Της Χρύσας Μπέκα, Ψυχολόγου – ψυχοθεραπεύτριας
«Το λιοντάρι είναι δυνατό, γιατί τα άλλα ζώα είναι αδύναμα. Το λιοντάρι τρώει το κρέας των άλλων, γιατί τα άλλα το αφήνουν να τα φάει. Το λιοντάρι δεν σκοτώνει με τα νύχια ή με τα δόντια. Το λιοντάρι σκοτώνει κοιτάζοντας. Στην αρχή πλησιάζει σιγά σιγά, αθόρυβα, γιατί έχει σύννεφα στα πόδια που σκοτώνουν το θόρυβο. Κατόπιν πηδά και αναποδογυρίζει το θύμα, μια επίθεση που ποντάρει πιο πολύ στον αιφνιδιασμό απ’ ό,τι στη δύναμη.
Κατόπιν στέκεται και το κοιτάζει. Κοιτάζει τον αιχμάλωτό του, τον καρφώνει στα μάτια. Το καημένο το ζωάκι που θα πεθάνει απομένει να κοιτάζει μονάχα, κοιτάζει το λιοντάρι που το κοιτάζει. Το ζωάκι δεν βλέπει πια τον ίδιο του τον εαυτό, βλέπει αυτό που βλέπει το λιοντάρι, βλέπει την εικόνα του στη ματιά του λιονταριού, βλέπει ότι στα μάτια του λιονταριού, είναι μικρό και αδύναμο. Το ζωάκι ούτε που το σκεφτόταν αν ήταν μικρό ή αδύναμο, ήταν βλέπεις ένα ζωάκι, ούτε μεγάλο ούτε μικρό ή αδύναμο.
Αλλά τώρα βλέπει αυτό που βλέπει το λιοντάρι, βλέπει το φόβο. Και βλέπει ότι το βλέπουν, το ζωάκι πείθεται, από μόνο του, ότι είναι μικρό και αδύναμο. Και βλέποντας το φόβο του που βλέπει ότι το λιοντάρι το βλέπει, φοβάται. Κι έτσι το ζωάκι δεν βλέπει τίποτα πια, παγώνουν τα κόκαλά του, έτσι όπως μας πιάνει η βροχή στο βουνό τη νύχτα, μέσα στο κρύο. Κι έτσι το ζωάκι παραδίνεται έτσι απλά, αφήνεται και το λιοντάρι το καταβροχθίζει αλύπητα.
Έτσι σκοτώνει το λιοντάρι. Σκοτώνει κοιτάζοντας. Αλλά υπάρχει ένα ζωάκι που δεν κάνει έτσι, που όταν το σταματά το λιοντάρι δεν δίνει σημασία και συνεχίζει σαν να μη συμβαίνει τίποτα, κι αν το λιοντάρι το αρπάξει, αυτό απαντά μ’ ένα γρατζούνισμα με τα χεράκια του που είναι μικρά αλλά πονάει το αίμα που βγάζουν. Κι αυτό το ζωάκι δεν αφήνεται στο λιοντάρι, γιατί δεν βλέπει ότι το βλέπουν… είναι τυφλό. Τυφλοπόντικες τα λένε αυτά τα ζωάκια.
Ο τυφλοπόντικας έμεινε τυφλός γιατί, αντί να βλέπει προς τα έξω, βάλθηκε να κοιτάζει την καρδιά, έμεινε να κοιτάζει προς τα μέσα. Και κανείς δεν ξέρει γιατί του μπήκε στο μυαλό του τυφλοπόντικα να κοιτάζει προς τα μέσα. Και βρίσκεται ο τυφλοπόντικας να κοιτάζει ανόητα την καρδιά κι έτσι, δε νοιάζεται για δυνατούς κι αδύναμους, για μεγάλους ή μικρούς, γιατί η καρδιά είναι η καρδιά και δε μετριέται όπως μετριούνται τα πράγματα ή τα ζώα. Κι αυτό, το να κοιτάζει προς τα μέσα, μπορούσαν να το κάνουν μονάχα οι θεοί κι έτσι οι θεοί τον τιμώρησαν τον τυφλοπόντικα και δεν τον άφησαν πια να βλέπει προς τα έξω και επιπλέον τον καταδίκασαν να ζει και να περπατά κάτω απ’ τη γη. Κι ο τυφλοπόντικας δε στεναχωρήθηκε γιατί συνέχισε να κοιτάζει προς τα μέσα. Και γι’ αυτό ο τυφλοπόντικας δε φοβάται το λιοντάρι. Κι ούτε φοβάται το λιοντάρι ο άνθρωπος που ξέρει να κοιτάζει την καρδιά.
Γιατί ο άνθρωπος που ξέρει να κοιτά την καρδιά δεν βλέπει τη δύναμη του λιονταριού, βλέπει τη δύναμη της καρδιάς του, κι έτσι κοιτάζει το λιοντάρι και το λιοντάρι τον βλέπει που το κοιτάζει ο άνθρωπος, και το λιοντάρι βλέπει πως στα μάτια του ανθρώπου είναι μόνο ένα λιοντάρι και το λιοντάρι βλέπει πως το βλέπουν και φοβάται και το βάζει στα πόδια.»
Δάφνη Φιλίππου – Πόλα Καραντάνα
«Ιστορίες για να ονειρεύεσαι… Παιχνίδια για να μεγαλώνεις…»
Η δύναμη που κρύβει κάθε άνθρωπος μέσα του είναι μια ποιότητα που διαπλάθεται μέσα στο χρόνο και που εμφανίζεται, όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε εμπόδια ή αντιξοότητες που ανατρέπουν τη φαινομενικά προβλεπόμενη ροή της καθημερινότητας. Η εσωτερική μας δύναμη σφυρηλατείται μέσα από προκλήσεις και αναδύεται μέσα από τις μάχες που δίνουμε, ανεξαρτήτως της έκβασής τους. Είναι η συνειδητή επιλογή να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και να καταφέρουμε να στηριχθούμε στα πόδια μας, κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με απρόβλεπτες συνθήκες.
Η δύναμη που έχουμε μέσα μας προέρχεται από τον αυθορμητισμό και τη δημιουργικότητα που είναι χαρακτηριστικά έμφυτα σε όλους τους ανθρώπους. Όλοι κρύβουμε μέσα μας τη δύναμη που υποκινεί να την εξελικτική πορεία της ζωής και, όταν αυτή συνδυαστεί με την αυθεντικότητα και τη θέληση να εξερευνήσουμε όλα τα χαρίσματά μας και την τόλμη να υπερβούμε τους περιορισμούς που θέτουν οι φόβοι μας, ερχόμαστε σε θέση ισχύος. Όπως ο τυφλοπόντικας της ιστορίας. Η δύναμή του πηγάζει από την επικέντρωση στον εαυτό του και την αίσθηση της ασφάλειας που έρχεται από μέσα, χωρίς να είναι αποτέλεσμα σύγκρισης με τους άλλους ή επικύρωσης από εκείνους. Η δύναμή του είναι η αντίληψη ότι είναι επαρκής γεγονός που τον καθιστά στη δική του συνείδηση άτρωτο. Ασφαλώς και υπάρχει αντικειμενικός κίνδυνος. Το λιοντάρι μπορεί να τον βλάψει. Ωστόσο, εμπιστεύεται την εσωτερική του δύναμη και δείχνει να αδιαφορεί για εκείνο που βρίσκεται πέρα από τον έλεγχό του. Η ικανότητά του να υπερβαίνει το φόβο του και να δείχνει πως υποτιμά την δύναμη του λιονταριού στην ουσία αντιστρέφει τους όρους της συνάντησής τους, καθώς από θύμα γίνεται ισότιμος αντίπαλος στα μάτια του λιονταριού, το οποίο δεν παίρνει την επιβεβαίωση ότι είναι θύτης, επειδή ο τυφλοπόντικας δεν καθρεφτίζει στα μάτια του την υπεροχή του λιονταριού και δεν μπαίνει σε ρόλο θύματος.
Ο σκοπός της εσωτερικής μας δύναμης είναι να καταφέρουμε να απεξαρτητοποιηθούμε από τα καθρεφτίσματα των άλλων και να επικεντρωθούμε στο ύψιστο χρέος που έχουμε να εκπληρώσουμε τους εαυτούς μας. Να γίνουμε όλα εκείνα που μπορούμε να γίνουμε, αξιοποιώντας το εγγενές δυναμικό μας. Το πρώτο βήμα σε αυτό το μακρύ δρόμο είναι να αναγνωρίσουμε τη δύναμη που κρύβεται μέσα μας και να αναλάβουμε την ευθύνη να μην την εκχωρούμε στους άλλους, αλλά να της επιτρέψουμε να ανοίξει χώρο στη ζωή μας. Σύμμαχοι σε αυτή την προσπάθεια είναι η ευγνωμοσύνη για αυτά που έχουμε και για αυτό που είμαστε, για την μοναδικότητά μας και η επίγνωση του άπειρου μεγέθους των δυνατοτήτων μας.
