Αναμνήσεις στα χαλάσματα του χωροχρόνου της Αράπιτσας!

Με μαγεύει αυτός ο περίπατος στις όχθες της Αράπιτσας. Μαγικός, μελαγχολικός, στον μουντό, υγρό, καιρό της Νάουσας. Και αυτές οι αναμνήσεις στα χαλάσματα του χωροχρόνου της. Αλήθεια, πόσες χαρές, βεγγέρες,λύπες, απλές καθημερινές ενασχολήσεις των ενοίκων της, δεν επιστρέφουν στον χωροχρόνο. Η ζωή που περνά και χάνεται, η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται. Πόσες φορές προσπαθείς να κρατήσεις σφιχτά θύμισες αγαπημένων προσώπων,στιγμών.Όλα τα δαμάζει ο χρόνος και η φύση. Τρανύτερο παράδειγμα από το πώς κατάπιε η Αράπιτσα το ανοσιούργημα της ανάπλασης δεν υπάρχει.Όλα τα δαμάζει η γη. Σάρκα, πάθη, πόθους. Μόνη αληθινή στιγμή, η προσμονή της αιωνιότητας, δίπλα στο Τριαδικό Θείο. Την οποία γεύονται καθημερινά άνθρωποι άσαρκοι, σε κάποια τέτοια χαλάσματα, στο Αγιονόρος, στις σκήτες και στα ασκηταριά του.  Πεθαίνοντας πριν πεθάνουν, για να μην πεθάνουν, όταν πεθάνουν.