Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα, Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
πριν από λίγες ημέρες έλαβα μία πρόσκληση, για το γάμο του φίλου μου, του Χαράλαμπου. Ο Μπάμπης, αγαπημένος φίλος από τα φοιτητικά χρόνια, αποφάσισε να νυμφευθεί και μας “βύθισε” όλους τους φίλους του σε μελαγχολία αφού, έστω και αργά, “έπεσε” το τελευταίο κάστρο ελευθερίας.
Σύμφωνα με την πρόσκληση, όφειλα να προσέλθω και στη γαμήλια δεξίωση που θα ακολουθούσε, στον ανοικτό χώρο του κτήματος “Θεσμοί - καταποντισμοί”. Πριν από τις εκλογές, ο χώρος ονομαζόταν «Ττροϊκανοί - μοϊκανοί”!
Η αλήθεια είναι πως μόλις διάβασα για δεξίωση και κτήμα αισθάνθηκα κάπως άβολα. Αποφάσισα όμως να πάω αφού κτήμα και “ζώα” ταιριάζουν και εγώ, λόγω της ατελείωτης κορμάρας μου, την τελευταία φορά που επισκέφθηκα τον προσωπικό μου ιατρό, μου τόνισε ότι ανήκω πλέον στην κατηγορία των ζώων και πρέπει να πηγαίνω σε κτηνίατρο!
Αφού λοιπόν έφθασα στην Αθήνα και ξεπέρασα και το πρόβλημα της ένδυσης, προσήλθα στους …”Θεσμούς- καταποντισμούς”! Η ατμόσφαιρα ήταν κάπως “περίεργη”, πολύ κυριλέ όπως θα έλεγε στα φοιτητικά μας χρόνια και ο Μπάμπης.
Σεμνά και ταπεινά επέλεξα ένα ολόλευκο τραπέζι με αρκετές κυρίες, ώστε να μπορώ να τσιμπήσω κάτι περισσότερο από τα εδέσματα. Η στρατηγική μου αποδείχθηκε λανθασμένη. Η μία κυρία (λίγο ψηλή και λίγο κοντή!) μιλούσε για τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει διαλύσει τη χώρα, η άλλη η δεσποινίδα (λίγο αδύνατη και λίγο χοντρούλα!), σχολίαζε το δίκαιο των θεσμών, η τρίτη της παρέας εξηγούσε γιατί δεν πρέπει να παραιτηθεί ο Βαγγέλης Σαμαράς, μία άλλη παρουσίαζε τις εντυπώσεις της από το μέντιουμ Ζαΐρα, η άλλη κατάλαβε Αλζαζίρα ….
Εγώ ήμουν τρισευτυχισμένος, γιατί όσο οι κυρίες θα ήταν απασχολημένες σε “βαθυστόχαστες” αναλύσεις, θα ορμούσα στα πιάτα (ο Βελέντζας τα κάνει αόρατα!), αλλά μάταια.
Ελαφριά σάλτσα με τζίντζερ, μους γιαούρτι, ραβιόλι με γαρίδες, καραβίδα, βελουτέ μανιταριών, βότανα…
Τι είναι όλα αυτά, αναρωτήθηκα. Κοψίδια δεν έχει το κατάστημα, νηστικός θα μείνω σήμερα, …
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω και άρχισε “η επίθεση”. Πως λέγεστε, από πού κατάγεστε, με τι ασχολείστε; Οι κάλτσες σας είναι τρύπιες, μήπως είστε Συριζαίος; Η φάτσα σας είναι αντιμνημονιακή, “μήπως θες και δημοψήφισμα;” ρώτησε η κυρία που πριν ανέλυε τα πορίσματα της Ζαΐρα και του Ινδού γκουρού.
Τζατζίκι θέλω, απάντησα, αλλά πλέον ήταν αργά. Η συζήτηση εκτροχιάστηκε με τη … “συνοδεία” μουσικής δωματίου.
Τη στιγμή εκείνη εμφανίστηκε, ο φίλος μου ο Μπάμπης και οι τόνοι χαμηλώσανε.
Αναπολήσαμε τα παλιά και τον ρώτησα. Δε μου λες ρε Μπαμπίνο, όταν κάναμε τρέλες τι μουσική ακούγαμε και τι τρώγαμε;
Ο Μπάμπης έπιασε το υπονοούμενο και “έδωσε” παραγγελιά να αλλάξει η μουσική. Ταυτόχρονα στο τραπέζι μας εμφανίστηκαν κοκορέτσι, μπούκοβο, παϊδάκια … Και σταματώ εδώ, μην σας ανοίξω και την όρεξη!
Αυτό ήταν. Έτσι άρχισε ένα τρικούβερτο γλέντι και περάσαμε όλοι καλά.
Φίλοι μου,
το περιβάλλον της γαμήλιας δεξίωσης στο κτήμα, που ήταν ξένο για μένα, δεν είναι άλλο από το ευρώ. Ένα ξένο νόμισμα, το οποίο υιοθετήσαμε χωρίς να μας ρωτήσει κανείς, σε μία οικονομία που ήταν παντελώς απροετοίμαστη για ένα τόσο σκληρό νόμισμα. Οι τιμές των προϊόντων πολλαπλασιάστηκαν, οι μισθοί έπρεπε να αυξηθούν -που σήμαινε νέα δάνεια, το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε, η ανεργία αυξήθηκε.
Όταν έχεις ένα επίπεδο διαβίωσης που ξεπερνά την εγχώριο παραγωγή, όταν έχεις ένα νόμισμα που δεν σου ανήκει, τα αποτελέσματα μοιραία θα είναι “καταστροφικά”.
Κάποιοι μου φορέσανε κολάν και μου είπαν τρέξε!
Το περιβάλλον Αλέξη στην αρχή ήταν “εχθρικό”, αλλά στη συνέχεια ακολούθησε τρικούβερτο γλέντι επειδή ο φίλος μου ο Μπάμπης είχε πλάνο μπι. Είχε δηλαδή σχέδιο και άλλαξε αμέσως τη μουσική και το φαγητό.
Για αυτό ο Μπάμπης πρέπει να γίνει και δικός σου φίλος.
