όχι αλλά και στα σόσιαλ μίντια. Ευτυχώς, που δεν έχουμε εντάσεις (λόγω του έμφυτου χιούμορ μας) και δε φτάσαμε να βγάζουμε “μαχαίρια” όπως έγινε σε άλλες χώρες της κρίσης.
Δημοκρατική διαδικασία σαφώς ένα δημοψήφισμα. Δημοκρατικό όμως και να σεβόμαστε ο ένας την άποψη του άλλου και να διαλεγόμαστε με ψυχραιμία (εξάλλου εδώ γεννήθηκε η μεγάλη αυτή αξία της ανθρωπότητας). Κουραστήκαμε όμως και έσπασαν τα νεύρα μας. Και αντί να πιάσουμε από τον λαιμό όλους αυτούς που τα τελευταία χρόνια με τις πολιτικές τους έχουν φέρει τη χώρα σ’ αυτή την κατάντια, πιανόμαστε μεταξύ μας ενώ όλο το παλιοκομματικό σύστημα, που μας έβαλε σ’ αυτό το τρυπάκι, κατά βάθος χασκογελάει και με την αγωνία μας και με τη φαγωμάρα μας. Διότι όλοι αυτοί είναι μια χαρά βολεμένοι και οι ίδιοι και τα δισέγγονά τους. Εμείς είμαστε που νιώθουμε την ανάσα της ανασφάλειας τόσα χρόνια στο σβέρκο μας. Ο Τσίπρας είναι ίσως αυτός που έχει τις λιγότερες ευθύνες στην αλυσίδα που μας σέρνει στο γκρεμό εδώ και χρόνια, αφού έχει μόνο πέντε μήνες πολιτικής ευθύνης. Σίγουρα με τα λάθη τους, την εσωκομματική τους διγλωσσία, την απειρία τους σε θηριώδεις διαπραγματεύσεις, αλλά και με τον σκληρό τοίχο των δανειστών απέναντί τους. Αυτή την ώρα όμωςέχει και η κυβέρνηση το μερίδιο της δικής της ευθύνης για το αποτέλεσμα στο οποίο οδηγήθηκε η διαπραγμάτευση. Μεγάλη ευθύνη όμως έχουμε κι εμείς, ως κοινωνία, που αντί να συσπειρωθούμε απέναντι στα φαινόμενα του κομματισμού και του εκφοβισμού απ’ όπου κι αν προέρχονται τόσα χρόνια, ορμάμε ο ένας στον άλλον ξεχνώντας την παροιμία «Όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια».
Λίγες μέρες μένουν, ας επιστρατεύσουμε τη συναισθηματική μας νοημοσύνη, τη μνήμη μας και την ψυχραιμία μας και ας αποδείξουμε εμείς οι “μικροί” απέναντι στους “μεγάλους”, ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα ενωμένοι, με όσο γίνεται πολιτισμένο πολιτικό διάλογο, και σίγουρα όχι με χειροδικίες και βρισιές στα καφενεία και στις πλατείες. Γιατί όλοι στο ίδιο τσουβάλι είμαστε, χρεωκοπημένοι, μπερδεμένοι και ανήσυχοι. Κανείς μας δεν ξέρει τί του ξημερώνει αύριο, ενώ αυτοί που κινούν τα νήματα της ζωής μας και της ζωής των παιδιών μας, στα δύσκολα θα την κάνουν με το πρώτο αεροπλάνο! Όλοι αυτοί οι εθνοσωτήρες που υποτίθεται ότι έχουν τον ίδιο στόχο, τη σωτηρία της χώρας, στην κρίσιμη εθνική ανάγκη στρίβουν όλοι από άλλους δρόμους. Ψυχραιμία, γιατί στον ίδιο πάτο είμαστε όλοι… Ας μην ανακατεύουμε και μεταξύ μας τα πολιτικάντικα σκατά!
Και σε τελική ανάλυση, αν είσαι σκασμένος με όσα ακούς και σου τη δίνουν, κλείσε την τηλεόραση και πάνε μια βόλτα για καφέ ή τσίπουρο με φίλους, με τον όρκο ότι κανένας δεν θα ανοίξει κουβέντα περί πολιτικής… Είναι μία λύση κι αυτό!
