Κατάγεται από τη Νάουσα, έζησε πολλά χρόνια στην Έδεσσα και από το 2004 και για 10 χρόνια έμεινε στη Βέροια, όπου πέρασε, όπως λέει, τα πιο ωραία χρόνια της.
Το νέο της βιβλίο «Στα πέρατα της αντοχής» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» παρουσίασε το βράδυ της Δευτέρας στο καφέ cinema της Βέροιας η Χριστίνα Ρούσσου, παρουσία εκλεκτών φίλων της και βιβλιόφιλων της πόλης. Για τη συγγραφική της δουλειά μίλησε στην πρωινή εκπομπή της Σοφίας Γκαγκούση, στον ΑΚΟΥ 99.6
Είχε προηγηθεί το βιβλίο της «Ντουλμπέρα», επίσης από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο», που έγινε best seller κι ακόμη πουλάει, ενώ πάει εξαιρετικά καλά και το καινούριο, «Στα πέρατα της αντοχής».
Η συγγραφέας μίλησε στον Άκου 99.6. Διαβάστε τη συνέντευξη:
-Πώς ξεκίνησε η ιστορία της συγγραφής για σας;
Προέκυψε την εποχή που είχα στη Βέροια κοσμηματοπωλείο και κατέβαινα πολύ συχνά στην Αθήνα. Εκεί άκουγα συνέχεια να λένε συνέχεια βλάχα, βλάχος, βλαχάκι, βλαχάρα... Υποτιμητικά το ανέφεραν αυτό κι εγώ ως Βλάχα, από τη μεριά του πατέρα μου, θιγόμουν πάρα πολύ, ξέροντας μάλιστα την ιστορία των Βλάχων ευεργετών. Στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες ευεργέτες έχουν καταγωγή Βλάχικη. Βέβαια εντάξει, δεν ήταν αυτή η αιτία... Μου άρεσε χρόνια να γράφω, μικρά χρονογραφήματα και τέτοια... Ποτέ όμως δεν κάθισα σοβαρά να ασχοληθώ, μέχρι που προβληματίστηκα από τους χαρακτηρισμούς που ανέφερα. Τότε λοιπόν το αποφάσισα και άρχισα να διαβάζω ιστορία, ιστορικά γεγονότα που είναι πολύ πιο απαραίτητα για το είδος αυτό, από το να γράψεις ένα απλό μυθιστόρημα, μια σκέτη μυθοπλασία.
-Πολύ ισχυρό δηλαδή το κίνητρο…
Βέβαια! Και το χάρηκα, γιατί πολλοί συμπατριώτες μας προς το νότο, δεν γνώριζαν ορισμένα πράγματα για τους Βλάχους, που διέπρεψαν όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στη χώρα μας.
-Ντουλμπέρα τι σημαίνει;
Εμείς οι Βλάχοι, όταν κάποια γυναίκα είναι έξυπνη, μορφωμένη, δυναμική και αρχοντική, με μία λέξη τη λέμε Ντουλμπέρα. Εγώ επειδή δεν γνωρίζω Βλάχικα, είχα ρωτήσει μια φίλη μου από τη Βέροια, την Καίτη Γαλλίκα να μου πει μια λέξη που να περικλείει όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς… «Ντουλμπέρα», μου λέει, άρα είναι και η νονά του βιβλίου.
-Και έρχεται το δεύτερο βιβλίο «Στα πέρατα της αντοχής», για τι πρόκειται;
Εδώ έχουμε να κάνουμε με την μετανάστευση, στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Έχει να κάνει με τους πρώτους μετανάστες που έφευγαν και από την περιοχή μας, τη Μακεδονία, από τη Βέροια, από τη Νάουσα, από την Έδεσσα και πήγαιναν στην Αμερική. Ως επί το πλείστον το 80% των μεταναστών πήγαινε στην Αμερική εκείνα τα χρόνια. Το έναυσμα μού δόθηκε όταν βρήκα ένα παλιό βιβλιάριο του παππού μου από τράπεζα της Νέα Υόρκης με ημερομηνία 1896. Από εκεί ξεκίνησα να διαβάζω για τους μετανάστες και έτσι γράφτηκαν «Τα πέρατα της αντοχής». Ωστόσο, η ιστορία αν και ξεκινάει με μετανάστες, αυτοί γυρίζουν στην Ελλάδα γύρω στο 1910 και διασκορπίζονται και σε άλλα μέρη. Στην Αθήνα, στην Ζάκυνθο, στην κοιλάδα του Λίγηρα στην Γαλλία. Είναι πολυκοσμικό μυθιστόρημα γιατί μου αρέσει οι ήρωες να μην είναι στατικοί, να μην δρουν μόνο σε ένα μέρος, για να ταξιδεύουμε και εμείς με αυτούς.
-Εσείς πήγατε σ’ αυτά τα μέρη;
Όχι, δεν γίνεται να μην έχεις πάει και να μην έχεις διαβάσει για αυτά τα μέρη, γιατί πώς θα μπεις μέσα; Στους δρόμους.. ή στο οτιδήποτε. Πρέπει να έχεις κάποια άποψη.
-Στις παρουσιάσεις που έχουν γίνει μέχρι τώρα, τι ακούτε από τον κόσμο;
Είναι πολύ συγκινητικό για εμένα, όταν εισπράττω τόσα πολλά και καλά σχόλια αλλά και πολλή αγάπη, πάρα πολλή αγάπη από το κοινό. Μου αρέσει... Και ξέρετε κάτι, ήμουν την προηγούμενη εβδομάδα στις Σέρρες και έρχεται μια κυρία, στην ηλικία τη δική μου γύρω στα 50 και μου λέει… «ευχαριστώ ! Πέρασα πάρα πολύ ωραία με το βιβλίο σας το είχα μαζί μου στις χημειοθεραπείες μου και ούτε τις κατάλαβα». Ε λοιπόν, με συγκίνησε πάρα πολύ. Λέω, έστω και ένας άνθρωπος διαβάζοντας το βιβλίο, να περάσει καλά και να ξεχαστεί, για μένα είναι πολύ μεγάλη υπόθεση.
