Από τις αρχές του 1995 ξεκινάει η ιστορία για την ανέγερση Διοικητηρίου Ημαθίας στη Βέροια επί νομαρχιακής θητείας του Ανδρέα Βλαζάκη, για να συνεχίσει επί θητείας Γιάννη Σπάρτση και να φτάσει μέχρι και το τέλος της θητείας του τ. αντιπεριφερειάρχη Κώστα Καραπαναγιωτίδη, το Σεπτέμβριο του 2014. Η ιστορία τραβάει χρόνια και κάθε πρώην νομάρχης έβαλε το λιθαράκι του, χωρίς ωστόσο να τελεσφορήσει το θέμα και σήμερα να αναζητούμε ακόμη λύσεις για τη στέγαση των υπηρεσιών του Νομού.
Ανατρέξαμε λοιπόν στο παρελθόν και μιλήσαμε με τους τρεις πρώην νομάρχες για το πώς ξεκίνησε το θέμα του Διοικητηρίου και πού βρίσκεται σήμερα. Μιλήσαμε με τον Ανδρέα Βλαζάκη επί της θητείας του οποίου έγινε η πρώτη παραχώρηση της έκτασης (δίπλα στο σημερινό δικαστικό μέγαρο κοντά στον κόμβο της Εγνατίας) από το ΓΕΣ, αφού ο χώρος ανήκε στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και εκεί βρισκόταν το ανενεργό τότε στρατόπεδο Κορμπά, στη συνέχεια μιλήσαμε με τον Γιάννη Σπάρτση ο οποίος προχώρησε και το κομμάτι της μελέτης και τέλος μιλήσαμε με τον Κώστα Καραπαναγιωτίδη επί της θητείας του οποίου το οικόπεδο «καθάρισε» και από την αρχαιολογία και εντάχθηκε στα ΣΔΙΤ με ολοκληρωμένα τα τεύχη δημοπράτησης, έπεσε όμως «θύμα» των εκλογών του 2009 και έκτοτε, ουδέν νεώτερον!
Νομίζουμε ότι διαβάζοντας το ιστορικό του πολύπαθου Διοικητηρίου μπορεί ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Α. Βλαζάκης: «Σύγχρονο
Διοικητικό κέντρο χρειάζεται
η Ημαθία»
«Ένας από τους βασικούς στόχους της πρώτης αιρετής Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, το 1995, ήταν η δέσμευση να προχωρήσουμε στη δημιουργία Διοικητηρίου. Και βέβαια σ’ αυτή την κατεύθυνση κινηθήκαμε μόλις αναλάβαμε. Επειδή γνώριζα σαν πρώην Δήμαρχος ότι υπήρχε το ανενεργό στρατόπεδο Κρομπά, στη συμβολή της Εγνατίας με τον Περιφερειακό δρόμο προς Βαρβάρες, εκτιμήσαμε ότι θα ήταν η ιδανική λύση για να χωροθετηθεί και να ανεγερθεί στη συνέχεια εκεί το Διοικητήριο. Και μάλιστα η σκέψη μας δεν ήταν απλά να γίνει ένα Διοικητήριο, αλλά ένα μεγάλο Διοικητικό Κέντρο όπου εκτός από τις Νομαρχιακές υπηρεσίες θα γινόταν το Δικαστικό Μέγαρο και η Αστυνομική Δ/νση, η οποία ακόμη δεν έχει κτίριο δικό της. Αυτή λοιπόν η έκταση που ήταν γύρω στα 95 στρέμματα ανήκε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Από τη στιγμή που δεν χρησιμοποιούνταν πιστεύαμε και γνωρίζαμε ότι εάν επιμείνουμε και τη ζητήσουμε πιεστικά θα μας την παραχωρήσουν. Έτσι κάναμε κάποιες επαφές με το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας επί υπουργίας Γερ. Αρσένη. Τον επισκέφθηκα και έδειξε ένα ενδιαφέρον να βοηθήσει. Την επικοινώνησε ο ίδιος την πρόταση στέλνοντας έγγραφα στον Αρχηγό ΓΕΣ και έτσι άρχισε το ΓΕΣ να ασχολείται μ’ αυτό. Εμείς θεωρούσαμε ότι αυτός ο χώρος ήταν πολύ κατάλληλος γιατί η πίσω πλευρά του έβλεπε προς το Άλσος με τα πεύκα και μπροστά είχε πρόσωπο επάνω στα δρόμο γύρω στα 150 μέτρα. Θα ήταν πάρα πολύ καλό για τη λειτουργικότητα του χώρου. Γι’ αυτό λοιπόν κινηθήκαμε προς αυτό και φυσικά μετά από την ανταλλαγή εγγράφων απευθυνθήκαμε και στο Υπουργείο Προεδρίας το οποίο ήταν υπεύθυνο και αρμόδιο για τις στεγαστικές ανάγκες της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Έτσι άρχισε να έρχεται σε επαφή η υπηρεσία η δικιά μας με την αρμόδια υπάλληλο του Υπουργείου Προεδρίας που το ανέλαβε. Εμείς είχαμε κάνει ότι έγγραφο χρειαζόταν, είχαμε τεκμηριώσει τις ανάγκες και το πόσο απαραίτητη ήταν η δημιουργία Διοικητηρίου, αφού, δυστυχώς ακόμη και σήμερα, οι υπηρεσίες της Νομαρχίας και νυν Αντιπεριφέρειας στεγάζονται σε μισθωμένα διάσπαρτα κτίρια. Ήταν δηλαδή πολλοί οι λόγοι που θα οδηγούσαν στην κατεύθυνση να στηριχθεί αυτό το αίτημα. Βέβαια ούτε λόγος ότι μπορούσαμε να εντάξουμε ένα Διοικητήριο στους προϋπολογισμούς της Ν.Α. Αυτό έπρεπε να ενταχθεί σε ένα περιφερειακό ή πολύ περισσότερο σε ένα κεντρικό πρόγραμμα γι’ αυτό και πήγαμε εξάλλου στο Υπουργείο Προεδρίας. Οι διαδικασίες προχωρούν και ο χρόνος περνάει. Μέσα στο 1995 εμείς κάναμε όλα τα σχετικά έγγραφα, διαμορφώσαμε τις προτάσεις μας και τις στείλαμε στα αρμόδια υπουργεία τεκμηριωμένες, ώστε να αρχίσει να προχωρεί πιο δυναμικά το θέμα. Παράλληλα επειδή γνωρίζαμε ότι ανέγερση Δικαστικού Μεγάρου ήταν ενταγμένο στα προγράμματα του Υπουργείου Δικαιοσύνης, απευθυνθήκαμε και σ’ αυτούς μέσω του Δικηγορικού Συλλόγου, στείλαμε έγγραφα και ζητήσαμε τη συνδρομή του Υπουργείου Δικαιοσύνης για να προχωρήσει η διαδικασία της παραχώρησης του χώρου από το ΓΕΣ. Έτσι τελείωσε το 1995 και στις αρχές του 1996 πάλι επισκέφτηκα τον κ. Αρσένη καθότι τα έγγραφα συνήθως έχουν κάποιες διαδικασίες καθυστέρησης, πόσο μάλλον όταν απευθύνονται σε στρατιωτικές υπηρεσίες που είναι ακόμη πιο δύσκολο να προχωρήσουν τα θέματα παραχωρήσεων. Στις αρχές του 1997 επισκέφτηκα τον υπουργό Εσωτερικών Αλέκο Παπαδόπουλο από τον οποίο ζήτησα να βοηθήσει το Υπουργείο Εσωτερικών για να ολοκληρωθεί η διαδικασία από το Υπουργείο Εθν. Άμυνας αλλά και για να δούμε αν μπορούσε να βοηθήσει το Υπουργείο Εσωτερικών να ενταχθεί το ίδιο το Διοικητήριο, ως έργο, σε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα. Προς το τέλος του 1997 πλέον το Υπουργείο Εθν. Άμυνας άρχισε να ολοκληρώνει τις διαδικασίες αλλά μας είχαν βάλει έναν όρο, ότι δηλαδή σε αντάλλαγμα αυτής της έκτασης των 30 στρεμμάτων που θα μας παραχωρούσε θα έπρεπε εμείς να τους δώσουμε μια άλλη έκταση ίσων στρεμμάτων σε κάποιο άλλο σημείο του Νομού που θα ήταν αρεστό και σε αυτούς για να κάνουν ΣΟΑ. Και καταλήξαμε μετά και από επαφές με την Κοινότητα Αγ. Βαρβάρας σε μία έκταση πάνω από το γήπεδο Ασωμάτων που θεωρήσαμε ότι ήταν κατάλληλη και η οποία πράγματι άρεσε και σ’ αυτούς. Έτσι μας την παραχώρησε η Αγ. Βαρβάρα και εμείς με τη σειρά μας την παραχωρήσαμε στο ΓΕΣ. Μέσα στο 1998 ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες, βγήκε η αρχική απόφαση και μέσα στο 1999 πληροφορήθηκα ότι υπογράφηκε η τελική απόφαση και έγινε και η αντίστοιχη παραχώρηση. Από όλο το χώρο προβλεπόταν 8 στρέμματα να δοθούν για την ανέγερση του Δικαστικού Μεγάρου (δόθηκαν τελικά 10 στρέμματα) το οποίο και έγινε και 4 στρέμματα για ανέγερση Αστυνομικής Δ/νσης τα οποία είναι ανοιχτά να δοθούν στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης όταν τα ζητήσει. Βέβαια η Ημαθία δεν κατάφερε να φτιάξει ακόμα το Διοικητήριο. Πιστεύω ότι πρέπει να συνεχιστούν οι προσπάθειες, διότι είναι σημαντικό να γίνει εκεί ώστε να έχει ο Νομός ένα σύγχρονο Διοικητικό Κέντρο για να μπορεί να εξυπηρετεί τους πολίτες».
Γ. Σπάρτσης: «Είχα εξασφαλίσει
την χρηματοδότηση
από το Τ.Π. και Δανείων»
«Καταρχάς σε όλα τα μεγάλα έργα άσχετα αν αλλάζουν οι διοικήσεις πρέπει να υπάρχει συνέχεια. Εγώ αυτό εφαρμόζω και εφήρμοζα στη ζωή μου. Παρέλαβα την κατοχύρωση του οικοπέδου του Δικαστικού Μεγάρου και του Διοικητηρίου από τον κ. Βλαζάκη. Η άποψή μου, επειδή δεν υπήρχαν τα χρήματα, ήταν ότι τα στελέχη της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, των τεχνικών υπηρεσιών δηλαδή και του προγραμματισμού, μπορούσαν να φτιάξουν τη μελέτη για το Διοικητήριο πράγμα το οποίο και έγινε. Η μελέτη του Διοικητηρίου παρουσιάστηκε στο Νομαρχιακό Συμβούλιο και μάλιστα είχε ανατεθεί πρωτοποριακά τότε στο ΑΠΘ και ήταν μία μελέτη ενεργειακή, βάσει της οποίας το Διοικητήριο θα ήταν αυτόνομο όσον αφορά τις ανάγκες από πλευράς ενέργειας με ένα σύστημα βιοθερμότητος και ένα σύστημα φωτοβολταϊκών οροφής. Από εκεί και πέρα ενώ έγινε η παρουσίαση της μελέτης έμαθα ότι όταν άλλαξε η Διοίκηση αποφασίστηκε να γίνει το Διοικητήριο μέσω ΣΔΙΤ και ότι οι τότε ενδιαφερόμενοι έπρεπε να καταρτίσουν τη δική τους μελέτη. Δεν το παρακολούθησα από εκεί και πέρα. Σας λέω ότι στην τελευταία δική μας θητεία η μελέτη του Διοικητηρίου παρουσιάστηκε από την κ. Τσαρούχη. Τότε ήμουν ως «εκπρόσωπος» της Αυτοδιοίκησης στο Δ.Σ. του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων. Η δανειοδότηση για τη χρηματοδότηση του έργου ήταν εξασφαλισμένη με χαμηλά επιτόκια για όσα χρήματα χρειαζόταν. Στα μεγάλα έργα που αφορούν το Νομό δεν πάει να πει ότι επειδή αλλάζει η Διοίκηση θα πρέπει να αλλάξει και ο προσανατολισμός. Πιστεύω ότι το Διοικητήριο είναι έργο καίριας σημασίας για την ανάπτυξη του νομού. Δεν έχει πολιτικό χρώμα και δεν πρέπει αυτού του είδους τα έργα να γίνονται στίβος πολιτικών αντιπαραθέσεων».
Κ. Καραπαναγιωτιδης: «Όλη
η ιστορία κόλλησε στον Ραγκούση»
«Παίρνω εγώ τον φάκελο από τα χέρια του Γιάννη Σπάρτση, όπου είχε γίνει μία προεργασία. Υπήρχε ο σχεδιασμός του Διοικητηρίου και είχε φθάσει σε πολύ καλό σημείο. Όλα ήταν όμως σε επίπεδο σχεδίου. Ακόμη δεν είχαν γίνει ηλεκτρομηχανολογικά, ενώ στατικά είχε γίνει μόνο μία αρχιτεκτονική μελέτη. Συμφωνούσαμε κι εμείς γιατί εκείνος ο χώρος δίπλα από τα σημερινά Δικαστήρια, όντως προσφερόταν και προσφέρεται. Η τότε Νομαρχία είχε και έχει ακόμη και σήμερα 35 στρέμματα. Υπάρχουν αποφάσεις, υπάρχουν έγγραφα, υπάρχουν τα πάντα. Έγιναν αρκετά βήματα και από εμάς, φθάσαμε σε ένα πολύ καλό σημείο αλλά άλλαξε το 2009 η κυβέρνηση και έμειναν όλα στάσιμα. Άλλα 25 στρέμματα είχε ο Δήμος και τα έχει ακόμη και σήμερα. Είχε λήξει η θητεία παραχώρησης και εμείς την ανανεώσαμε. Ο Δήμος δεν ξέρω τί έχει κάνει, αλλά εμείς ανανεώσαμε την παραχώρηση από το Υπουργείο.( Η έκταση του Δήμου δεν ξέρω εάν ανήκει ακόμα στο Δήμο). Τριάντα πέντε στρέμματα είναι βέβαια αρκετά αλλά αν προστεθούν και τα άλλα 25 του Δήμου πάμε σε μία έκταση 60 στρεμμάτων που θα είναι πολύ μεγάλος χώρος και με ένα πολύ μεγάλο πάρκιγκ που θα μπορούν άνετα να σταθμεύουν εκατοντάδες αυτοκίνητα. Το προχωρούμε λοιπόν, το φέρνουμε σε ένα πολύ καλό σημείο, υπογράφεται παρουσία 6 υπουργών και εντάχθηκε στα ΣΔΙΤ η κατασκευή του Διοικητηρίου της Ημαθίας σε 16.000 τ.μ. με κόστος τότε (το 2008-2009) 30.000.000 ευρώ. Ορίστηκε οικοδομική επιτροπή του Υπουργείου, φθάσαμε μέχρι τα τεύχη δημοπράτησης και έρχονται οι εκλογές του Μαΐου του 2009. Μετά από εκεί, κάνω μία συνάντηση με τον υπεύθυνο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ο οποίος το είδε πολύ θετικά, αλλά με παρέπεμψε στον κ. Ραγκούση. Η απάντηση του κ. Ραγκούση ήταν «Νομάρχη μου περίμενε τώρα, θα δούμε τί θα γίνει». Και από τότε μείναμε στο θα δούμε τί θα γίνει. Έφυγε και εκείνη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ανέβηκε και άλλη κυβέρνηση και μείναμε στο… θα δούμε. Τότε όμως ήταν ευκαιρία. Γιατί μετά ήρθαν τα πέτρινα χρόνια της κρίσης και κανένας ιδιώτης προφανώς δεν βάζει 30 εκ. να συμπράξει με το Δημόσιο για να κατασκευάσει ένα Διοικητήριο, για το οποίο δεν θα είναι και σίγουρος αν θα πάρει τα χρήματα. Άρα λοιπόν εμείς, το εντάξαμε στα ΣΔΙΤ, προχώρησε η όλη υπόθεση και πληρώσαμε τότε στην Αρχαιολογία πάνω από 120.000 ευρώ. Έκανε τις ανασκαφές, έκανε τις έρευνες και αυτή τη στιγμή υπάρχει έγγραφο και στα χέρια μου αλλά και στα χέρια της Περιφερειακής Ενότητας που μας δίνει το οικόπεδο καθαρό και μας επιτρέπει να χτίσουμε. Άρα λοιπόν γίνανε σημαντικά βήματα, αλλά η όλη ιστορία κόλλησε από τον κ. Ραγκούση».
Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία ενός Διοικητηρίου που προσπαθεί να προχωρήσει μέσα από τα δύσβαχτα μονοπάτια της πολιτικής και της γραφειοκρατίας, εδώ και 20 χρόνια. Υπάρχει άραγε ελπίδα και βούληση; Κι αν ναι, μπορούν να εξευρεθούν στη συνέχεια χρήματα;
Σοφία Γκαγκούση
