Του Παναγιώτη Παπαϊωάννου
Οι δαπάνες του καθενός, ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΑΠΑΝΕΣ (με παραστατικά), είναι το «αφορολόγητο» (δεν είναι ακριβώς αφορολόγητο - έχει φορολογηθεί με ΦΠΑ). Ό,τι περισσεύει και ανάλογα με τα εισοδήματα, φορολογείται με 24% (π.χ.) μέχρι τις 40000, με 26% από 40000 μέχρι 60000, με 28% από 60000 και πάνω… τα ποσοστά και οι κλίμακες βρίσκονται εύκολα. Αλλά: Να φορολογείται ελάχιστα πάνω από τη μεγαλύτερη κλίμακα του ΦΠΑ, για να συμφέρει να παίρνουμε από κάθε δαπάνη απόδειξη και το μέγιστο κλιμάκιο να μην είναι μεγάλο, να μην είναι πάνω από 26-28%! Κανένας δεν θέλει έσοδα που να μοιράζεται 50-50 π.χ. ή και παραπάνω με το κράτος.
Τίποτα δεν «περπατάει» αν δεν βασίζεται πάνω στο αμοιβαίο συμφέρον! Αν δεν συμφέρει και στο φορολογούμενο και στο κράτος να παίρνει απόδειξη από τον υδραυλικό, το γιατρό, τον όποιον, δεν θα το κάνει! Αν, όμως, συμφέρει και στους δυο;… (τρεις είναι ουσιαστικά: πωλητής αγαθών ή υπηρεσιών, αγοραστής και κράτος). Το αμοιβαίο συμφέρον δεν χρειάζεται νόμους, μηχανισμούς ελέγχου, υποψίες, συμβιβασμούς!
Παράδειγμα: Όταν ξεκίνησαν στην Ελλάδα τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, αγοράζαμε προϊόντα, τα φορτώναμε στο αυτοκίνητο και το καρότσι το αφήναμε εκεί κι όπως… Μόλις έβαλαν το κατοστάρικο - το θυμάστε; ναι εκατό δραχμές, το ένα τρίτο του καφέ και λιγότερο σε αξία… όλα τα καροτσάκια ήταν στη θέση τους (κι αν δεν το πηγαίναμε εμείς, ήταν κάποιος συνάνθρωπος εκεί που το έκαμε για μας, για να πάρει το κατοστάρικο). Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί μας συνέφερε! Συνέφερε και σε μας και στο σούπερ μάρκετ, (ακόμα κι αν πιστεύαμε ότι μας συνέφερε… τελικά μας συνέφερε)!
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Δεν υπάρχουν κρυφά έσοδα, δεν υπάρχουν κρυφές δαπάνες, δεν μένει εισόδημα χωρίς να φορολογηθεί! Δεν χρειάζονται παρά μόνο δειγματοληπτικοί και ιδιαίτεροι έλεγχοι (οφσορ κλπ). Συμμετέχουμε όλοι αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας, βοηθούμε στην είσπραξη των φόρων γιατί έτσι μας συμφέρει!
Η τεχνογνωσία για να γίνει κάτι τέτοιο ΥΠΑΡΧΕΙ! Κι αφού υπάρχει είναι πρακτικά εύκολο να γίνει (και με μικρό κόστος).
Όλοι οι άνθρωποι, στα οικονομικά μας, να λειτουργούμε περίπου όπως και οι ανώνυμες εταιρίες, να φορολογούμαστε αφού πρώτα αφαιρεθούν τα έξοδα (τα οποία είναι ήδη φορολογημένα από τον ΦΠΑ). Και για να γίνει απόλυτα αντιληπτό μη σκέφτεστε την απόδειξη του καφέ (2 ευρώ, αν και πολλαπλασιαστικά βγάζει τεράστιο ποσό σ’ ένα χρόνο) αλλά μια δαπάνη για επισκευές ή ένα μεγάλο γλέντι. Αν είναι το ποσό, ας πούμε δυο χιλιάδες και πληρώσουμε 1500 ή 1700 χωρίς απόδειξη συμφέρει; ΟΧΙ! Όχι γιατί αυτά τα 1500 ή 1700 που πληρώσαμε, θα φαίνονται στο εισόδημά μας χωρίς να υπάρχουν και θα φορολογηθούν με 24%... (με λίγο μεγαλύτερο συντελεστή από το μέγιστο ΦΠΑ).
Μπορεί να γίνει; Μπορεί! Πως; Με τη βοήθεια των Τραπεζών. Η τεχνογνωσία υπάρχει! Με τη φοροκάρτα! Με την πιστωτική, με την προπληρωμένη… ή με κάτι άλλο. Οι ειδικοί θα το βρουν.
Μέσα σ’ αυτά τα έξοδα (τις δαπάνες) θα είναι και τα ένα - δυο - πέντε μεροκάματα (τα οποία θα μπορούν να συμπεριλαμβάνουν κι ένα μικρό «ένσημο» για την ασφαλιστική κάλυψη) που δώσαμε για κάποια μερεμέτια σε τεχνίτες ή εργάτες, που θα φαίνονται και σ’ αυτούς που τα εισέπραξαν…
Δεν συμφέρει τελικά ούτε στους μεγάλους (οικονομικά ισχυρούς) να μην λειτουργούν με παραστατικά. Δεν θα υπάρχει λαθρεμπορία. Δεν συμφέρουν ούτε τα εικονικά ή τα υπέρ-τιμολογημένα. Αν δεν υπάρχουν δηλωμένα έσοδα, δεν μπορούν να υπάρχουν και δηλωμένα έξοδα ή το χειρότερο, αν κάποιος προσπαθήσει να ξεφύγει και τα καταφέρει, θα… έχει μεν χρήμα αλλά δεν θα μπορεί να το χρησιμοποιήσει (να το φανερώσει) και χρήμα που βρίσκεται στο «μπαούλο» δεν είναι χρήμα! Αν, όμως, αποφασίσει ή αναγκαστεί να το φανερώσει τότε θα πληρώσει και τα ανάλογα (φόρους αλλά και ποινή)! Εδώ ενδεχομένως θα χρειάζονται οι ειδικοί έλεγχοι.
Μ’ ένα τέτοιο σύστημα, θα μπορεί να δώσει ο παππούς στα εγγόνια 50 -100 ευρώ; Θα μπορεί, καταθέτοντας τα σ’ ένα λογαριασμό τους… (και… αν το εγγόνι δεν τα ξοδεύει, στα 18 του, στα 20 θα έχει ένα σημαντικό ποσό χωρίς να χρειάζεται να απολογείται από πού τα βρήκε, και που θα το βοηθήσουν ενδεχομένως στις σπουδές του).
Με τα μικροποσά ενδέχεται να υπάρχει μια δυσκολία. Αν υπάρχει, ας δοθεί η δυνατότητα στο αρχικό «αφορολόγητο» και μέχρι κάποιου ύψους εισοδήματος, να προστίθεται το δέκα στα εκατό του συνολικού εισοδήματος! Π.χ. Έστω εισόδημα 30000, δαπάνες 18000 («αφορολόγητο»), συν δέκα στα εκατό οι μικροδαπάνες, του συνολικού εισοδήματος 3000, τελικό - συνολικό αφορολόγητο 21000 και φορολογητέο 9000, επί 24% έχουμε 2160 φόρο (το παράδειγμα είναι αυθαίρετο).
Κάπως έτσι συμβαίνει περίπου στην Αμερική, Καναδά… σκέψεις είναι και κατατίθενται για συζήτηση… Ίσως φτάσει και στ’ αυτιά αυτών που παίρνουν αποφάσεις κι ίσως έχει αυτή η πρόταση, κάτι μέσα της που αξίζει να το δουν…
Αφορολόγητο: Όποιο κι αν είναι αυτό, ουσιαστικά δεν συμφέρει όσους έχουν μικρά εισοδήματα, όσους δεν έχουν ετήσιο περίσσευμα. Ας το δούμε με ένα άλλο (αυθαίρετο) παράδειγμα. Έστω τετραμελής οικογένεια έχει ετήσιο εισόδημα 23000 ευρώ. Πόσες είναι οι δαπάνες της για ένα έτος; Το πιθανότερο είναι να είναι ακριβώς 23000. Αν είναι τόσες, θα φορολογηθεί, με τον ορισμένο συντελεστή, για το εισόδημα από τις 12000 (το αφορολόγητο) μέχρι τις 23000, δηλαδή για 11000 τις οποίες, όμως, δεν τις έχει! Άρα μια τετραμελής οικογένεια, για ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων της θα φορολογηθεί δυο φορές!
Ο ΦΠΑ δεν είναι αναλογικός φόρος (πλούσιοι και φτωχοί πληρώνουμε το ίδιο)! Είναι, όμως, φόρος απ’ τον οποίο ενισχύεται το κρατικό ταμείο και ανταποδοτικός, άρα καλά κάνουμε και τον πληρώνουμε, μη φορολογούμαστε, όμως, για εισοδήματα που δεν έχουμε! Και επειδή μέσα από ένα τέτοιο σύστημα δεν θα υπάρχει εύκολα φοροδιαφυγή, τα έσοδα του κράτους θα είναι πολύ (έως πάρα πολύ) περισσότερα! Αυτό θα σημάνει, μετά από εύλογη περίοδο εφαρμογής (ένα έτος), τη μείωση του ΦΠΑ σε όλα τα αγαθά και υπηρεσίες και στη συνέχεια και τη μείωση της φορολογίας πολιτών αλλά και επιχειρήσεων. Έτσι δημιουργείται ένα σταθερό φορολογικό περιβάλλον, που υποχρεωτικά οδηγεί στην ΑΝΑΠΤΥΞΗ.
