Η εικόνα της Υπαπαντής του Κυρίου, που βρίσκεται στο δεξιό προσκυνητάρι του ναού της Μεταμορφώσεως, αφιέρωμα στην έξω Υπαπαντή, μας υποχρεώνει να μιλήσουμε για την θεια Νούλα, την κυρά της Υπαπαντής. Αντιγράφω από τους "ΝΕΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ" και από το άρθρο της σύνταξης "Πλήθος πιστών στην παράδοση της εικόνας της Υπαπαντής στον Μητροπολιτικό Ναό της Μεταμόρφωσης" (ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007).
"Με την παρουσία όλου του κλήρου της αρχιερατικής περιφέρειας άρχισε στις 8 το βράδυ της Παρασκευής ο μέγας πανηγυρικός εσπερινός με αρτοκλασία, ακολούθησε ο όρθρος με τα υπέροχα τροπάρια της Υπαπαντής, προς τιμή της ιερής εικόνας. Στο τέλος της δοξολογίας ο σεβ. Μητροπολίτης ενεδύθη τα αρχιερατικά άμφια, παρουσία του εκκλησιάσματος... Στη συνέχεια ακολούθησε πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Λίγο πριν το "δι' ευχών", ο σεβασμιώτατος τέλεσε μνημόσυνο στη μνήμη της αείμνηστης Ευγενίας Ράιου, λέγοντας μεταξύ άλλων τα εξής:
"88 χρόνια έχουν περάσει από τότε που μια ευλαβής Ναουσαία, η Ευγενία Ράιου, η θεία Νούλα, όπως έγινε γνωστή, είδε στον ύπνο της ένα όνειρο θαυμαστό. Ήταν Απρίλιος του 1921 και εκείνη είδε πως στα ερείπια του παλαιού μοναστηριού, της έξω Υπαπαντής, ήταν θαμμένη η εικόνα της. Το άλλο πρωί ανέβηκε χωρίς καθυστέρηση με άλλους Ναουσαίους, αφού προηγουμένως έκανε αγιασμό με τον παπα Γιώργη Λιμπινιά και άρχισε να σκάβει μέχρι που την βρήκε σε βάθος δύο μέτρων. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Την πήρε ευλαβικά και την κατέβασε στο σπίτι της. Δεν ήθελε όμως να την φυλάξει εκεί, αλλά ήθελε να την επιστρέψει στον τόπο που βρέθηκε και να χτίσει ένα μικρό εκκλησάκι. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και η αείμνηστη Ευγενία Ράιου προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βρει τα χρήματα για να χτίσει το εκκλησάκι. Με την βοήθεια αρκετών ευλαβών Ναουσαίων κατόρθωσε τελικά να το επιτύχει και να χτίσει ακόμη δίπλα του ένα μικρό σπίτι, για να μένει και εκείνη εκεί να ανάβει καθημερινά το καντήλι στην εικόνα που της είχε αποκαλυφθεί και να υποδέχεται τους ανθρώπους που ανέβαιναν για να την προσκυνήσουν.
"24 χρόνια έμεινε εκεί αδιάκοπα, φύλακας της εικόνας. Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της μόνο, 110 ετών ήδη, αναγκάστηκε να μείνει μακριά από την εικόνα, όμως η σκέψη της ήταν στην "Υπαπαντούλα" όπως την έλεγε και όπως την παρακαλούσε πάντοτε στις προσευχές της. Η θαυματουργική εικόνα όμως δεν έμεινε μόνη. Η ευλαβής γερόντισσα Ευγενία Ράιου είχε βρει ήδη τον άνθρωπο στον οποίο θα την εμπιστευόταν".
Έπειτα ο Μητροπολίτης αναφέρθηκε σε αυτούς που φύλαξαν την εικόνα και ήταν ο Πέτρος Σιμομώκιος, ανθυπολοχαγός τότε (1947) και στη συνέχεια επίτροπος της Υπαπαντής για χρόνια. Ακολούθησαν οι αδελφές του και μετά το θάνατο και της μικρότερης αδελφής, παρέλαβε την εικόνα ο ανιψιός της Προκόπιος Αντιφάκος. Από το ρεπορτάζ πληροφορούμαστε ότι ακολούθησε η επίσημη παράδοση και παραλαβή της εικόνας, υπογράφηκε το σχετικό πρωτόκολλο, έγινε η παρασημοφόρηση του κ. Αντιφάκου με το χρυσό μετάλλιο του Αποστόλου Παύλου της Ιεράς Μητροπόλεως και δόθηκαν στην οικογένειά του τρία αντίγραφα της εικόνας.
Το ρεπορτάζ συνεχίζει: Μετά τη συγκεκριμένη τελετή ακολούθησε με κάθε λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια η λιτάνευση της ιερής εικόνας μέσα στο ναό. Το εκκλησίασμα συγκινημένο έρανε με ροδοπέταλα την "Υπαπαντούλα" του, που κρατούσε στα χέρια ο Μητροπολίτης και την τοποθέτησε σε ξυλόγλυπτο προσκυνητάρι άριστης τέχνης. Με το αντίδωρο δόθηκε ως ευλογία στους πιστούς μικρή εικόνα, αντίγραφο της "Υπαπαντούλας".