Στις 9 Ιουνίου 1976, ο Ηρακλής έπαιξε με τον Ολυμπιακό στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Οι «κυανόλευκοι» μπορεί να μην είχαν κάνει καλή σεζόν τότε, τερματίζοντας στην όγδοη θέση του πρωταθλήματος, έφτασαν όμως έως τον τελικό και κατάφεραν με την κατάκτηση του Κυπέλλου να γράψουν μια ολόχρυση σελίδα στη σύγχρονη ιστορία τους. Την ίδια χρονιά ο ΠΑΟΚ πήρε το πρωτάθλημα. Ήταν η χρονιά της Βόρειας Ελλάδας!!!
Θα σας γυρίσουμε 39 ολόκληρα χρόνια πίσω και σας θυμίζουμε τον ιστορικό τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας. Από την περιπετειώδη πρόκριση επί της Βέροιας, στη ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι, τη «διπλή» νίκη απέναντι στον πανίσχυρο Παναθηναϊκό, μέχρι τη βραδιά που έλαμψε το άστρο του τεράστιου Βασίλη Χατζηπαναγή.
Για να φτάσει στον τελικό της Φιλαδέλφειας, ο Ηρακλής την περίοδο 1975-1976, είχε μια λαμπρή διαδρομή στο θεσμό του Κυπέλλου. Απέκλεισε εκτός έδρας τη Βέροια, με 6-7 στα πέναλτι, ενώ ο κανονικός αγώνας είχε λήξει με 2-2 (τα “γαλάζια” γκολ οι Γκέσιος και Πανταζής), εντός έδρας τον Πιερικό με 1-0 (το γκολ ο Γκέσιος), εκτός τα Τρίκαλα και πάλι με ένα γκολ του Γκέσιου (0-1), ενώ συνέτριψε τον Παναιτωλικό εκτός έδρας με 1-7 (Ποντίκης 15΄και 86΄, Πανταζής 40΄ και 71΄, Χατζηπαναγής 58΄, Αντονίεβιτς 73΄και 75′).
Στον ημιτελικό της 12ης Μαΐου 1976 ο Ηρακλής υποδέχθηκε τον Παναθηναϊκό και τον νίκησε με 3-2, με σκόρερ τους Ματσουκατίδη, Ποντίκη και Γκέσιο, σε αγώνα με παρασκηνιακή συνέχεια, καθώς οι “πράσινοι”, δυσκολευόμενοι να… “καταπιούν” τον αποκλεισμό προσέφυγαν στην ΕΠΟ ζητώντας να επαναληφθεί το παιχνίδι, με τον ισχυρισμό ότι το γκολ του Γκέσιου προήλθε από θέση οφσάιντ και ότι ο αγώνας δεν έληξε στα 90 λεπτά, αλλά πολύ αργότερα, έως ότου πέτυχε το νικητήριο γκολ ο Ηρακλής. Η Ομοσπονδία αποφάσισε (ψήφοι 9 – 6) την επανάληψη του αγώνα, “πειθαρχώντας” στις επιθυμίες του ΠΑΟ και μολονότι η Κεντρική Επιτροπή Κυπέλλου αποφάνθηκε ότι ο αγώνας έληξε κανονικά. Οι “κυανόλευκοι” προσέφυγαν στο ΑΣΕΑΔ, ενώ παράλληλα διοργάνωσαν εκδηλώσεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας με τη συμμετοχή των Αρχών της Θεσσαλονίκης και άλλων αθλητικών Σωματείων. Στις 2 Ιουνίου 1976 το Ανώτατο Συμβούλιο Επίλυσης Αθλητικών Διαφορών δικαιώνει τον Ηρακλή και εγκρίνει την πρόκρισή του στον Τελικό Κυπέλλου (34ος) της 9ης Ιουνίου.
Στις 9 το βράδυ αυτής της μέρας, μια εβδομάδα μετά τη λήξη της δικαστικής περιπέτειας, έμελλε να αρχίσει να λάμπει το υπέρλαμπρο αστέρι του Βασίλη Χατζηπαναγή, που με την εμφάνιση και τα γκολ του τρέλανε το φίλαθλο πανελλήνιο. “Χατζηπαναγιά μου!”, μονολογούσε χαρακτηριστικό πρωτοσέλιδο της επόμενης μέρας του Τελικού. Η περιεκτική αγωνιστική ταυτότητα του Μεγάλου Τελικού της “κυανόλευκης” ιστορίας και 34ου της διοργάνωσης, τα λέει όλα:
Ολυμπιακός: Κελεσίδης – Κυράστας, Σιώκος, Γκλέζος, Αγγελής, Καραβίτης, Βιέρα (91′ Βασιλόπουλος), Δαβουρλής, Κρητικόπουλος (46′ Συνετόπουλος), Γαλάκος, Σταυρόπουλος.
ΗΡΑΚΛΗΣ: Φανάρας – Σεντελίδης, Ξανθόπουλος, Χριστοφορίδης, Καλαϊτζίδης, Τουμπόγλου, Κουσουλάκης, Αντονίεβιτς, Χατζηπαναγής, Γκέσιος (113′ Ποντίκης), Πανταζής (80′ Ματσουκατίδης).
Διαιτητής: Λέλος Βαμβακόπουλος
Σκόρερς: 25′ Χατζηπαναγής, 60′ Σιώκος, 72′ Κουσουλάκης, 81′ Βιέρα, 102′ Χατζηπαναγής, 111′ Γκέσιος, 115′ Καραβίτης, 119′ Γκλέζος. (Ο Δαβουρλής απεβλήθη στο 110΄).
Η σειρά των πέναλτι:
Κυράστας (1-0), Σεντελίδης (1-1), Καραβίτης (2-1), Avτονίεβιτς (2-2), Σταυρόπουλος (3-2), Χριστοφορίδης (3-3), Βασιλόπουλος (4-3), Ποvτίκης (4-4), Συνετόπουλος (απόκρουση), Χατζηπαναγής (απόκρουση), Γκλέζος (5-4), Κουσουλάκης (5-5), Σιώκος (απόκρουση), Τουμπόγλου (5-6).
Η εκτέλεση στο πέναλτι του Ποντίκη επαναλήφθηκε, καθώς στην αρχική ο Κελεσίδης απέκρουσε, έχοντας κινηθεί νωρίτερα.
Ο αρχηγός – και ηρωικός στην διαδικασία των πέναλτι – Γρηγόρης Φανάρας, παραλαμβάνει από τον Υφυπουργο Προεδρίας (αρμόδιο για θέματα Αθλητισμού) Αχιλλέα Καραμανλή το κύπελλο και το σηκώνει στον ουρανό της Αθήνας, οι 24.781 θεατές του Τελικού (εκ των οποίων χιλιάδες Ηρακλειδέων) αποθεώνουν εκείνη την μεγάλη ομάδα. Στη Θεσσαλονίκη ξεσπά θύελλα ενθουσιασμού, με φίλους της ομάδας κατά χιλιάδες να σκορπούν έξαλλοι στους δρόμους με σημαίες και άλλα διακριτικά της ομάδας. Το σύνθημα εκείνης της ζεστής βραδιάς του Ιουνίου είναι το περίφημο “Ήτα Ρο Άλφα Κλης, Κυπελλούχος ΗΡΑΚΛΗΣ”! Στο Λευκό Πύργο στήνεται το μεγάλο πανηγύρι μέχρι το πρωί.
Την επόμενη μέρα του θριάμβου, στον τότε αερολιμένα της Μίκρας, υποδοχή ηρώων: 15.000 κόσμου υποδέχεται τους θριαμβευτές και τα μέλη της αποστολής “παραλαμβάνονται” από τους ώμους του κόσμου, από τη σκάλα του αεροσκάφους και επιβιβάζονται στο λεωφορείο. Η πομπή θριάμβου ξεκινά. Σε όλη την διαδρομή, δεξιά και αριστερά κόσμος, ζητωκραυγάζοντας και αποθεώνοντας τον Λες Σάνον και τους ποδοσφαιριστές του, ενώ από τα μπαλκόνια οι Θεσσαλονικείς ραίνουν το λεωφορείο της αποστολής με λουλούδια. Πάνω από 100.000 Θεσσαλονικέων υπολογίζεται ότι μετείχαν σε αυτήν την εορταστική διαδικασία. Η αποστολή προσγειώθηκε στις 21:30, αλλά την “έπιασαν” τα μεσάνυχτα μέχρι να φτάσει στα Γραφεία του Συλλόγου, με το γλέντι να τραβά μέχρι πρωίας. Ο Ηρακλειδέας χόρτασε την δίψα του. Για τελευταία φορά, όμως…!!!!
Ευχαριστήριο
Μετά από 39 ολόκληρα χρόνια και αναπολώντας κάθε στιγμή που έζησα μέσα στα γήπεδα, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που με εκτιμούσε πάρα πολύ και εμπιστεύτηκε τις ικανότητες μου, τον αείμνηστο Βασίλη Σουροβίκη, τον τότε Πρόεδρο της Ομάδας «Θύελλα Σταυρού», όπου ξεκίνησα την ποδοσφαιρική μου καριέρα. Ο Βασίλης Σουροβίκης ήταν ο άνθρωπος που επίσπευσε τις διαδικασίες για να φύγω στον Ηρακλή με την ευχή του «να πάω μπροστά »και να μην μείνω σε μια ερασιτεχνική Ομάδα.
Με εκτίμηση
Γρηγόρης Φανάρας
