Καστανιές και έλατα, κουμαριές, οξιές και πεύκα. Ζαρκάδια και αγριογούρουνα αλεπούδες, λύκοι και η μεγάλη κυρία του δάσους η καφετιά αρκούδα. Ανεμώνες και ίριδες, κρόκοι και άγριες ορχιδέες.
Μπήκαμε στο δάσος, φωνές πουλιών μάς καλωσορίζουν…
Χαράζει … οι σκιές βάφονται με ένα ξεθωριασμένο μολυβί χρώμα που απλώνεται στις γύρω οικοδομές. Οι άνθρωποι στις πόλεις δεν βλέπουν ορίζοντα. Όλα είναι απέναντι τους, είναι δίπλα τους. Χάσαμε την ικανότητα να παρατηρούμε τα πράγματα που είναι γύρω μας.
Φύγαμε από την Βέροια στις 8.00. Η πόλη αναφέρεται από τον Θουκιδίδη
( 460 –397 π.Χ.) και τον Στράβωνα (63-23 π.Χ.).
Στην διαδρομή προς την Νάουσα προσπερνάμε εκτάσεις με άριστα καλλιεργημένη γη, με οπωροφόρα δένδρα, ροδακινιές, κερασιές και μηλιές.
Εκτεταμένα ερείπια στην περιοχή ενισχύουν την εκδοχή ότι εδώ στο χώρο αναπτύχθηκε μια σημαντική πόλη της αρχαιότητας, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους ήταν η Μίεζα.
Τα τρία παιδιά του μυθικού βασιλιά Βέρη έδωσαν τα ονόματα τους στις δυο σημαντικές πόλεις της Ημαθίας, Βέροια και Μίεζα ενώ ο γιός του Όλγανος μεταμορφώθηκε σε ποτάμιο θεό. Η προτομή του ανακαλύφθηκε τυχαία στην περιοχή του Κοπανού και χρονολογείται στο 2ο αιώνα π. Χ.
Περάσαμε την πόλη της Νάουσας, η πόλη πολύχρωμη, ολόφωτη από τον πρωινό ήλιο τοποθετημένη σοφά στο μέρος που είναι κτισμένη όλο και απομακρύνεται από το οπτικό μας πεδίο.
Από το 1955 χαρακτηρίζεται ηρωική πόλη ( πλάι στο Μεσολόγγι, το Σούλι και το Αρκάδι ) για τους αγώνες και τις θυσίες στην περίοδο των απελευθερωτικών αγώνων από τον τουρκικό ζυγό το 1822.
Το Φεβρουάριο του 1822 η περιοχή βρίσκεται στο επίκεντρο μια μεγάλης εξέγερσης στα πλαίσια της ελληνικής επανάστασης με αρχηγούς τους Ζαφειράκη Θεοδόσιο και Τάσο Καρατάσο.
Η πόλη πολιορκείται από τα στρατεύματα του διοικητή της Θεσσαλονίκης Εμπού Λουμπούτ και πέφτει τελικά στις πολυπληθέστερες δυνάμεις του εχθρού, στις 12 Απριλίου την Κυριακή του Θωμά.
Λεηλασίες, βανδαλισμοί, σφαγές, διωγμοί, αρκετές γυναίκες προτιμούν να σκοτωθούν πέφτοντας με τα παιδιά τους στα αφρισμένα νερά του καταρράκτη της Αράπιτσας στη θέση . ΄΄Στουμπάνοι΄΄ παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων.
Ανεβαίνουμε της στροφές του δρόμου, μια μελαγχολία μια ερημιά του χειμώνα μας υποδέχεται, τριγύρω δάσος έρημο και γκρίζο γυμνό από φύλλα. Φθάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο 3- 5 Πηγάδια.
Το θέαμα είναι γαλήνιο και η εμπειρία να αντικρίζεις δάση αρχέγονα σε ένα ήρεμο πρωινό είναι πάντα ξεχωριστή. Θαυμάζουμε για μερικά λεπτά της ώρας την ομορφιά του τοπίου.
Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου μια πυκνή ομίχλη κάλυψε το δάσος μπροστά μας αλλά και πέρα από αυτό μια μαυρίλα σκέπασε σχεδόν τις βουνοκορφές του βουνού, προσδίδοντας μια μυστηριακή εμφάνιση.
Διασχίσαμε το χιονοδρομικό και πήραμε το μονοπάτι. Στην πλάτη μας κουβαλάμε τα απολύτως απαραίτητα για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητοι, αυτάρκεις και οικολογικά συνεπείς.
Πρωινό ακόμη και είναι η ώρα που τρέφονται τα περισσότερα άγρια ζώα και οι θάμνοι γεμίζουν από θορύβους και ήχους. Ξαφνικά μπρος τα μάτια μας 4 ζαρκάδια μας προσπέρασαν με το περήφανο βιαστικό βάδισμα τους.
Καθώς η πανίδα που φιλοξενεί πουλιά, σκαντζόχοιρους, αλεπούδες λαγούς και κουνάβια βρίσκονται σε εγρήγορση και πότε -πότε εμφανίζονται μερικά από αυτά στο μονοπάτι που τώρα πεζοπορούμε.
Αφήσαμε το δασικό δρόμο μπαίνοντας σε πυκνό δάσος οξιάς. Η πορεία μόλις άρχισε……
Με το ξεκίνημα το μονοπάτι ανηφορικό, χαμηλή βλάστηση με υπέροχα αγριολούλουδα.
Μια φύση όμορφη, πλανεύτρα, παγωμένη. Αυτή η φύση που επιμένει να μας εκπλήσσει με την ήρεμη και σιωπηλή παρουσία της.
Η φύση δαμάζει το σκοτάδι, φωτίζει τον μαρμαρωμένο χρόνο, ανασυνθέτει καταστάσεις.
H υγρασία που υπάρχει ακόμη στα χόρτα και τους θάμνους, κάνουν το μονοπάτι γλιστερό. Λίγο ψηλότερα το μονοπάτι χιονισμένο πανέμορφο. Πουλιά φτερουγίζουν δίπλα μας τρομαγμένα από τον δικό μας θόρυβο.
Μετά από μια επίπονη δυνατή ανηφορική ανάβαση ανάμεσα από πυκνό δάσος θεόρατων οξιών φθάσαμε σε ξέφωτο. Το χιόνι ανεβαίνοντας ψηλότερα γίνεται περισσότερο και πιο παγωμένο. Τώρα ορειβατούμε σε χιονισμένο μονοπάτι στην άκρη του δάσους.
Δεξιά μας οι κορυφές Δίδυμες, κάτω χαμηλά η πεδιάδα της Έδεσσας και μπροστά μας το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος.
Φθάσαμε στην κορυφογραμμή ένας παγωμένος αέρας μας αναγκάζει να φορέσουμε ότι έχουμε στο σάκο μας κάτι ζεστό να μας προστατέψει από τον αέρα που λυσσομανά. Με δυσκολία συνεχίζουμε με ένα παγωμένο αέρα να ξεσπά σε δένδρα και πάνω μας.
Ο βραχώδης λόφος πάνω στην οποία βρίσκεται κτισμένο το εκκλησάκι, ο συννεφιασμένος ουρανός, ο δυνατός παγωμένος αέρας, το έντονο κρύο δημιουργούν στην ομάδα ανάμικτα αισθήματα.
Μπήκαμε στο ξωκλήσι, η ήρεμη και μοναχική τοποθεσία συμβάλλει στην ατμόσφαιρα κατάνυξης που γίνεται αμέσως αισθητή, σε όλους εμάς. Ξεκουραζόμαστε για αρκετά λεπτά της ώρας, η παραμονή μας κύλησε σε αργούς ρυθμούς.
Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής από άλλη διαδρομή, σε καλή κατάσταση αλλά με πολύ χιόνι. Το παγωμένο αεράκι και η ομίχλη που πλησιάζει απειλητικά μας οδηγεί δίπλα από τη θέση του αεροπόρου. Οι πρώτες νιφάδες δεν αργούν.
Τώρα η πορεία μας γίνεται τυραννική σε δασικό δρόμο μέσα από πυκνή ομίχλη.
Μετά από είκοσι λεπτά μιας δύσκολης πορείας και κάτω από συνεχή χιονόπτωση συνεχίζουμε προς το συνδετικό της εναέριας καρέκλας των σκιέρ.
Μια ανησυχία επικρατεί στην ομάδα των ορειβατών , άγρια ελαφροπατήματα της μεγάλης κυρίας του δάσους άχνοφαίνονται στο χιονισμένο τοπίο!
Πρώτη φορά στο χιονοδρομικό 3-5 Πηγάδια συναντάμε ως ορειβάτες πατήματα της καφέ αρκούδας τόσο κοντά σε ένα πολυσύχναστο μέρος.
Συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα από τις εγκαταστάσεις του χιονοδρομικού
Χορταστική η μέρα σήμερα με την ανέγγιχτη ομορφιά από τα γύρω δάση.
Σήμερα ορειβατήσαμε και πάλι στις πλαγιές του βουνού, ακούσαμε τα μυστικά του ανυπόμονα, ζήσαμε την ομορφιά του, πήραμε κάτι από τη γοητεία του.
Όλη μια παρέα μια συντροφιά από ορειβάτες που δείχνουν ότι δεν βιάζονται για την επιστροφή.
Η κατάβαση μέσα από ένα κάτασπρο τοπίο μέχρι τα αυτοκίνητα είναι γεμάτη εικόνες, από μια παραμυθένια φύση τριγύρω.
Μεσημέρι και το ξενοδοχείο δίπλα στο χιονοδρομικό γεμάτο επισκέπτες. Ο καφές μας δίνει δυνάμεις για τη συνέχεια.
Υ.Γ. Καλωσορίζουμε στη συντροφιά μας τον Δημοσθένη, εμείς είμαστε πάντα εδώ κάθε Κυριακή και κάθε φορά έχουμε και μια άλλη διαφορετική απόδραση κοντά στη φύση και τον εαυτό μας.
Για τον Σύλλογο Χιονοδρόμων Ορειβατών Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος
