Στα πλαίσια του συνθήματος του Ομίλου Inner Wheel Βέροιας «ΨΑΞΕ – ΒΡΕΣ – ΚΕΡΔΙΣΕ» η Προδιοικητής της 247 Περ. I.I.W. Ελλάδας Βιβή Ιατροπούλου διάβασε στα μέλη του ομίλου μία πραγματικά όμορφη ιστορία, την οποία έστειλε ένας αναγνώστης Αρχιτεκτονικού Περιοδικού, θέλοντας να μοιραστεί και να απαλύνει τις καρδιές των αναγνωστών και να τους βοηθήσει πραγματικά να εκτιμήσουν τον αληθινό πλούτο.
Δύο άντρες και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Ο ένας άντρας επιτρεπόταν, να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μια ώρα κάθε απόγευμα, για να λειτουρ¬γήσουν σωστά τα πνευμόνια του.
Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παρά¬θυρο του δωματίου.
Ο άλλος άντρας, έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.
Οι άντρες μιλούσαν για ώρες, αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.
Κάθε απόγευμα, όταν ο άντρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στο «συγκάτοικο» του, όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άντρας στο άλλο κρεβάτι, άρχιζε να ζει για αυτή τη μια ώρα, όπου μπορούσε να ονειρευτεί και να ζωογονη¬θεί ο δικός του κόσμος, από όλες τις εικόνες και τα χρώ¬ματα της περιγραφής.
Το παράθυρο έβλεπε σ’ ένα πάρκο με μια όμορφη λι¬μνούλα. Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά, ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπα¬τούσαν χέρι - χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης, φαινόταν στο βάθος.
Καθώς ο άντρας στο παράθυρο περιέγραφε όλα αυτά, με κάθε θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άντρας στο άλλο μέρος του δωματίου, έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.
Ένα ζεστό απόγευμα, ο άντρας στο παράθυρο περιέ¬γραφε μια παρέλαση που περνούσε. Αν και ο άλλος άντρας, δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική, μπο¬ρούσε να τη δει με τα μάτια του μυαλού του, καθώς η πε¬ριγραφή ήταν πολύ παραστατική.
Μέρες, εβδομάδες και μήνες πέρασαν έτσι.
Ένα πρωί, η νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερό για το μπάνιο τους και τότε αντίκρισε, το άψυχο σώμα του άν¬τρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.
Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άντρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί στο κρεβάτι δίπλα στο πα¬ράθυρο. Η νοσοκόμα, ευχαρίστως έκανε την αλλαγή και εφ’ όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άντρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.
Σιγά - σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον έναν του αγκώνα, να δει για πρώτη φορά, τη θέα, που του πε¬ριέγραφε, ο συγκάτοικος του. Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο, όταν όμως τα κατάφερε, αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.
Ο άντρας ρώτησε τη νοσοκόμα, τι ήταν αυτό που έκανε το συγχωρεμένο συγκάτοικο του, να περιγράφει τόσο έξοχα τα πράγματα, έξω από το παράθυρο. Η νοσοκόμα απάντησε, πως ο άντρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε, φυσικά, να δει ούτε τον τοίχο και πρό¬σθεσε: «Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος».
Επίλογος:
Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους παρά την προσωπική σου κατάσταση.
Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.
Αν θέλεις να νιώθεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγ¬ματα που έχεις, τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα.
Το σήμερα είναι ένα θείο δώρο, γι’ αυτό να είσαι πάν¬τα ευγνώμων για την κάθε μέρα που ζεις.
Μία πραγματικά όμορφη ιστορία που απόλαυσαν όλα τα μέλη του ομίλου I.W. Βέροιας συγκινημένα ακολουθώντας το σύνθημα της Ινεργουϊλικής χρονιάς 2014 – 2015 «ΦΩΤΙΣΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ»
Inner Wheel Βέροιας
