Συνεπείς στην υπόσχεση που έδωσαν, οι παλιές συμμαθήτριες που τέλειωσαν το Εξατάξιο Γυμνάσιο Βέροιας το 1974, συναντήθηκαν και πάλι για να γιορτάσουν τα σαράντα χρόνια από την αποφοίτησή τους.
Χαρούμενα, ξανανιωμένα πρόσωπα, ξανάσμιξαν με εκδηλώσεις ενθουσιασμού, στον φιλόξενο υπαίθριο χώρο του εξοχικού κέντρου «ΡΕΜΒΗ», ξεχνώντας για λίγο την πεζή καθημερινότητα, τις επαγγελματικές δραστηριότητες, τις κοινωνικές υποχρεώσεις και τις οικογενειακές ευθύνες.
Εκ μέρους της οργανωτικής ομάδας που προετοίμασε το αντάμωμα, η Νούλη Μπαζάκα υποδέχτηκε τις παλιές συμμαθήτριες με τον ακόλουθο έμμετρο χαιρετισμό:
«Φίλες μου συμμαθήτριες, σημερινές γιαγιάδες
που παίζαμε στα νιάτα μας «κουμπάρες» και «αμάδες»
Ούτε που είχαμε ποτέ, μες στο μυαλό μας πρόνοια,
ότι θα ξανασμίξουμε μετά σαράντα χρόνια.
Καλώς ανταμωθήκαμε σε τούτο το γιορτάσι…
Το φαγητό του μαγαζιού για όλες μας θα φτάσει!
Αν και καμπόσες έμαθα, χωρίς πολλά αστεία,
από ανάγκη τόριξαν απόψε στην... νηστεία!
Νηστεία διαιτητική για σάκχαρο, ουρία
-για του γιατρού τις εντολές ουκ έστιν απορία-
Και αν ίσως κάποια από μας κάποιες μπουκιές θα κλέψει
στο τέλος βλέπω το φαί μάλλον να περισσέψει.
Μα εμείς εδώ δεν ήρθαμε να φάμε και να πιούμε
ήρθαμε ν’ ανταμώσουμε, να ξαναγνωριστούμε...
Τα χρόνια τα μαθητικά να ζήσουμε και πάλι
τις έγνοιες μας να διώξουμε μέσα από το κεφάλι.
Να ζωντανέψουμε ξανά την μνήμη την παλιά,
που ούτε περνούσαν από τον νου τα άσπρα μας μαλλιά,
τα άσπρα που όλες βάφουμε, το μπόι μας να στήσουμε,
στα σχολικά θρανία μας και πάλι να καθίσουμε
Και τα παλιά μαθήματα πάλι να μας τα πούνε,
αφού όσα πάνε ήμασταν, στα νιάτα και όσα ρθούνε...
Τις παιδικές μας σκανδαλιές, που κάναμε στα χρόνια μας,
μη μας πτοεί που σήμερα τις κάνουν τα εγγόνια μας!
Τα νιάτα μας πως πέρασαν; Κρυφά από μας διαβήκαν..!
Με τον αγώνα της ζωής, έγνοιες στο νου μας μπήκαν
και φτάσαμε στο σήμερα χωρίς πολλά αστεία,
που τρέχουμε στην δεύτερη πεντηκονταετία!
Μα αν προχωρούν τα χρόνια μας, η ελπίδα πάντα μένει
και κατοικεί μες στις καρδιές και συνεχώς πλαταίνει !
Και σμίγει όλες μας ζεστά και πάλι μας ενώνει!
Και η κάθε μια μας σήμερα, νοιώθει πως ξανανιώνει!
Γιατί τα νιάτα φίλες μου με την ψυχή μετρούνται,
γι αυτό και κάποιες σήμερα δεν πρέπει να λυπούνται
για τα περίσσια τα κιλά, τις κάποιες τους ρυτίδες,
και αυτές που απ τις δίαιτες έγιναν σαν σανίδες ...
Απόψε ας ξαναζήσουμε τα παιδικά μας χρόνια!
Τότε που δεν μας νοιάζανε οι ζέστες και τα χιόνια ...
Με τις ποδιές που τρέχαμε σε αλάνες, μονοπάτια,
προσέχοντας να μη μας δουν τα αδιάκριτα τα μάτια !
Καθόσον οι καθηγητές με μας κάνανε χάζι
και οι τιμωρίες έπεφταν, πυκνές σαν το χαλάζι!
Όταν μας συλλαμβάνανε σε ώρα περασμένη,
που η βόλτα ήτανε για μας τρισαπαγορευμένη...
Απόψε ας ανοίξουμε της μνήμης το αρχείο!
Να θυμηθούμε το σχολειό και το σκασιαρχείο!
Να αφηγηθούμε τα παλιά και τωρινά βιώματα!
Να ζήσουμε μια βραδιά με τα δικά μας χρώματα!
Εμπρός αγαπημένες μου! Η νύχτα πριν περάσει,
την σκέψη ας ενώσουμε σε τούτο το γιορτάσι !
Ας ευχηθούμε από καρδιάς πως ότι και αν βιώνουμε,
να είμαστε όλες καλά και να καλοανταμώνουμε!»
Το χρονικό του ανταμώματος με κυρίαρχα όλα τα συναισθήματα που εκφράστηκαν, απέδωσε με εξαιρετικά λυρικό τρόπο η Μάγδα Γιαμουστάρη στο ακόλουθο σημείωμά της:
«Λες και ήταν χθες που η θηλυκή γενιά του ‘74 βγάζαμε τις ποδιές μας και αποχαιρετούσαμε γυμνάσιο και καθηγητές. 40 χρόνια μετά ξανασμίξαμε αντάμα για να γιορτάσουμε εκείνη την αποφοίτησή μας. Να ξυπνήσουμε αξέχαστες μνήμες! Να γευτούμε τη δροσιά των μαθητικών μας χρόνων! Ξαναγυρίσαμε λοιπόν το χρόνο πίσω, αναμετρηθήκαμε μαζί του και αναδειχθήκαμε νικητές έχοντας ως όπλα τη δύναμη της αγάπης μας, τη ζωντάνια μας, την αισιοδοξία μας, τη μαχητικότητά μας, την υπομονή και την επιμονή μας. Οι μόνες ρυτίδες που μας άφησε ο αντίπαλός μας χρόνος είναι αυτές του χαμόγελού μας!! Και μας αρέσουν!
Στο εξοχικό κέντρο «Ρέμβη» ήταν η συνάντησή μας. Το Σάββατο στις 21 του Ιούνη, στις 8.00 το βράδυ, εκεί, στο προαύλιό της, χτύπησε το κουδούνι και δεν θέλαμε διάλειμμα!! Θέλαμε να μην τελειώσει ποτέ αυτό το μάθημα, που ήταν για μας μάθημα ζωής! Ένα μάθημα που έκανε τις γλυκές αναμνήσεις της νιότης μας να ξανανθίσουν…! Βούρκωσαν τα μάτια, πλημμύρισε από συναίσθημα η καρδιά! Τρικούβερτο το γλέντι, πολύωρος ο χορός, πολλά τα γέλια, δυνατές οι φωνές, έντονη η συναισθηματική μας φόρτιση!
Και είμαστε όλες παρούσες εκεί! Γιατί και αυτές που δεν μπόρεσαν, έστελναν και παίρναμε με τα μηνύματά τους όλη τη θετική τους ενέργεια και όλη τους τη σκέψη αλλά και οι λίγες αγαπημένες μας που έφυγαν νωρίς για τη γειτονιά των αγγέλων μας έστελναν από ψηλά το γλυκό τους χαμόγελο και τη στοργή τους! Τα νοιώθαμε, τα ακούγαμε που τα ψιθύριζαν γύρω μας τα φύλλα των δέντρων του κήπου!
Και ήταν μαζί μας και η Μάγδα από την Κομοτηνή και η Σούλα από τις Σέρρες και η Ρούλα από την Αθήνα και η Ελένη από το Βόλο και η Γεωργία με τη Μαίρη από τη Θεσσαλονίκη και άλλες… και άλλες … 50 και βάλε!!!
Δεν αποχαιρετιστήκαμε, δώσαμε το επόμενο ραντεβού! Και ναι! Θα ξαναβρισκόμαστε κάθε χρόνο και θα αναμετριόμαστε μαζί του!
Προς το παρόν αποφασίσαμε από το Σεπτέμβρη να συναντιόμαστε την πρώτη Παρασκευή κάθε μήνα για να τα λέμε, να αντλούμε δύναμη, να βιώνουμε την αγάπη και να αναβαπτιζόμαστε στο όνομα της αληθινής μας φιλίας!!!
-Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους,
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε,
ονόματα και βλέμματα και δρόμους …-
Εδώ στη Βέροια, την πόλη των ζωογόνων αναμνήσεών μας , την ευεργέτιδα της ψυχής μας!
Γιατί …
-χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνον τρόπο να κοιτάνε.-»
Η γλυκιά νύχτα τα ανταμώματος πέρασε πολύ γρήγορα και οι παλιές συμμαθήτριες, σημερινές πολυάσχολες κυρίες, γύρισαν στην καθημερινότητα τους, παίρνοντας μαζί την ικανοποίηση ότι έδεσαν γερά το χθες και το σήμερα με την σκέψη στο αύριο, αναδεικνύοντας την διαχρονική Βέροια, την Βέροια της καρδιάς τους.
