Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα, Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
οι εκλογές τελειώσανε, κυβέρνηση έχουμε, αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχουμε (είναι ακόμη θυμωμένη και δεν μας μιλά, ούτε μας γελά, γεια σου Αντώνη Σαμαρά - και ποιητής ο χοντρούλης!).
Για αυτό φίλοι μου, εμείς εδώ σταθερά, με τους τροϊκανούς και το τρίτο και τελευταίο μέρος. Ας το δούμε σαν καλό κατευόδιο, αφού όπως δείχνουν τα γεγονότα, η παρουσία της τρόικα μας τελειώνει (αρκετά γνωρίσανε την ελληνική κουζίνα!).
Που λες φιλαράκι μου, μοϊκανέ, “βρισκόμαστε” στο σημείο που έχεις μεγαλώσει, έχεις ενηλικιωθεί και συνεχίζεις ως νέος, ευρωπαίος. Και η αφεντιά μου έχει μεγαλώσει, ένας νέος άξεστος χωριάτης, χωρίς τρόπους και σε ένα πανεπιστήμιο γεμάτο σκουπίδια! Εσύ βέβαια στα κολέγιά σου. Χαρακτηριστικό αυτής της ηλικίας, όπως γνωρίζεις αιώνες τώρα, είναι η αγάπη, ο έρωτας και οι … χυλόπιτες! Τις γνωρίζουμε και οι δύο καλά. Να σημειωθεί βεβαίως - βεβαίως ότι οι δικές μου χυλόπιτες είναι ελληνικές και όχι ξυλάγγουρα τροϊκανά. Εδώ, τα πληκτρολογούμε όλα. Και ας πληγώνουν!
Προσπαθείς λοιπόν φίλε μου να φλερτάρεις την υποψήφια αγάπη σου και αρχίζεις. Έχω και αυτοκίνητο, έχω και τζιπ για να πηγαίνουμε για σκι, έχω και … κότερο πάμε μια βόλτα! Εγώ, από την πλευρά μου, μπατίρης, από χωριό που δεν βρίσκεται σε χάρτη, με παντούφλες και σώβρακα, που οι μόνες τέσσερις ρόδες που γνωρίζω είναι το κάρο (με πατάτες ή χωρίς, δεν έχει σημασία)! Αρχίζω λοιπόν και εγώ την πολιορκία. Μωρό μου αυτοκίνητο δεν έχω, αλλά:
“τα ματόκλαδά σου λάμπουν βρε,
σαν τα λούλουδα του κάμπου”,
“μα που να πάω, που σ’ αγαπώ τόσο πολύ,
μα που να πάω αφού είσαι όλη μου η ζωή”
και
“χόρεψε μαζί μου απόψε κάτω από το φεγγάρι”,
κότερο εσύ, “άσπρα καράβια τα όνειρά μας”, εγώ,
“και εγώ θα κόψω το φεγγάρι
θα στο καρφώσω στα μαλλιά
και σαν πλαγιάσουμε θα έχω
τον ουρανό στην αγκαλιά”!
Τροϊκανέ δεν συνεχίζω αλλά, όπως καταλαβαίνεις, εσύ εισπράττεις την απόρριψη και εγώ την κοπέλα, η οποία θέλει βέβαια και τη ρόδα, αλλά συμβιβάζεται και με τον γάιδαρο που διαθέτω!
Και εδώ φίλε μου αρχίζει το δράμα σου. Δεν μπορείς να χωνέψεις την χυλόπιτα!
Πηγαίνεις στον ψυχίατρο, ξαπλώνεις στο κρεβάτι και αρχίζετε την αναζήτηση, αφού πρώτα τονίσεις στον επιστήμονα ότι δεν χωνεύεις τον έλληνα. Σε ρωτά για τον μπαμπά σου, τη μαμά σου, τι φαγητό έτρωγε ο παππούς σου, τι σχέση είχε η γιαγιά σου με τον μανάβη, και … γενικά αναζητάτε τη ρίζα του προβλήματος. Μα είναι δυνατόν, γιατρέ μου, αντί για την πόρσε να διαλέξει τον όνο! Δεν μπορώ να το καταλάβω.
Ρε αλάνι έλληνα εσύ δεν έχεις φάει χυλόπιτα, θα αναρωτηθείς και με το δίκιο σου. Λοιπόν φίλε μου τροϊκανέ, όχι χυλόπιτα, αλλά χυλόπιτες. Πολλές και μάλιστα κάποιες ήταν ασήκωτες στο στομάχι (είχανε και κιμά!).
Αλλά, εγώ είμαι από άλλο ανέκδοτο. Δεν πρέπει να ξεχνάς, εδώ είναι Ελλάδα και είναι αλλιώς. Δεν το βάζω κάτω γιατί δεν είμαι μόνος μου. Δεν πηγαίνω στον ψυχαναλυτή, αλλά στον αδελφό μου, στον φίλο μου. Του χτυπώ την πόρτα και μόλις με αντικρύσει, καταλαβαίνει. Και όταν δει τις ρετσίνες που βγάζω από τις τσέπες μου, τότε αμέσως κατανοεί ότι τον έχω ανάγκη. Η συνέχεια γνωστή: το κομβίο στο κασετόφωνο και Πασχάλης Τερζής και Στέλιος Ρόκκος:
“θέλω κάπου να μιλήσω, θέλω κάποιον να τα πω,
θέλω κάπου να ακουμπήσω, ένα φίλο αδελφικό
να με πάρει από το χέρι, δύο κουβέντες να μου πει
να γλυκάνει, να γλυκάνει η αγιάτρευτη πληγή”.
Έτσι απλά. Και αφού τελειώσει το τραγούδι και ξημερώσουμε, ο φίλος με προσκαλεί να με κεράσει και μία χυλόπιτα (πατσά ήθελα να πω)! Αυτό ήταν τροϊκανέ, και η ζωή συνεχίζεται.
Και για να γίνω πιο κατανοητός, τροϊκανάκο, συνέχισε να διαβάζεις:
ας υποθέσουμε πως παίζουμε ένα τηλεπαιχνίδι. Η ερώτηση είναι η εξής: “ το κορίτσι σου τραγουδά το: μωρό μου σόρρυ, αλλά έχω βρει καλύτερο αγόρι, εσύ πως αντιδράς”. Οι πιθανές απαντήσεις βρίσκονται στις τρεις κουρτίνες. Μάλιστα για να σε βοηθήσω, σου λέω ότι την ερώτηση σου την κάνει η Μόνικα Μπελούτσι, για να μην ξεχνάς ότι η ζωή συνεχίζει να είναι ωραία, παρά την απογοήτευση που έχεις.
Φίλε μου δεν παίζεσαι. Η κουρτίνα Α έχει έναν τύπο να πίνει καταθλιπτικά, η κουρτίνα Β ένα τύπο που από την απογοήτευσή του έχει αλλάξει φύλλο, και η κουρτίνα Γ έχει τον τύπο που το έχει ρίξει στα ναρκωτικά!
Ο Έλληνας, όμως, δες πως αντιμετωπίζει την κατάσταση. Στη δική μου περίπτωση την ερώτηση την απευθύνει η Μέργκελ, για να μου θυμίζει πως η ζωή είναι σκέτη κόλαση. Να θέλω δηλαδή να το βάλω στα πόδια, να εξαφανιστώ. Παρόλα αυτά, στέκομαι όρθιος και δες τι περιέχουν οι δικές μου οι κουρτίνες. Η πρώτη έχει τον Βασίλη Καρρά να τραγουδά:
“δεν έμαθε ποτέ της να αγαπά
και είναι μόνη
δεν έμαθε ποτέ της να πονά
και σε πληγώνει,
Ασ’ την να λέει
Ασ’ την να λέει …”
Η δεύτερη έχει Καζαντζίδη και “ότι αγαπώ εγώ πεθαίνει και ξαναρχίζω από την αρχή”.
Και τέλος η τρίτη κουρτίνα έχει τον μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη να τραγουδά:
“κάτσε και γλέντησε με μας,
σεκλέτια διώχνει ο μπαγλαμάς,
κι αν έχεις πόνο μέσα στην καρδιά,
θα τον ξεχάσεις με μια διπλοπενιά”.
Και πριν σε αποχαιρετήσω τροϊκανέ, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν με γουστάρεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι και εγώ δεν σε χωνεύω. Σε έχω βαρεθεί. Μου είναι αδύνατον να κάνω παρέα μαζί σου. Εκπέμπουμε σε διαφορετικές συχνότητες.
Τι να πρωτοθυμηθώ. Πέρσι που πήγαμε στις παραλίες για να χαρείς τον ήλιο μας (δωρεάν), εγώ με την κορμάρα μου και το υπέροχο μαγιό με τις τιράντες (εισαγωγής, από τη λαϊκή!), σου λέω άντε πάμε για μπάνιο και εσύ άρχισες να “κόβεις” βόλτα στην παραλία και να ψάχνεις για θερμοσίφωνα!
