Λίγα λόγια για το έργο. Δημοτικές εκλογές 2014. Πρωταγωνιστές οκτώ. Συμπρωταγωνιστές σχεδόν χίλιοι. Κοινό χιλιάδες άνθρωποι. Άλλοι παρατηρούν με ενδιαφέρον. Άλλοι με καχυποψία. Άλλοι με φανατισμό και άλλοι με αγανάκτηση. Άλλοι αδιαφορούν. Γιαγιάδες με τσεμπέρι στο κεφάλι. Παππούδες με κομπολόγια στα χέρια. Μεσήλικες. Παιδιά και νέοι γονείς. Πιτσιρικάδες ταμπλετούχοι. Νεαροί φερέλπιδες και νεαροί απέλπιδες! Όλοι συνωστίζονται να δουν το έργο. Οι περισσότεροι το χουν ξαναδεί βέβαια αλλά αυτό το έργο έχει την ιδιαιτερότητα ελληνικής ταινίας του ‘60. Δεν σε πειράζει να το δεις ξανά και ξανά και ας ξέρεις από πριν το τέλος του. Είναι όμως το τέλος του προδιαγεγραμμένο;
Μετά από πολλά χρόνια το σκηνικό είναι διαφορετικό. Οι πρόσφατες θυσίες του έχουν προσδώσει ένα βαθύ πορφυρό χρώμα! Σε αυτό το σκηνικό βλέπεις πρωταγωνιστές και κομπάρσους να συνωστίζονται, να παλεύουν να πάρουν την θέση τους. Άλλοι διακριτικά και με υπομονή και άλλοι με αδημονία, σπρώχνοντας και ποδοπατώντας. Η σκηνή είναι μικρή και αυτοί είναι πολλοί. Κάποιοι από κάτω τους χλευάζουν, τους απαξιούν, τους ψέγουν. Κάποιοι τους χειροκροτούν. Θέλει τόλμη η σκηνή όμως. Δεν είναι βέβαια για όλους αλλά σίγουρα δεν είναι για τους δειλούς. Γνωστή και τετριμμένη αλλά δεν παύει να είναι αληθής η ρήση ότι «δεν κάνει λάθη όποιος δεν κάνει τίποτα».
Η τόλμη βέβαια οφείλει να στηρίζεται στην ισχυρή βούληση και γνώση και όχι στην άγνοια. Να στοχεύει σε συγκεκριμένη δράση και όχι στην αδράνεια. Είναι δε απαραίτητη η ισχυρή βούληση σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις του ατομικού και κοινωνικού βίου αρκεί να μην είναι παράλογη.
Σε αυτό το σκηνικό λοιπόν καλείστε εσείς οι θεατές, να ανταποκριθείτε με επάρκεια. Να γίνετε εντέλει οι σώφρονες κριτές. Να χειροκροτήσετε ότι σας αρέσει και να αποδοκιμάσετε εύσχημα ότι δεν σας καλύπτει. Να εξετάσετε και να αναζητήσετε το «ταλέντο», το ήθος, την σοβαρότητα και την ικανότητα και να παραμερίσετε την αμετροέπεια, την κενότητα και τον παληκαρισμό! Εσείς κρίνετε και συνάμα εσείς κρίνεστε από τις επιλογές σας.
Τελικά μήπως σε αυτό το έργο οι πρωταγωνιστές είναι οι θεατές;
Κάπως έτσι πρέπει να είναι αυτό που λένε «η κορυφαία έκφραση της δημοκρατίας».
