Είναι παράξενη και στενόμυαλη, κατά την ταπεινή μου άποψη, η εμμονή των πολιτικών κομμάτων στην επιλογή προσώπου για τη θέση του Προέδρου Δημοκρατίας ντε και καλά από τον χώρο της πολιτικής. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι και άστοχη, όταν για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας προκρίνονται (για λόγους δήθεν συναίνεσης) ονόματα καθαρώς κομματικά όπως ο Κώστας Καραμανλής και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος.
Στο ίδιο πνεύμα, είναι σαφώς επικίνδυνο για το πολιτικό σύστημα να προκρίνονται για Πρόεδροι Δημοκρατίας προσωπικότητες από τον πολιτικό χώρο με το χαρακτηριστικό της ‘εντιμότητας’. Διότι αυτομάτως κατατάσσονται οι μη προτεινόμενοι σε άλλη κατηγορία…
Κι όμως, ο Ελληνισμός των 20 εκατ. ψυχών σε όλον τον πλανήτη, δεν μπορεί να μην διαθέτει έναν φωτισμένο, έναν λαμπρό, έναν μεγάλο Έλληνα από τον χώρο των Επιστημών, του Πολιτισμού, της Εκπαίδευσης, της Εργασίας ή όποιου άλλου χώρου, για να του προταθεί το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας. Μια προσωπικότητα που μπορεί να μην είναι ‘όνομα’, το έργο του όμως και η προσφορά του στον τομέα του και τη χώρα θα είναι άξιο αναφοράς. Έναν Έλληνα της Οικουμένης, που όχι μόνο θα είναι κοινής αποδοχής και πραγματικής συναίνεσης, αλλά θα σηματοδοτεί την Ελλάδα που όλοι θέλουμε και έχουμε ανάγκη να αποκτήσουμε: Την Ελλάδα των αξιών, της ομοψυχίας και της υπερηφάνειας. Και όχι μια στενά πολιτική επιλογή «το μη χείρον βέλτιστον», αμφίβολης διείσδυσης στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Εκτιμώ ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι μεγάλοι Έλληνες. Εμείς χρειαζόμαστε μόνο Έναν. Ας τον βρούμε όσο είναι καιρός. Εκτός πια κι αν η πολιτική συγκαταλέγεται στα λεγόμενα «κλειστά επαγγέλματα».
Κώστας Παναγιωτίδης