Ιστορικά όλοι είναι ΠΑΣΟΚ, μας είπε πρόσφατα ο κ. Βενιζέλος. Ιστορικά όλοι είναι Ν.Δ. θα μπορούσε να μας πει και ο Αντώνης Σαμαράς. Ιστορικά οδηγηθήκαμε δηλαδή στην παρούσα συγκυβέρνηση, θα λέγαμε εμείς. Άσχετο αλλά εγώ γι’ άλλο θέλω να γράψω σήμερα. Ιστορικά η οδός Ανοίξεως –λεωφόρο δεν την λες πλέον- είναι οδός περιπατητική. Παλιά την έλεγες λεωφόρο μπάϊ-πας, αφού εκεί έκαναν τα υποχρεωτικά τους χιλιόμετρα καθημερινά οι έχοντες καρδιακά προβλήματα.
Σήμερα έγινε περισσότερο fitness αφού δεκάδες άνθρωποι, μερικοί και με χρονόμετρο, έχουν αντικαταστήσει τους διαδρόμους των γυμναστηρίων, με ένα ρυθμικό βάδην στα αναπλασμένα πεζοδρόμια που σου δίνουν την ευκαιρία να κάνεις το ωριαίο σου σχεδόν περπάτημα σε δύο –τρεις διαδρομές από την Εληά μέχρι την πλατεία κτηνιατρείου και τούμπαλιν.
Εάν παρατηρείς καθημερινά τη ζωή του δρόμου κυρίως τα βραδάκια βλέπεις πολλές εικόνες να εναλλάσσονται αλλά και πολλά ίδια πρόσωπα στην ίδια σύνθεση παρέας, με αθλητικά και αγέρωχο βήμα να περνούν σχεδόν τις ίδιες ώρες και με τον ίδιο ρυθμό. Ζευγάρια, παρέες αλλά και κατά μόνας με τα ακουστικά στα αυτιά, ο κόσμος προσπαθεί να γυμνασθεί και να φροντίσει όσο μπορεί για τη φυσική του κατάσταση, εκτονώνοντας και το στρες της ημέρας. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο το πόσες γυναίκες, όλων των ηλικιών, μπαίνουν σ’ αυτό το πρόγραμμα χωρίς να παραλείψουν ούτε μέρα από την άνοιξη μέχρι τον χειμώνα. Τώρα όμως το καλοκαίρι η κίνηση είναι ακόμα μεγαλύτερη και ποικιλόμορφη.
Στις διαδρομές αυτές της ιστορικά περιπατητικής Ανοίξεως, μπαίνουν ποδηλάτες, μικρά παιδιά με τους γονείς τους, ηλικιωμένοι που με τους δικούς τους ρυθμούς ή αγκαζέ με συζύγους και φίλες κάνουν τη βόλτα τους, με ενδιάμεσους σταθμούς μια λιγόλεπτη ξεκούραση στα πεζούλια του Μουσείου και του πάρκου δίπλα στο κάστρο, εκεί που μαζεύονται πιο αργά το βράδυ και παρέες εφήβων που κάνουν τις δικές τους «τρέλες» ή ζευγαράκια που ερωτοτροπούν και ενίοτε ξεσηκώνουν τη γειτονιά με τους καυγάδες τους. Συναντάς επίσης μοναχικούς ανθρώπους με μια μπύρα στο χέρι να αγναντεύουν τα φώτα του κάμπου αλλά και δεκάδες ανθρώπους που βγάζουν έξω τα σκυλιά τους για τη γνωστή στάση του σηκωμένου ποδιού.
Και βέβαια τα αδέσποτα που κατέχουν ένα μεγάλο μερίδιο στο πράσινο γκαζόν, κατά αγέλες, που παίζουν γαβγίζοντας τα αυτοκίνητα ή και μεταξύ τους με ένα στρατηγικό σχέδιο συνομωσίας προσπαθώντας να βρουν κάτι σαν το κρυμμένο θησαυρό.
Εντυπωσιακό είναι ότι όλο αυτό δεν έχει τέλος ούτε ωράριο… Βλέπω πολύ συχνά, ξημερώματα, πριν σκάσει μύτη ο ήλιος πολλούς να περπατούν, κάτι σαν ελαφρύ τροχάδην, με ξύλα στα χέρια, δια παν ενδεχόμενο επίθεσης από κάποιο αδέσποτο. Κι όλο αυτό καθημερινά και σταθερά και κυρίως από γυναίκες μιας κάποιας ηλικίας, που ξυπνούν από τις 5 τα χαράματα για το ραντεβού στην Ανοίξεως, ενώ μόλις πέφτει ο ήλιος την πρωτοκαθεδρία έχουν τα μικρά με τα καρότσια κι από δίπλα, το δεύτερο μεγαλύτερο παιδί, με το ποδηλατάκι, και κουβέντες, πολλές κουβέντες από τους άντρες για την πολιτική και οικονομική κατάσταση κυρίως και από τις γυναίκες για την οικιακή καθημερινότητα ή για τα… δικά τους!
Κι ενώ αυτό συμβαίνει στην κάτω πλευρά της Βέροιας, στην παραλία, λίγο πιο πέρα στο κέντρο η εικόνα αλλάζει. Γίνεται η θορυβώδης πόλη των καφέ και του μουντιάλ (πριν να τελειώσει) με τις γιγαντοοθόνες και τις μπύρες, η οχλοβοή της σύγχρονης πόλης που απλώνει παντού τα τραπεζάκια της και περιμένεις στην ουρά να βρεις μια θέση να βολευτείς στη νέα υπό διαμόρφωση πιάτσα του εμπορικού κέντρου και των ιστορικών πεζοδρομίων των μπαρ, όπου κάποιες ημέρες δεν πέφτει ούτε καρφίτσα.
Ιστορικά δηλαδή θα μπορούσαμε να είμαστε μία πόλη σαν τη συγκυβέρνηση. Την περιπατητική Ανοίξεως από τη μια και τους πεζόδρομους των καφέ-μπαρ από την άλλη, όπου όλοι βρισκόμαστε και ανήκουμε ως πολίτες και στα δύο, χρόνια τώρα…
Σοφία Γκαγκούση
