Για τα πενήντα χρόνια συνεχούς παρουσίας της εφημερίδας «ΛΑΟΣ» στο νομό μας, θα ήθελα, αντί ευχών και ευχαριστιών για τον αγώνα που κάνει κάθε μέρα, στον παλμό της τοπικής μας κοινωνίας. Να δώσουμε το λόγο στον ασυρματιστή του Θεού, σύγχρονο Άγιο της Εκκλησίας, Παΐσιο Μοναχό.
Ας αφήσουμε επιτέλους τους Αγίους να μιλήσουν μέσα μας και ας ανοίξουμε χώρο στην καρδιά μας για την αγάπη και το καλό! Ο Άγιος μαζί μας
Παύλος Α. Κυρατζής
Μέ αφορμή τήν πρόσφατη άγιοκατάταξη τον Οσίου Γέροντος Παϊσίου τοϋ Άγιορείτου άπό την Ιερά Σύνοδο τοϋ Οικουμενικού Πατριαρχείου, δημοσιεύουμε απόσπασμα άπό επιστολή του προς τίς αδελφές τοϋ Ιερού Ησυχαστηρίου του Αγίου Ιωάννου τοϋ Θεολόγου Σουρωτής, γιά πνευματική ωφέλεια μας, έκζητούντες τίς άγιες ευχές καί προς Κύριον πρεσβείες τον.
Σήμερα μ’ έπιασε μιά τρέλλα, καί πήρα τό μολύβι, όπως κάνει ό τρελλός, πού γράφει τά ξεσπάσματα του στους τοίχους μέ τό κάρβουνο, καί κάθησα κι έγώ νά γράψω τά δικά μου στό χαρτί σάν τρελλός καί πάλι σάν τρελλός νά τά στείλω γραμμένα. Τήν δεύτερη αυτή τρέλλα τήν κάνω άπό πολλή αγάπη προς τίς αδελφές μου, γιά νά βοηθηθούν έστω καί λίγο. Αιτία τής πρώτης τρέλλας ήταν πέντε επιστολές, ή μιά κατόπιν τής άλλης, άπό διάφορα μέρη τής Ελλάδας, μέ διάφορα θέματα. Ενώ τά γεγονότα όλα ήταν ευλογίες μεγάλες τού Θεού, αυτοί όμως, επειδή τά αντιμετώπισαν κοσμικά, είχαν φθάσει σέ απόγνωση.
Μετά τή σχετική απάντηση στίς επιστολές τους, πήρα τό μολύβι σάν τόν τρελλό, πού ανέφερα, καί έγραψα αυτά, γιατί πιστεύω ότι καί ένα πενηνταράκι ακόμη άπό τόν ταξιδεμένο σας αδελφό καί αυτό θά πιάση τόπο γιά μιά τσακμακόπετρα σέ κάθε αδελφή, γιά νά άνάψη τό κεράκι στό κελλί της καί νά προσφέρη τήν δοξολογία της στον Καλό μας Θεό.
Μακάριοι όσοι άγαπήσανε τόν Χριστό περισσότερο άπ’ όλα τοϋ κόσμου καί ζουν μακριά τού κόσμου καί σιμά στον Θεό, μέ τίς Παραδεισένιες χαρές, έπι τής γής.
Μακάριοι όσοι κατόρθωσαν νά ζουν στην αφάνεια καί απέκτησαν μεγάλες αρετές καί δέν απέκτησαν οΰτε καί μικρό όνομα.
Μακάριοι όσοι κατόρθωσαν νά κάνουν τόν παλαβό καί μέ αυτόν τόν τρόπο προφύλαξαν τόν πνευματικό τους πλούτο.
Μακάριοι όσοι δέν κηρύττουν μέ λόγια τό Ευαγγέλιο, άλλα τό ζούνε καί κηρύττουν μέ την σιωπή τους, μέ την Χάρη του Θεού, ή οποία καί τους προδίδει.
Μακάριοι όσοι χαίρονται, όταν τους κατηγορούν αδίκως, παρά όταν τους επαινούν δικαίως γιά τόν ενάρετο βίο τους. Εδώ είναι τά σημάδια τής άγιότητος καί όχι στον ξερό αγώνα των σωματικών ασκήσεων καί τόν μεγάλο αριθμό τών αγώνων που, όταν δέν γίνονται μέ ταπείνωση καί μέ σκοπό τήν άπέκδυση του παλαιού μας άνθρωπου, μόνον ψευδαισθήσεις δημιουργούν.
Μακάριοι αυτοί πού προτιμούν νά αδικούνται παρά νά αδικούν καί δέχονται ήρεμα καί σιωπηλά τίς αδικίες, διότι αυτοί φανερώνουν καί εμπράκτως μέ αυτό ότι πιστεύουν «εις ένα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα» καί άπό Αυτόν περιμένουν νά δικαιωθούν καί όχι άπό ανθρώπους, γιά νά εξοφλήσουν εδώ μέ ματαιότητα.
Μακάριοι όσοι έχουν γεννηθεί ανάπηροι ή έγιναν άπό απροσεξία τους, άλλα δέν γογγύζουν καί δοξολογούν τόν Θεό. Αυτοί θά έχουν τήν καλύτερη θέση στον Παράδεισο μαζί μέ τους Όμολογητάς καί Μάρτυρας, πού δώσανε γιά τήν αγάπη τοϋ Χριστού τά χέρια καί τά πόδια τους, καί τώρα φιλούν μέ ευλάβεια στον Παράδεισο συνέχεια τά πόδια καί τά χέρια τού Χριστού.
Μακάριοι όσοι γεννηθήκανε άσχημοι καί είναι περιφρονημένοι εδώ στην γη, διότι αυτοί δικαιούνται τό ομορφότερο μέρος του Παραδείσου, όταν δοξολογούν τόν Θεό καί δεν γογγύζουν.
Μακάριες καί οι χήρες πού φορέσανε τά μαΰρα σ’ αυτήν τήν ζωή, έστω καί ακούσια, καί ζουν άσπρη Πνευματική ζωή καί δοξολογούν τόν Θεό, χωρίς νά γογγύζουν, παρά οι δυστυχισμένες πού φορούν παρδαλά καί ζουν παρδαλή ζωή.
Μακάρια καί τρίς μακάρια τά ορφανά πού έχουν στερηθεί τήν μεγάλη στοργή τών γονέων τους, διότι αυτά κατόρθωσαν νά κάνουν Πατέρα τους τόν Θεό από τούτη τήν ζωή καί έχουν παράλληλα καί τήν στοργή πού στερηθήκανε τών γονέων τους στό Ταμιευτήριο του Θεού, ή οποία τοκίζεται.
Μακάριοι οί γονείς πού δέν χρησιμοποιούν τήν λέξη «μή» στά παιδιά τους, άλλα τά φρενάρουν άπό τό κακό μέ τήν αγία τους ζωή, τήν οποία μιμούνται τά παιδιά, καί ακολουθούν τόν Χριστό μέ Πνευματική λεβεντιά χαρούμενα.
Μακάρια τά παιδιά πού έχουν γεννηθεί «έκ κοιλίας μητρός» άγια, άλλα μακαριώτερα είναι αυτά πού γεννηθήκανε μέ όλα του κόσμου τά κληρονομικά πάθη καί άγωνισθήκανε μέ Ιδρώτες καί τά ξερριζώσανε καί κληρονομήσανε τήν Βασιλεία τού Θεού «έν ίδρώτι του προσώπου».
Μακάρια τά παιδιά πού έζησαν από μικρά σέ πνευματικό περιβάλλον και έτσι ακούραστα προχωρήσανε στην Πνευματική ζωή.
Τρις μακάρια όμως είναι αυτά τά αδικημένα παιδιά, πού δέν βοηθηθήκανε καθόλου (αντιθέτως τά σπρώχνανε στό κακό), άλλα, μόλις άκούσανε γιά τόν Χριστό, γυαλίσανε τά μάτια τους, και μέ μιά στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών γυαλίσανε απότομα τήν ψυχή τους και βγήκανε και άπό τήν έλξη της γης καί κινηθήκανε στην Πνευματική τροχιά.
Καλότυχοι, λένε οι κοσμικοί, οι Αστροναύτες πού γυρίζουν στον αέρα άλλοτε άπ’ έξω καί άλλοτε άπό μέσα στό φεγγάρι. Μακάριοι όμως είναι οί έξαϋλομένοι του Χριστού «Παραδεισοναϋτες» πού ανεβαίνουν στον Θεό καί γυρίζουν στον Παράδεισο στην μόνιμη τους κατοικία, τακτικά, μέ τό πιό ταχύτερο μέσο καί δίχως πολλά καύσιμα παρά μέ ένα παξιμάδι.
Μακάριοι όσοι δοξάζουν τόν Θεό καί γιά τό φεγγάρι πού τους φέγγει, καί περπατούν τήν νύχτα.
Μακαριωτώροι όμως είναι αυτοί πού τό έχουν καταλάβει οτι ούτε τό φώς τού φεγγαριού είναι τού φεγγαριού, άλλα ούτε καί τό δικό τους Πνευματικό φώς είναι δικό τους άλλα τού Θεού. Μά είτε σάν καθρέπτης γυαλίζουν είτε σάν απλό γυαλί γυαλίζουν είτε σάν καπάκι άπό κονσερβοκούτι γυαλίζουν, έάν δέν πέσουν οι ακτίνες του ήλιου, δεν είναι δυνατόν νά γυαλίσουν.
Καλότυχοι, λένε οι κοσμικοί, αυτοί πού ζουν στά κρυστάλλινα παλάτια καί έχουν όλες τίς ευκολίες. Μακάριοι όμως είναι αυτοί πού κατορθώσανε νά απλοποιήσουν τήν ζωή τους καί έλευθερωθήκανε άπό τήν θηλιά της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών ευκολιών (τών πολλών δυσκολιών) καί άπαλλαχθήκανε άπό τό φοβερό άγχος τής σημερινής εποχής μας.
Καλότυχοι, λένε οι κοσμικοί, αυτοί πού μπορούν καί απολαμβάνουν τά αγαθά του κόσμου. Μακάριοι όμως είναι αυτοί πού τά δίνουν όλα γιά τόν Χριστό καί στερούνται καί κάθε ανθρώπινη παρηγοριά πάλι γιά τόν Χριστό, καί έτσι κατορθώνουν νά βρίσκονται κοντά στον Χριστό μέρα-νύχτα με τήν θεία Του παρηγοριά πού είναι πολλές φορές τόσο πολλή, πού λέει κανείς στον Θεό: «Θεέ μου, ή αγάπη Σου δέν ύποφέρεται, διότι είναι πολλή καί στην μικρή μου καρδιά δέν χωράει».
Καλότυχοι αυτοί πού έχουν τίς μεγαλύτερες δουλειές καί τά μεγαλύτερα μέγαρα, λένε οι κοσμικοί, διότι αυτοί έχουν όλες τίς δυνατότητες καί κινούνται άνετα. Μακάριοι όμως είναι αυτοί πού έχουν μόνο μιά φωλιά, γιά νά κουρνιάζουν, καί λίγα τρόφιμα καί σκεπάσματα, κατά τόν θείο Παύλο, καί με αυτόν τόν τρόπο κατόρθωσαν καί αποξενώθηκαν άπό τόν μάταιο κόσμο, καί τήν γή τήν χρησιμοποιούν ώς υποπόδιο, σάν παιδιά τού Θεού, καί ό νους τους βρίσκεται συνέχεια κοντά στον Καλό Πατέρα τους Θεό.
Καλότυχοι αυτοί πού γίνονται στρατηγοί καί υπουργοί καί μέ τό οινόπνευμα (έστω γιά λίγες ώρες) καί τό χαίρονται αυτό οι κοσμικοί.
Μακάριοι όμως είναι αυτοί πού έχουν απεκδυθεί τόν παλαιό τους άνθρωπο καί έχουν εξαϋλωθεί καί κατόρθωσαν νά είναι έπίγειoι Άγγελοι με τό Άγιο Πνεύμα καί βρήκανε την Παραδεισένια θεία κάνουλα καί πίνουν καί μεθοΰν συνέχεια από τό Παραδεισένιο κρασί.
Μακάριοι όσοι έχουν γεννηθεί τρελλοί καί θά κριθούν καί ώς τρελλοί, καί έτσι θά εισαχθούν στον Παράδεισο χωρίς διαβατήριο.
Μακάριοι είναι όμως καί τρίς μακάριοι οι πολύ γωστικοί πού κάνουν τόν τρελλό γιά τήν αγάπη του Χριστού καί κοροϊδεύουν όλη τήν ματαιότητα του κόσμου, πού ή διά Χριστόν αυτή τους τρέλλα αξίζει περισσότερο άπ’ όλη τήν γνώση καί τήν σοφία τών σοφών όλου του κόσμου τούτου.
Παρακαλώ όλες τίς αδελφές νά εύχωνται γιά νά μου δώση ό Θεός ή μάλλον νά μου πάρη τό λίγο μυαλό μου, γιά νά μού εξασφάλιση, έστω μέ τόν τρόπο αυτόν, τόν Παράδεισο, μέ τό νά μέ κρίνη ώς τρελλό. Ή νά μέ τρελλάνη μέ τήν αγάπη Του, γιά νά βγώ έξω από τόν εαυτό μου, έξω άπό τήν γή καί άπό τήν έλξη της γης, διότι αλλιώς δέν έχει νόημα ή ζωή μου ώς Μοναχός. Άσπρισα εξωτερικά ώς Μοναχός. Μαυρίζω, όσο πάω, εσωτερικά πάλι ώς Μοναχός αμελής, άλλα δικαιολογώ τόν εαυτό μου ώς άρρωστο, όταν τυχαίνη νά είμαι άρρωστος, καί άλλοτε πάλι δικαιολογούμαι ώς άρρωστος, ενώ είμαι καλά, καί θέλω σανίδα βρεγμένη. Ευχεσθε.
Ό Χριστός καί ή Παναγία μαζί σας.
Μέ αγάπη Χριστού ό αδελφός σας Μοναχός Παΐσιος
άπό τό βιβλίο
Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου Επιστολές»
‘Εκδόσεις Ιερόν Ήσυχαστήριον
«Ευαγγελιστής ‘Ιωάννης ό Θεολόγος»,
Σουρωτή Θεσσαλονίκης
