Εξαρτημένος από τη «στρόγγυλη θεά» δεν είμαι, το ομολογώ. Μα το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μια πραγματική γιορτή του πλανήτη. Πολύχρωμες κερκίδες με φιλάθλους διάφορων εθνοτήτων, ο ένας δίπλας στον άλλον, να πανηγυρίζουν, να κλαίνε, να χαίρονται, να λυπούνται. Όχι σαν τα δικά μας, όπου το μόνο που δεν μπήκε ακόμη ανάμεσα στους οπαδούς είναι... κροκόδειλοι, για να σταματήσουν να σκοτώνονται μεταξύ τους! Τέλη Ιουνίου και η καθημερινότητα έντονη και δύσκολη στην Ημαθία. Τα γεγονότα τρέχουν και ο χρόνος αμείλικτος. Όμως μια στιγμή χαράς, όπως αυτή την πρόκρισης της Εθνικής μας ομάδας στις 16 καλύτερες του κόσμου, είναι σίγουρα βάλσαμο, από τα χαλάζια, την ανεργία, τα χαράτσια, την φτώχεια, που μας βολοδέρνει. Όχι ότι τα λύνει όλα ένα γκολ, όχι ότι φέρνει στιγμές εθνικής ανάτασης, αλλά είναι μια χαρά λυτρωτική.
Ακόμη και για έναν πενηντάρη, όπως εγώ καλή ώρα, που έζησε μεγάλες παγκόσμιες στιγμές, παρακολουθώντας ιερά τέρατα στο χόρτο. Κέμπες, Σόκρατες, Ζίκο, Μαραντόνα, Ρομάριο, Κρόιφ, Μίλερ,Μπέκενπάουερ, Μάγιερ, Προτάσοφ, Αλεΐνικοφ, Ζαβάροφ, Γκούλιτ, Βαν Μπάστεν. Ήταν μοναδική ιεροτελεστία, κάπου εκεί στα 70ς-80ς να παρακολουθήσεις ένα παγκόσμιο κύπελλο. Πρώτα στην ασπρόμαυρη και μετά στην έγχρωμη των καφετεριών, με τσιγάρο και φραπέ, σήμα κατατεθέν της εποχής!
Τα ξημερώματα της Τετάρτης ήμουν και εγώ ένας που πανηγύρισε στο τέρμα του Σαμαρά. Στον έβδομο ουρανό δεν ξέρω αν ανέβηκα, εκεί πήγα στην πρώτη μου νιότη, στα 1987 με τον Γκάλη, τον Φασούλα και τον Καμπούρη, με μια άλλη «στρογγυλή θεά» πορτοκαλί χρώματος και το 2004. Μα το χάρηκα. Το δικό μου ΄πάμε Ελλαδάρα΄, ας ενωθεί με αυτό των εκατομμυρίων Ελλήνων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ώστε αυτή η χαρά να συνεχιστεί ακόμη παραπάνω!
Θόδωρος Ελευθεριάδης