Ήταν καλοκαίρι του 1975 όταν η επιστάτρια στο εργοστάσιο-διαλογητήριο φρούτων που δούλευα, όπως έκαναν τα καλοκαίρια οι πιο πολλοί μαθητές εκείνα τα χρόνια, ήρθε και μου είπε: ‘Φώτη αγόρι μου θα πας σήμερα έξω από το εργοστάσιο για να βοηθήσεις στα σάπια ροδάκινα ένα παιδί, γιατί έμεινε μόνο του’.. Και πήγα. Και την ώρα που έπιασα τη μία πλευρά της κλούβας για να την κουβαλήσουμε μέχρι το φορτηγό, πάνω στο οποίο φορτώνονταν τα σάπια και σκάρτα ροδάκινα, συστηθήκαμε με το ψιλόλιγνο παιδί.
Βασίλη Μπαμπέτσα με λένε, μου είπε. Ο Φώτης ο Καραβασίλης είμαι εγώ Βασίλη μου, του είπα. Κι εγώ τότε ήμουν πολύ αδύνατος.. Ποιος να ήξερε εκείνη την ώρα, ότι από κει και πέρα ο καθένας μας θα κέρδιζε ένα τόσο καλό φίλο. Εγώ τον Βασίλη κι αυτός εμένα. Τις περισσότερες φορές όχι με πολλά ‘κολλητηλίκια’, που δεν τα γουστάραμε έτσι κι αλλιώς και οι δύο, αλλά με εκτίμηση, σεβασμό και πολλή μεγάλη αγάπη του ενός για τον άλλο.
Που, όπως και να’ χει, φάνηκε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, από τη μέρα που γνωριστήκαμε, το Πανεπιστήμιο μετά, την δικηγορία στην ίδια πόλη, μέχρι και τη γνωριμία, αλλά και τη παρέα που έφτασαν, αργότερα κι αφού περάσαμε εμείς οι δύο τόσα, να κάνουν και τα παιδιά μας μεταξύ τους.
Η συνέχεια με τον Βασίλη, μετά τη γνωριμία μας στο εργοστάσιο... ποια είναι; Κάνουμε παρέα. Με κάνει να ακούω όλη την ημέρα Κώστα Τουρνά. Είχε τρέλα μ’ αυτόν και με το δίσκο ‘Κυρίες και Κύριοι εμείς’ που μόλις είχε κυκλοφορήσει τότε. Μετά, στη τελευταία τάξη του εξαταξίου Γυμνασίου, που μόλις είχε ονομαστεί ξανά, στη σεζόν 1976-1977, Λύκειο, βρεθήκαμε μαζί στο φροντιστήριο του δασκάλου μας του Ηρακλή του Γεωργιάδη στις «Επιστήμες» να διαβάζουμε για να μπούμε στη Νομική. Φτωχόπαιδα είμαστε τότε, για τα οποία, εκείνα τα χρόνια, φαινόταν ότι αρχίζουν να ανοίγονται οι ορίζοντες για μια καλύτερη ζωή.
Μία νέα γενιά, που θα της δίνονταν η ευκαιρία να σπουδάσει και να δημιουργήσει με νέα δεδομένα πλέον. Εγώ κέρδιζα χρονιά, μπήκα στη Νομική Θράκης στη Κομοτηνή το 1977. Ο Βασίλης την επόμενη χρονιά 1978 ξαναδίνει. Αρχές Οκτωβρίου του ‘78 είμαστε μαζί στη καφετέρια ‘Αλέξανδρος’ –σήμερα ‘Παπαγάλος’ στην Ελιά, και περιμένουμε κολλημένοι στο ραδιόφωνο να ακούσουμε τα αποτελέσματα από τις εισαγωγικές εξετάσεις εκείνης της χρονιάς.
Έτσι λεγόταν τότε οι εξετάσεις. Και δίναμε τις εξετάσεις στη Θεσσαλονίκη, όχι στη Βέροια. Τότε τ’ αποτελέσματα τα έλεγε το ραδιόφωνο, δεν έβγαιναν καταστάσεις στα Σχολεία, όπως γίνεται σήμερα.
Έτσι, λοιπόν, τελειώνει η εκφωνήτρια τα ονόματα για τη Νομική Αθηνών, αρχίζει η Νομική Θεσσαλονίκης, περνάει το γράμμα ‘Μ’ δεν ακούμε το επώνυμο του Βασίλη ‘Μπαμπέτσας’.
Η αγωνία του Βασίλη στο ζενίθ. Εγώ, πιάνω το κεφάλι του και τη πλούσια χαίτη των μαλλιών του και του λέω. ‘Α ρε Βασίλη, η μοίρα το’ χει και στο Πανεπιστήμιο να είμαστε μαζί’. Αρχίζει η εκφωνήτρια να λέει, με αλφαβητική σειρά, τα ονόματα των επιτυχόντων και εισακτέων στην Νομική Σχολή Θράκης. Και φτάνει στο γράμμα ‘Μ’. Πω πω!! μέχρι να πει τα ονόματα από ‘Μα’, ‘Με..’, ‘Μη…’ και να φτάσει στο ‘Μπα’, μας φάνηκε αιώνας!!. Και ξαφνικά λέει η εκφωνήτρια: ‘Μπαϊπέτσας Βασίλειος’. Ωωω! Το τι έγινε δεν περιγράφεται.
Είδες κολλητέ που στο είπα, του λέω εγώ.. Ο Βασίλης να κλαίει από χαρά, αλλά σε δύο λεπτά να τον κυριεύει ένα τρομερό άγχος γιατί είπε στο ράδιο Μπαϊπέτσας κι όχι Μπαμπέτσας. Βρε αμάν.. Ρε Βασίλη, του λέω, μην σκάς.. Εσύ είσαι αυτός.
Απλά είπε λάθος το όνομά σου. Όχι Φώτη, μη πάθουμε καμιά πλάκα, μου λέει ο Βασίλης. Το βράδυ, μες στη χαρά μας ότι ο Βασίλης πέρασε στην Κομοτηνή και θα είμαστε κι εκεί μαζί, τρωγόμασταν για το λάθος επώνυμο. Κι είδαμε και πάθαμε μέχρι να έρθει το επόμενο πρωϊ για να διαβάσουμε στις εφημερίδες, στην ‘Μακεδονία’ και στον ‘Ελληνικό Βορρά’, τ’ ονοματεπώνυμο του Βασίλη και τα αρχικά από το πατρώνυμο: ‘Μπαμπέτσας Βασίλειος του Δημ.’.
Η εκφωνήτρια στο ράδιο τη προηγούμενη μέρα τι είχε κάνει!!. Διάβασε, απ’ ότι φάνηκε το (μ) στη μέση του επωνύμου του Βασίλη σαν (ι) με διαλυτικά επάνω, δηλαδή (ϊ). Και μας έσκασε όλο το βράδυ με το ‘Μπαϊπέτσας’, αντί για Μπαμπέτσας.
Και μετά απ’ αυτά.. Κομοτηνή, όπου εγώ σαν πιο παλιός, αφού είχα ήδη μια χρονιά εκεί, άρχισα να ‘ξεψαρώνω’ τους νέους. Τον Βασίλη, τον Τάσο τον Καραμπατζό, σημερινό Δήμαρχο της Νάουσας, που κι αυτός είχε περάσει εκείνη τη χρονιά στη Κομοτηνή, και την αγαπημένη μας τη Βέτα Καραβίδα. Και επειδή τα παιδιά μετά την εγγραφή τους στη Σχολή ‘άργησαν’ να πάρουν δωμάτιο στη Φοιτητική Εστία, επί 2,5 μήνες ενώναμε τα δύο κρεβάτια στο δικό μου το δωμάτιο και κοιμόμαστε κάθετα, αγκαλιά, για να ζεσταθούμε. Δεν είχε βέβαια και καλοριφέρ εκείνη τη χρονιά. Τιμωρία.. για τις πολλές καταλήψεις που γινόταν τότε γιατί είχε ψηφιστεί ο Νόμος πλαίσιο 815/78 για τη Παιδεία.
Όλοι μαζί είμαστε στην αρχή. Είχαμε γίνει ένα!! Ωραία χρόνια. Αγνές ψυχές. Άλλωστε τότε τα πιο πολλά παιδιά πρώτη φορά φεύγαμε από τα σπίτια μας. Το πολύ να είχαμε πάει μέχρι το Μακρύγιαλο, κάποιο καλοκαίρι για μπάνια. Και στην Κομοτηνή μάθαμε πώς είναι να είσαι μακριά από το σπίτι σου, εκεί μάθαμε να διαχειριζόμαστε τα χρήματα που μας έστελναν οι γονείς μας, εκεί πρωτοερωτευτήκαμε. Τον πρώτο χρόνο, κάποια απογεύματα μ’ έπαιρνε ο Βασίλης και πηγαίναμε στο στρατόπεδο, για να δούμε τον πατριώτη του από το Δάσκιο, τον Θωμά τον Παγούρα, που υπηρετούσε τότε στη Κομοτηνή κι ήταν ΑλφαΜίτης στη Πύλη. Και καθόμασταν εκεί με τις ώρες.
Και μετά.. Ο Βασίλης με τη γλυκύτητα που τον διέκρινε πάντα, τόσο στο βλέμμα όσο και στη ψυχή, αρχίζει να έχει δραστηριότητα σ’ όλους τους τομείς. Μέλος στις περισσότερες παρέες των φοιτητών, αφού είμαστε λίγοι τότε, και γι’ αυτό είμαστε όλοι, στη Κομοτηνή, μία παρέα. Καλός φοιτητής, μέλος στο Σύλλογο Φοιτητών Νομικής Θράκης «Κώστας Βάρναλης», μέλος στον Φοιτητικό Όμιλο Θεάτρου Κινηματογράφου Κομοτηνής (ΦΟΘΚ), που ο συμφοιτητής μας ο Λάκης ο Λαζόπουλος, με το μεγάλο του ταλέντο, τον είχε κάνει Πανελληνίως γνωστό τότε, μέλος σε Επιτροπές στο έτος του..
Παρακάτω στη φωτογραφία φαίνεται το όνομα του Βασίλη στο ψηφοδέλτιο του Δ.Α. και το δικό μου στο ψηφοδέλτιο της ΠΑΣΠ. Αυτά τα είχαμε κρατήσει ενθύμια. Και τέτοια κρατούσε πολλά ο συγκάτοικός μου στην Εστία και φίλος του Βασίλη, ο Χρήστος ο Αλεξάκης από την Θεσσαλονίκη. Και δεν θα ξεχάσω, ήταν νομίζω φθινόπωρο του 1980, που, όταν ο ΦΟΘΚ ανέβασε το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη ‘Η Αυλή των Θαυμάτων’ και συμμετείχε με πρωταγωνιστή τον Λαζόπουλο, στα ‘Δημήτρια’ στη Θεσσαλονίκη, εγώ μαζί με τον Βασίλη κουβαλούσαμε τα σκηνικά. Ωραίες φάσεις.
Και μετά.. Στρατό..
Και μετά δικηγορία στη Βέροια. Είναι ωραίο και έχει πολύ ενδιαφέρον να ασκείς το λειτούργημα, έτσι λέω εγώ.., του Δικηγόρου. Είναι, όμως, ταυτόχρονα και πολύ ψυχοφθόρο να είσαι μαχόμενος Δικηγόρος. Ο Βασίλης ήταν μαχόμενος Δικηγόρος, ήταν και μαχητής. Ακόμα και μετά που αρρώστησε δεν έχασε λεπτό την μαχητικότητά του. Πολύ περισσότερο δεν έχασε τη γλυκύτητά του. Δεν έχασε ούτε λεπτό το ωραίο χαμόγελό του. Κι ήταν πάντα αξιοπρεπής. Στην αντίφαση μεταξύ της σκληρότητας που έβγαζε η ίδια η δουλεία μας και του συναισθήματος, και του ανθρώπινο παράγοντα, αυτός διάλεγε το δεύτερο. Μέχρι τη τελευταία ώρα.
Στις 27,28 και 29 Ιουνίου είμαστε καλεσμένοι στην Κομοτηνή, όπου η Νομική Σχολή διοργάνωσε εκδηλώσεις για τα 40 χρόνια λειτουργίας της και την ίδρυση του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (1974 – 2014).
Τιμώμενα πρόσωπα ήμασταν όλοι οι φοιτητές που μπήκαμε στη Νομική στα πρώτα 5 χρόνια. Οι πιο πολλοί ήταν παρόντες στη Κομοτηνή. Ο Βασίλης έλειπε... Και πόσοι ήταν αυτοί που με ρώτησαν.
Τι κάνει ρε Φώτη ο ‘Μπαμπέ’. Έτσι τον αποκαλούσαν πολλοί. Δεν γράφω ονόματα Βασίλη, τους ξέρεις όλους... Και πόσοι άλλοι ήθελαν να με ρωτήσουν και δεν με ρώτησαν.. Βλέπετε το 2004, όταν συναντηθήκαμε οι συμφοιτητές για τα 30 χρόνια τότε, είχαμε πάει μαζί με το Βασίλη και τα δύο παιδιά μας, τον Δημήτρη και τον Αντώνη. Και μετά, επάνω στο μπόουλιγκ, βλέπαμε ο Βασίλης, εγώ και ο αγαπημένος μας φίλος και συνάδελφος ο Δημήτρης ο Σαββουλίδης, μαζί με τα παιδιά μας, τους αγώνες στο ΕURO 2004.
Οι περισσότεροι συμφοιτητές μας περίμεναν και φέτος να πάμε στη Κομοτηνή μαζί, εγώ κι ο Βασίλης.. Ο πιο αγαπημένος μας συμφοιτητής, ο Θοδωρής ο Ξυδιάς, που από τότε που είμαστε νέοι μας ‘ταξίδευε’ με το ακορντεόν και τη κιθάρα του και γαλήνευε τη ψυχή μας, με πήρε τηλέφωνο μόλις έμαθε το δυσάρεστο νέο, και με την υπερευαισθησία του, μέσα από το κλάμα του, κατάφερε να μου πει. «Φώτη μου, δεν σε ρώτησα προχθές στη Κομοτηνή τι κάνει ο Βασίλης, γιατί δεν τον είδα να είναι μαζί σου κι είπα δεν θα είναι καλά. Είχα κακό προαίσθημα γι’ αυτό δεν ήθελα να σε ρωτήσω..».
Βασίλη, όλοι οι ‘κομοτηναίοι’, όλο το ‘Δ.Π.Θ.’, μου είπε να σε χαιρετήσω.
Βασίλη να ξέρεις ότι, για όλους εμάς τους φίλους σου, ZEIΣ και κινείσαι ανάμεσά μας.
Βασίλη να ξέρεις ότι όλοι έχουμε μπροστά μας την εικόνα σου, να χορεύεις τη ντίσκο στον ‘Ορφέα’, δίπλα στους καθρέφτες με τη χαίτη σου και το μυστήριο..χαμόγελό σου, όλοι έχουμε μπροστά μας τις πόζες που έπαιρνες στις φωτογραφίες, όλοι έχουμε μπροστά μας τη γλυκύτητα του προσώπου σου.
Βασίλη να ξέρεις ότι.. σ’ αγαπάμε.
Για πάντα φίλος σου
Φώτης Καραβασίλης
