Την επέτειο του Πολυτεχνείου γιόρτασαν δάσκαλοι, καθηγητές, και μαθητές στα Ιδιωτικά Εκπαιδευτικά Βέροιας “Ι. Σαφαρίκας-Ι. Μπαρμπαρούσης”, τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου, τιμώντας με το δικό τους μοναδικό τρόπο τη μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν για να υπάρχουμε εμείς σήμερα.
Στο Δημοτικό των Ι.Ε.Β., οι δάσκαλοι κ. Γιάννης Μαρμαράς, κ. Κωνσταντίνα Καρλή, και κ. Μαρία Λιακοπούλου, με τις Δ', Ε' και Στ' τάξεις αντίστοιχα, παρουσίασαν σκετσάκια πάνω στο θέμα της ημέρας, που δεν ήταν άλλο από την ανιδιοτελή αυτοθυσία των φοιτητών του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια του αγώνα τους κατά της Χούντας, τότε, στο μακρινό 1973.
Παράλληλα, ο κ. Γιάννης Μαρμαράς παρουσίασε μαζί με τους μαθητές και τραγούδια που έχουν γραφτεί για τη συγκεκριμένη μέρα. Η γιορτή του Δημοτικού έκλεισε με το θεατρικό της Στ' τάξης, με τίτλο “Ντενεκεδούπουλη”, όπου πολύ εύστοχα παρουσιάστηκαν οι ίδιες εκείνες ιδέες που σημάδεψαν τη γενιά του Πολυτεχνείου, κάνοντας τους μαθητές, τους δασκάλους, και τους γονείς που παρακολούθησαν τη γιορτή, να συγκινηθούν, να γελάσουν στα κατάλληλα σημεία, αλλά και να καταχειροκροτήσουν την εξαιρετική ερμηνεία των παιδιών.
Στο Γυμνάσιο-Λύκειο των Ι.Ε.Β. η γιορτή είχε πιο πένθιμο χαρακτήρα, μιας και την παρουσίαση κατέκλυσαν ηχητικά ντοκουμέντα, που έκαναν τους παλιούς να θυμηθούν, και τους νέους να «ζήσουν» το παρελθόν.
Τη γιορτή οργάνωσαν οι καθηγήτριες κ. Μαρία Ματράκα, κ. Μαρίνα Βράνα, και κ. Ελευθερία-Χαρά Ζέρβα, ενώ συμμετείχαν μαθητές από την Α' και Β' Λυκείου. Η γιορτή ολοκληρώθηκε με το τραγούδι “The Partisan” που ερμηνεύει η Αμερικανίδα Joan Baez, στο οποίο η τελευταία στροφή είναι στα Ελληνικά και αποτελεί αφιέρωση της Baez στη Μελίνα Μερκούρη και στον αγώνα των Ελλήνων ενάντια στη Χούντα.
Εμείς, ας προσπαθήσουμε να «βιώσουμε» τη σημασία της συγκεκριμένης μέρας, επικεντρώνοντας την προσοχή μας στο παρακάτω απόσπασμα, που ακούστηκε στη γιορτή του Δημοτικού.
"Το βράδυ αυτό, το κάνανε κάτι σα γιορτή, σαν επέτειο. Και μένα διάλεξαν να με κάνουν ήρωα. Γιατί ήμουν νέος και γιατί σπούδαζα σε μια τεχνική σχολή. Κάθε φορά λοιπόν που εσείς γιορτάζετε κι έρχεστε και κρεμάτε στεφάνια, έρχομαι κι εγώ εδώ και περπατάω ανάμεσά σας για μια βραδιά, άγνωστος ανάμεσα σε άγνωστους. Μα ύστερα από την τρίτη ή τέταρτη επέτειο, είδα και κατάλαβα καλά πως έχουν σήμερα τα πράγματα. Κι άρχισα να στενοχωριέμαι και να προβληματίζομαι.
Γιατί…τι είναι η ζωή μας σήμερα ;
Μια Δευτέρα πρωί είναι! Μια Δευτέρα πρωί. Οι γιορτές μας άνοστες μέρες, γεμάτες πλήξη, θλίψη κι ανία, στολισμένες με χίλιες δυο φθηνές, άχρηστες γεύσεις, πλαστικά τραγούδια και σχέσεις φυτεμένες στο προσωπικό συμφέρον. Βλέπω να μην υπάρχουν φίλοι. Όλοι φοβούνται μήπως μείνουν απ’ έξω…μήπως μείνουν πίσω. Καθένας τους έχει την κοίτη του, το αυλάκι του…και το νερό τρέχει προς την θάλασσα της προσωπικής του ευτυχίας…Δουλειά απ’ το βράδυ ως το πρωί…άχρηστα ψώνια…τις γιορτές…να λες πως κάτι κάνεις…και πως ζεις!
Μια Δευτέρα πρωί, που μυρίζει υγρασία και βενζίνη.
Όχι, δεν είμαι παραπονεμένος. Κείνο το βράδυ νόμιζα πως οι Δευτέρες του κόσμου θα τέλειωναν πια και πως όλος ο καιρός μας θα γινόταν… ένα Σαββατοκύριακο. Το όνειρό μου έλαμψε σε κείνη τη γιορτή σαν πυγολαμπίδα στο σκοτεινό ουρανό. Αυτό το μικρό φως, ένα κομμάτι από το μέλλον όπου όλες οι Δευτέρες του κόσμου θα ‘χουν πια τελειώσει, είναι ό,τι θυμάμαι από κείνο το βράδυ.
Κι αν υπάρχουν κομμάτια από αυτό το μέλλον, μέσα στο γκρίζο σήμερα, αυτά είναι σαν τα χαμόγελα των παιδιών. Στα θρανία των σχολικών τάξεων, υπάρχουν σταγόνες απ’ το αύριο, στις αλάνες και τα μαξιλάρια των παιδιών σιγοψιθυρίζει τα μυστικά του το μέλλον.
Όχι, δεν είμαι παραπονεμένος."
