Την Τρίτη 29 Απριλίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Οσίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας για την εορτή του Αγίου Σωσιπάτρου του Βεροιέως.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ευχήθηκε πατρικώς στον εορτάζοντα προϊστάμενο του Προσκυνηματικού Ιερού Ναού του Οσίου Αντωνίου και Αρχιερατικό Επίτροπο περιχώρων Βεροίας Αρχιμ. Σωσίπατρο Πιτούλια, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Τοῖς δόγμασι τοῦ Παύλου καταυγασθέντες, γεγόνατε φωστῆρες τῆς οἰκουμένης».
Μέ αὐτούς τούς λόγους ἀναφέρεται ὁ ἱερός ὑμνογράφος στούς ἑορταζόμενους σήμερα μαθητές καί συνεκδήμους τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύλου, τόν Θεσσαλονικέα ἅγιο Ἰάσονα, καί τόν Βεροιέα καί συμπολίτη μας ἅγιο Σωσίπατρο, πού τιμοῦμε σήμερα.
Καί ὄντως οἱ δύο ἀπόστολοι γνώρισαν τόν Χριστό ἀπό τό κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, ὁ ἕνας στή Θεσσαλονίκη, καί ὁ ἄλλος, ὁ ἅγιος Σωσίπατρος, στή Βέροια, καί πίστευσαν σέ Αὐτόν καί φωτίσθηκαν καί ἀποφάσισαν νά ἀκολουθήσουν τόν μεγάλο Ἀπόστολο στίς περιοδεῖες του στήν Ἑλλάδα καί τή Μικρά Ἀσία.
Δέν περιορίσθηκαν ὅμως μόνο στό νά ἀκολουθοῦν τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο Παῦλο καί νά συμπαρίστανται στό ἔργο του. Ἔγιναν καί οἱ ἴδιοι φωστῆρες τῆς οἰκουμένης μέ τό κήρυγμά του σέ πολλούς τόπους. Δέν ἀρκέσθηκαν δηλαδή στό γεγονός ὅτι γνώρισαν οἱ ἴδιοι τόν Χριστό καί τή διδασκαλία του καί ἀγωνιζόταν γιά νά ζήσουν σύμφωνα μέ αὐτήν. Mία τέτοια ζωή, μπορεῖ νά μήν εἶναι κακή, νά μήν εἶναι κατακριτέα, ἀλλά δέν ἀρκεῖ γιά τόν Χριστό. Δέν εἶναι ἡ ζωή τήν ὁποία ἀναμένει ὁ Κύριός μας ἀπό ὅσους πού ἄκουσαν τόν λόγο του καί φωτίσθηκαν ἀπό τό φῶς τῆς χάριτός του.
Ὁ Χριστός δέν κατηύγασε μέ τό φῶς του τούς μαθητές του γιά νά τό κρατήσουν γιά τόν ἑαυτό τους, ἀλλά γιά νά τό διαδώσουν, φωτίζοντας μέ αὐτό καί ἄλλους ἀνθρώπους γύρω τους. Ἄλλωστε τό ἔχει πεῖ κατηγορηματικά: «οὐδέ καίουσιν λύχνον», λέγει, «καί τιθέασιν αὐτόν ὑπό τόν μόδιον ἀλλ᾽ἐπί τήν λυχνίαν, καί λάμπει πᾶσιν τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ». Κανείς, δηλαδή, μᾶς λέγει, δέν ἀνάβει τό λυχνάρι καί στή συνέχεια τό καλύπτει. Ἀντίθετα, τό βάζει ἐπάνω στόν λυχνοστάτη γιά νά φέγγει καί νά φωτίζει ὅλους ἐκείνους πού εἶναι στό σπίτι.
Καί αὐτό δέν ἴσχυε μόνο γιά τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, δέν ἴσχυε μόνο γιά τόν ἅγιο ἀπόστολο Σωσίπατρο. Ἰσχύει γιά τόν καθένα μας, ὁποιαδήποτε θέση καί ἐάν ἔχει μέσα στήν Ἐκκλησία, εἴτε εἶναι ἐπίσκοπος ἤ ἱερέας εἴτε εἶναι λαϊκός, γιατί ὅλοι ἔχουμε λάβει τό ἴδιο φῶς, ὅλοι μας ἔχουμε καταυγασθεῖ ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό, τοῦ ὁποίου γίναμε μέλη τοῦ Σώματός του καί τῆς Ἐκκλησίας του, καί ἔχουμε χρέος νά τό ἀκτινοβολοῦμε στούς γύρω μας.
Ὅλοι ἔχουμε καταυγασθεῖ ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ διά τῶν ἁγίων μυστηρίων, καί δέν εἶναι δυνατόν νά κρατοῦμε αὐτό τό φῶς γιά τόν ἑαυτό μας, ἀδιαφορώντας ἐάν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι γύρω μας δέν γνωρίζουν τόν Χριστό καί βρίσκονται στό σκοτάδι.
Ὅλοι ἔχουμε χρέος νά διαχέουμε αὐτό τό φῶς πού λάβαμε στό περιβάλλον μας, ὥστε νά ἑλκύουμε τούς ἀνθρώπους στόν Θεό εἴτε μέ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς μας, εἴτε μέ τόν λόγο μας, εἴτε μέ τή βοήθεια καί τή συμπαράστασή μας στούς ἀνθρώπους.
Κανείς δέν ἐξαιρεῖται ἀπό τήν ὑποχρέωση νά μεταδίδει τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί φῶς τῆς ἀληθείας του, ὅπου καί ἄν βρίσκεται, καί νά γίνεται καί αὐτός, ὅπως καί ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος Σωσίπατρος, ἕνας ἀπόστολος.
Βεβαίως, ἀνάλογα μέ τή θέση μας μέσα στήν Ἐκκλησία, ἔχουμε καί διαφορετικό μερίδιο εὐθύνης τόσο ἔναντι τῶν συνανθρώπων μας, οἱ ὁποῖοι ἀναμένουν νά γνωρίσουν τόν Χριστό, ὅσο καί ἔναντι τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔδωσε αὐτή τήν ἐντολή.
Πῶς μποροῦμε ὅμως νά γίνουμε καί ἐμεῖς ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ; Μποροῦμε νά γίνουμε ἀξιοποιώντας πρωτίστως ὅλα τά χαρίσματα πού μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός καί ἐξαγιάζοντάς τα μέσα στήν Ἐκκλησία, ὥστε νά εἶναι χρήσιμα εἰς διακονίαν.
Ἐάν ἐμεῖς τά ἀξιοποιοῦμε πρός ὠφέλεια τῶν ἀδελφῶν μας, τότε καί ὁ Χριστός θά εἶναι ἀρωγός στήν προσπάθειά μας, καθώς ὁ ἴδιος ὑπόσχεται γιά ἐκείνους πού θά βρεθοῦν ἐνώπιον τοῦ δικαστοῦ, χάριν τῆς πίστεώς τους, νά μήν ἀνησυχοῦν, διότι αὐτός «δώσει στόμα καί σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντεπεῖν οὐδέ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν».
Καί χωρίς ἀμφιβολία τήν ἴδια ὑπόσχεση θά πραγματοποιήσει καί τήν ἴδια βοήθεια θά προσφέρει καί σέ ὅσους θά θελήσουν νά κηρύξουν τό ὄνομά του στούς ἀνθρώπους καί δέν ἔχουν τό χάρισμα τοῦ ἀποστόλου.
Ἐμεῖς θά πρέπει νά ἔχουμε τόν ζῆλο τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Σωσιπάτρου, ὁ ὁποῖος ἦταν ἕνας ἄνθρωπος σάν τόν καθένα μας, πρίν νά γνωρίσει τόν Χριστό καί τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο Παῦλο. Καί ὅμως ἀξιώθηκε νά γίνει ἀπόστολος, θέτοντας τόν ἑαυτό του στή διακονία τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου του γιά χάρη τῶν ἀδελφῶν του.
Καθώς, λοιπόν, τιμοῦμε σήμερα τόν ἅγιο ἀπόστολο Σωσίπατρο, τόν δικό μας ἀπόστολο, καί συγχρόνως ἑορτάζουμε καί τόν π. Σωσίπατρο, ὁ ὁποῖος φέρει τό ὄνομα τοῦ συμπολίτου ἀποστόλου, νά τοῦ εὐχηθοῦμε νά ἀκολουθεῖ τά ἴχνη τοῦ ἀποστόλου Σωσιπάτρου καί νά φωτίζει καί νά καταυγάζει μέ τόν λόγο του καί τό φῶς τοῦ Χριστοῦ τούς ἀνθρώπους γύρω του, τούς ἀνθρώπους πού τοῦ ἔχει ἐμπιστευθεῖ ὁ Χριστός διά τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε καί αὐτοί νά γνωρίσουν περισσότερο τόν Χριστό καί νά φωτισθοῦν ἀπό αὐτόν, ἀλλά καί ὁ ἴδιος νά ἐπιτελεῖ τή διακονία του πρός δόξαν Θεοῦ ὡς μαθητής τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύλου καί φερώνυμος τοῦ ἁγίου Σωσιπάτρου.
