Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
η σημερινή μας ιστορία βασίζεται σε ένα λαϊκό παραμύθι που έγραψαν οι αδελφοί Γκριμ και εξελίσσεται στην κωμόπολη Χάμελιν της Γερμανίας. Σας παρακαλώ, δεν ξεχνάμε: “οι Γερμανοί είναι φίλοι μας και θέλουν το καλό μας. Το ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι στην Ευρώπη δεν πειράζει. Είναι για το λαμπρό μέλλον της!”.
Μία φορά και ένα καιρό, λοιπόν, η μικρή πόλη Χάμελιν γέμισε ποντικούς που μόλυναν την πόλη και κατέστρεφαν τις σοδειές, προκαλώντας ταυτόχρονα ένα αηδιαστικό θέαμα. Οι πολίτες του Χάμελιν ζούσαν ανάμεσα στα τρωκτικά. Ο δήμαρχος της πόλης, που καλοπερνούσε με τους συνεργάτες του, αναγκάσθηκε να μπει σε διαδικασία επίλυσης του προβλήματος, ύστερα από τις αλλεπάλληλες διαμαρτυρίες.
Τότε εμφανίστηκε στην πόλη ο αυλητής και υποσχέθηκε να δώσει λύση στο πρόβλημα, ζητώντας ως αντάλλαγμα 1.000 φιορίνια. Ο δήμαρχος μαζί με τους κατοίκους δεσμεύθηκαν να τα δώσουν, και ο αυλητής έπιασε δουλειά. Ο μαγικός ρυθμός που βγήκε από τον αυλό του υπνώτισε τα ποντίκια, που τον ακολούθησαν έξω από την πόλη. Εκεί τα οδήγησε σε ένα ποτάμι, όπου πνίγηκαν.
Έτσι φίλοι μου και στην πατρίδα μας, που είναι μία μικρή κωμόπολη για την Ευρώπη και τον υπόλοιπο “πολιτισμένο” κόσμο, γεμίσαμε τρωκτικά που κατέφαγαν τα πάντα, σε συνεργασία βέβαια με τις θλιβερές ηγεσίες. Οι ικανές προσωπικότητες σταδιακά εξοβελίστηκαν από τον δημόσιο βίο. Επικράτησαν οι φαύλοι, στους οποίους παρείχαν την αμέριστη υποστήριξη τους τα οργανωμένα συμφέροντα και τα πάσης φύσεως κυκλώματα. Έτσι διαμορφώθηκε ένα τεράστιο σύστημα φαυλοκρατίας.
Το κακόμοιρο εκλογικό σώμα, με εξαίρεση όσους επωφελήθηκαν από την διαφθορά, υπήρξε το βασικό θύμα. Εξαπατήθηκε από τους περιποιημένους κυρίους με τα ωραία κοστούμια, τα γνωστά γκόλντεν μπόις. Δυστυχώς δεν προσέξαμε ότι πίσω από τις μάσκες κρύβονταν απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου.
Την κρίσιμη στιγμή της χρεωκοπίας της χώρας μας, εμφανίστηκε ο δικός μας αυλητής. Δηλαδή, οι δανειστές μας. Από τον αυλό τους έβγαινε κάτι μαγικό. Χρήματα. Τα γνωστά σε όλους μας πακέτα! Σε αντίθεση όμως με τον αυλητή το μύθου μας, αυτοί δεν έπνιξαν τα τρωκτικά, αλλά επέστρεψαν μαζί τους, αλλάζοντας τους τη μούρη. Ήρθαν σαν υποβρύχια, ελικόπτερα, εταιρείες, τοκογλύφοι, μίζες…
Εν τω μεταξύ στο Χάμελιν - Ελλαδίτσα ήρθε μία νέα κυβέρνηση, προερχόμενη από ένα κόμμα που ποτέ δεν κυβέρνησε, άρα δεν έχει μολυνθεί από την διαφθορά. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Αμέσως αμφισβήτησε τον αυλητή και άρχισε να “διεκδικεί” κάποια δίκαια. Θέλει να αλλάξει την συμφωνία. Ναι, αυλητή μου, να σε πληρώσω, αλλά όχι όσα συμφώνησες με τους συνεταίρους σου. Δεν θέλω να συνεχίσω, να είμαι πειραματόζωο.
Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί μία διακυβέρνηση στην Ευρώπη όπου 5, 10, 20 τεχνοκράτες θα ράβουν κάθε φορά το κοστούμι που αυτοί θέλουν για κάθε χώρα, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις από την εφαρμογή των αποφάσεων τους.
Η λογική της επιβολής τιμωρίας από τον ισχυρότερο εταίρο στον ασθενέστερο, δεν οδηγεί πουθενά. Λες και ο ισχυρός δεν ευθύνεται για τίποτα. Λες και τα προβλήματα της Ελλάδας ήταν “άγνωστα” στην “μαμά” Ευρώπη μας. Όλα έγιναν ξαφνικά, μέσα σε λίγες ημέρες, και όχι σε βάθος χρόνου. Κανείς δεν γνώριζε. Ούτε το Εκοφίν, ούτε η Κομισιόν, ούτε η ΕΚΤ.
Ναι, κύριε Πάγκαλε μαζί με όλους αυτούς τα τρώγανε!
Στο μύθο, ο αυλητής θύμωσε επειδή οι κάτοικοι του Χάμελιν δεν τον αποπλήρωσαν, και επέστρεψε να πάρει εκδίκηση. Παίζοντας τον αυλό του, μάγεψε τα απιδιά της πόλης και τα πήρε μαζί του.
Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε φίλοι μου. Τα παιδιά μας άρχισαν να εγκαταλείπουν το Χάμελιν – Ελλαδίτσα. Χωρίς τα παιδιά μας, το οξυγόνο μας, η χώρα θα καταρρεύσει. Γι αυτό οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να μην μας αφήσουν. Αυτό όμως δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί με επιστροφή στο παλαιό, στο γηρασμένο, στο αποτυχημένο, στο διεφθαρμένο. Απαιτείται σχέδιο και όραμα. Παιδεία ουσιαστική.
Τέλος, στους υποστηρικτές του αυλητή θα ήθελα να θυμίσω τι έλεγε ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Πλούταρχος, τον 1ο αιώνα μ.Χ., στο έργο του “Περί του μη δειν δανείζεσθαι” (από τα “Ηθικά”), μιλώντας για τις συμφορές του δανεισμού.
“Οι οφειλέτες είναι δούλοι όλων των δανειστών τους. Είναι δούλοι δούλων αναιδών και βάρβαρων και βάναυσων”. Γιατί οι δανειστές “μετατρέπουν την αγορά σε κολαστήριο για τους δύσμοιρους οφειλέτες, σαν όρνεα τους κατακρεουργούν και τους κατασπαράζουν”.
Σε ποιους ήταν χρεωμένοι οι άνθρωποι στη μακρινή εκείνη εποχή της Ρωμαιοκρατίας; Κυρίως σε ξένους πιστωτές, ως επί το πλείστον Ρωμαίους. “... κουβαλώντας μαζί τους σάκους και συμφωνητικά και συμβόλαια σαν δεσμά εναντίον της Ελλάδος, την οργώνουν από πόλη σε πόλη και σπέρνουν χρέη που πολλά βάσανα φέρνουν και πολλούς τόκους, και που δύσκολα ξεριζώνονται ενώ οι βλαστοί τους περικυκλώνουν τις πόλεις, τις εξασθενούν και τελικά τις πνίγουν”.
Ο Πλούταρχος δεν παραλείπει να κατακεραυνώσει τους δανειζόμενους, ως κύριους υπεύθυνους για την κατάσταση στην οποία περιήλθαν. Λέει χαρακτηριστικά: “Διότι χρεωνόμαστε για να πληρώσουμε όχι το ψωμί και το κρασί μας, μα εξοχικές κατοικίες, δούλους, μουλάρια, ανάκλιντρα και τραπεζώματα..”. Αυτή όμως είναι μία συζήτηση που θα την κάνουμε άλλη φορά.
