Παρουσία του Μητροπολίτη η εκδήλωση της Χριστιανικής Ένωσης Βεροίας για την εθνικοθρησκευτική εορτή της 25ης Μαρτίου

Τo βράδυ της Τρίτης, 25ης Μαρτίου, η Χριστιανική Ένωση Βεροίας διοργάνωσε εκδήλωση για τον εορτασμό της εθνικοθρησκευτικής εορτής και παρουσίασε το θεατρικό έργο «Ο Γέρος του Μωριά», αφιερωμένο στη ζωή και τη δράση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Ποιμενάρχης μας, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος στον χαιρετισμό του συνεχάρη τους διοργανωτές και ανέφερε: Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεο­τόκου σήμερα γιά ὅλους τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά γιά μᾶς τούς Ἕλληνες ἡ ἑορτή εἶναι διπλῆ. Γιατί μαζί μέ τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεο­τόκου ἑορτάζουμε καί τόν εὐαγγε­λισμό τοῦ Ἔθνους μας, τήν ἔναρξη τῆς ἐπαναστάσεως τῶν πατέρων μας ἐναντίον τῶν Τούρκων πού καταδυνάστευαν τήν πατρίδα μας γιά πέντε σχεδόν αἰῶνες καί δέν μᾶς ἄφηναν νά λατρεύουμε ἐλεύ­θερα τόν Χριστό καί τήν Παναγία Μητέρα του ἀλλά καί νά μαθαί­νουμε τήν ἑλληνική γλώσσα καί τήν ἱστορία τοῦ Γένους μας.

Στόν ἀγώνα πού ξεκίνησαν οἱ πρό­γονοί μας ἀπό τό μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας μέ τήν εὐλογία τοῦ ἡρωικοῦ ἐπισκόπου τῶν Πα­λαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, ἀγωνί­σθη­καν πολλοί, ὅλοι οἱ Ἕλληνες, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ὁ καθέ­νας μέ τόν δικό του τρόπο. Ὑπῆρ­ξαν ὅμως καί κάποιοι, ἀρκετοί, πού πρωταγωνίστησαν καί διακρίθη­καν στόν μεγάλο καί δύσκολο ἀγώ­να «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευ­θερία».

Ἕνας ἀπό αὐτούς ἦταν καί ὁ σπου­δαῖος καί χαρισματικός ἀγω­νι­στής καί στρατηγός τῆς Ἑλλη­νικῆς Ἐπαναστάσεως ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ «Γέρος τοῦ Μω­ριᾶ», πού τόσο ὡραῖα μᾶς παρου­σιάσατε ἀπόψε στή θεατρική σας παράσταση, πού συνοδεύσατε μέ ἐπίκαιρα ἑορταστικά τραγούδια.

Γι᾽ αὐτό καί θά ἤθελα νά συγχαρῶ ἰδιαιτέρως ὅλους τούς συντελεστές τῆς ἑορταστικῆς αὐτῆς ἐκδηλώ­σεως καί γιά τήν πρωτοβουλία καί γιά τόν κόπο καί γιά τά σημα­ντικά μηνύματα πού μᾶς μεταφέρατε ἀπό τή ζωή τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἥρωα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, ὁ ὁποῖος δέν διέθετε μόνο γιά γεν­ναία καί ἡρωική ψυχή ἀλλά καί μία ψυχή γεμάτη ἀπό πίστη στόν Χριστό, πίστη στήν Ὑπεραγία Θεο­τόκο, τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό τοῦ Γένους μας.

Γιατί δέν θά πρέπει νά τό ξεχνᾶμε, ὅσο καί ἐάν πολλοί θέλουν νά μᾶς κάνουν νά τό ξεχάσουμε, θέλουν, ἄν δέν τό ἔχουν κάνει ἤδη, νά τό διαγράψουν ἀπό τά βιβλία τῆς ἱστορίας μας· θέλουν νά ξεχάσουμε τή σημασία πού εἶχε ἡ πίστη καί ἡ Ἐκκλησία στή διατήρηση τῆς ἑλ­λη­νικῆς συνειδήσεως καί τοῦ πό­θου γιά τήν ἐλευθερία, ἀλλά καί γιά τήν ἑλληνική ἐπανάσταση.

Ὅ,τι καί ἐάν λέγουν κάποιοι σχε­τικά μέ τόν τόπο καί τόν χρόνο τῆς ἐνάρξεως τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφι­σβητήσει ὅτι ἡ εὐλογία πού ἔλαβαν οἱ ὁπλαρχηγοί ἀπό τόν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανῶν ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἶχε καί πρακτικό καί συμβολικό χαρακτή­ρα καί ἔστελνε τό μήνυμα τῆς ἑνό­τητος, ὑπό τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, στόν δίκαιο ἀγώνα τῶν Ἑλλήνων, ὁ ὁποῖος θά ἦταν μέ τή χάρη τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ νικηφόρος.

Ἀναφερόμενος ὁ Θεόδωρος Κολο­κοτρώνης στά Ἀπομνημονεύματά του στίς προετοιμασίες πού γινό­ταν στήν Καλαμάτα καί στίς γύρω περιοχές λίγο πρίν ἀπό τήν ἔναρξη τῆς Ἐπαναστάσεως, γράφει: «τούς ἔλεγα νά εἶναι ἕτοιμοι τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ».

Αὐτή ἡ φράση εἶναι ἡ ἀπάντηση σέ ἐκείνους πού ἀμφισβητοῦν ὅτι οἱ ἀγωνιστές τοῦ 1821 εἶχαν καθο­ρίσει ὡς ἡμέρα ἐνάρξεως τῆς ἐπα­ναστάσεως τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγε­λισμοῦ, τή μεγάλη αὐτή ἑορτή τῆς χριστιανοσύνης.

Ἡ πίστη στόν Θεό ἀλλά καί στήν ἐπιτυχία τῆς ἐπαναστάσεως πού ξεκι­νοῦσαν οἱ Ἕλληνες, χωρίς νά ἔχουν τά ἀπαραίτητα μέσα  ἀπέναντι στόν πάνοπλο στρατό τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ἦταν ἀπό τά χαρακτηριστικά τοῦ Γέρου τοῦ Μωριᾶ.

Ἔτσι σκεφτόταν καί ἔτσι ἀντιμε­τώ­πιζε τήν Ἐπανάσταση ὁ γεν­ναῖ­ος αὐτός ἀρχιστράτηγος τοῦ ἀγώ­να, πού δέν στήριζε τήν ἐπιτυχία του στά ὅπλα καί στά χρήματα, ἀλλά στή δύναμη τῆς ψυχῆς καί στήν πίστη στόν Θεό.

Ἡ πίστη του εἶναι διάχυτη καί στά Ἀπομνημονεύματά του. Συχνά χρο­νολογεῖ τά γεγονότα ἀναφέρο­ντας τό ὄνομα τοῦ ἁγίου πού ἑόρ­ταζε, καί ἀκόμη δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού μνημονεύει ἐπισκέψεις του σέ μοναστήρια καί προσκυνή­ματα καί ἐκφράζει τήν πίστη του στά θαύματα.

Ὅταν ἦρθε στήν Πελοπόννησο ἀπό τή Ζάκυνθο, τόν Ἰανουάριο τοῦ 1821, γιά νά ξεκινήσει τήν ἐπα­νάσταση, ἄρχισε τό ἔργο του μέ προσευχή. Διηγεῖται ὁ ἴδιος:

«Ἦταν μιά ἐκκλησία εἰς τόν δρό­μον, ἡ Παναγία στό Χρυσοβίτσι … Σίμωσα, ἔδεσα τό ἄλογό μου σ’ ἕνα δένδρο, μπῆκα μέσα καί γονάτισα. Παναγιά μου, εἶπα ἀπ’ τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου, καί τά μάτια μου δάκρυσαν. Παναγιά μου, βοήθησε καί τούτη τή φορά τούς Ἕλληνες νά ψυχωθοῦν. Ἔκανα τόν Σταυρό μου, ἀσπάσθηκα τήν εἰκόνα της, βγῆκα ἀπό τό ἐκκλησάκι, πήδηξα στό ἄλογό μου κι ἔφυγα. Σέ λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν ὀκτώ ἀρματωμένοι, ὁ ἐξάδελφός μου ὁ Ἀντώνης Κολοκοτρώνης, καί ἑπτά ἀνήψια του. «Κανείς δέν εἶναι στήν Πιάνα», μοῦ εἶπε ὁ Ἀντώνης. «Οὔτε στήν Ἀλωνίσταινα. Εἶναι φευγά­τοι». «Ἄς μήν εἶναι κανείς» ἀπο­κρί­θηκα. «Ὁ τόπος σέ λίγο θά γεμί­σει παλλικάρια», ὅπως καί ἔγινε.

Ἡ πίστη του στόν Θεό τόν ἔκανε καί ἀνεξίκακο, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Παναγιώτης Σοῦτσος, σέ τέτοιο σημεῖο μάλιστα, ὥστε ὄχι μόνο συγ­χώρησε ἀλλά καί φιλοξένησε, δειπνώντας στό ἴδιο τραπέζι μαζί του, αὐτόν πού εἶχε σκοτώσει τόν ἀδελφό του κατ᾽ ἐντολή τῶν Τούρ­κων. Μάλιστα ὅταν ἡ μητέρα του, κατάλαβε ἀπό τό ροῦχο τοῦ δολο­φονημένου παιδιοῦ της ποιός ἦταν αὐτός, μέ τόν ὁποῖο συνέ­τρωγε, ξέσπασε σέ κλάματα, ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ τῆς εἶπε: «Σώπασε, μάνα, ἐγώ τόν συγχώρεσα καί αὐτό εἶναι τό καλύτερο μνημόσυνο γιά τόν ἀδελφό μου».

Καί ὅταν, μετά τό τέλος τῆς ἐπα­ναστάσεως, ὁ Κολοκοτρώνης κα­τη­γορήθηκε ἄδικα καί καταδικά­σθηκε σέ θάνατο, δέν διαμαρτυρή­θηκε. Μάλιστα τή στιγμή πού ἀκούσθηκε ἡ ἀπόφαση ὁ ἐξάδελ­φός του, πού ἦταν παρών, δάκρυσε, ἀλλά ὁ Κολοκοτρώνης, πού ἤξερε ὅτι ὅ,τι εἶχε κάνει τό εἶχε κάνει γιά τό καλό τοῦ Ἔθνους, γύρισε πρός τόν ἐξάδελφό του καί τοῦ εἶπε: «ξάδελφε, ντροπή!».

Αὐτός ὁ γενναῖος στρατηγός ὁμο­λογοῦσε παντοῦ καί πάντοτε τήν πίστη του στόν Θεό καί τόνιζε τή σημασία τῆς πίστεως στόν ἀγώνα γιά τήν ἐλευθερία τοῦ Γένους ἀπό τόν τουρκικό ζυγό. Τήν τόνισε μά­λιστα ἰδιαιτέρως καί στούς μαθη­τές Γυμνασίου, στούς ὁποίους τόν κάλεσαν νά ὁμιλήσει στίς 7 Ὀκτω­βρίου τοῦ 1838, λέγοντας ὅτι, ὅπως ὁ Χριστός δέν ἐπέλεξε σοφούς ὡς μαθητές του ἀλλά ἁπλούς καί τα­πει­νούς χωρικούς καί ψαράδες καί αὐτοί μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατόρθωσαν ὄχι μόνο νά διδάξουν τήν πίστη ἀλλά καί νά τήν στερεώσουν, ὥστε νά παραμέ­νει μέχρι σήμερα, ἔτσι καί οἱ Ἕλλη­νες, ὅταν ἀποφάσισαν νά ἐπανα­στα­τήσουν ἐναντίον τοῦ κατα­κτη­τοῦ.

«… Ὅταν ἀποφασίσαμε νά κάμω­με τήν Ἐπανάσταση», λέγει ὁ Κο­λοκοτρώνης, «δέν ἐσυλλογισθή­κα­με οὔτε πόσοι εἴμεθα οὔτε πώς δέν ἔχουμε ἄρματα … ἀλλά ὡς μία βρο­χή ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καί ὅλοι, καί ὁ κλῆρος μας καί οἱ προεστοί καί οἱ καπεταναῖοι καί οἱ πεπαιδευμένοι καί οἱ ἔμποροι, μικροί καί μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτόν τόν σκοπό καί ἐκάμαμε τήν Ἐπανά­σταση.

… Τόσον τρομάξαμε τούς Τούρ­κους, ὁπού ἄκουγαν Ἕλληνα καί ἔφευγαν χίλια μίλια μακρά. Ἑκα­τόν Ἕλληνες ἔβαζαν πέντε χιλιά­δες Τούρκους ἐμπρός, καί ἕνα καράβι μιάν ἁρμάδα».

Παράλληλα ὅμως ὁ Κολο­κοτρώ­νης τόνιζε καί τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἑνότητος τῶν Ἑλλήνων καί τῆς μεταξύ τους ὁμονοίας. Γι᾽ αὐτό καί κλείνοντας τόν λόγο του συστήνει στούς μαθητές: «Εἰς ἐσᾶς μένει νά ἰσάσετε καί νά στολίσετε τόν τόπο, ὁπού ἡμεῖς ἐλευθερώ­σαμε· καί, διά νά γίνη τοῦτο, πρέπει νά ἔχετε ὡς θεμέλια τῆς πολιτείας τήν ὁμόνοια, τή θρησκεία … καί τήν φρόνιμον ἐλευθερία».

Στίς ἡμέρες μας ἀκοῦμε πολλά. Ἀκοῦμε διάφορες συστάσεις καί παροτρύνσεις γιά τό τί πρέπει νά κάνουμε καί γιά τό πῶς πρέπει νά συμβάλουμε στήν ἐξέλιξη καί τήν πρόοδο τῆς πατρίδας μας. Καί μπο­ρεῖ πολλές ἀπό αὐτές νά εἶναι καί χρήσιμες καί ὠφέλιμες καί σκόπι­μες. Ἀλλά θά πρέπει νά εἴμαστε προσεκτικοί καί νά ἐξετάζουμε σέ τί ἀκριβῶς μᾶς ὁδηγοῦν ὅλα αὐτά. Μᾶς ὁδηγοῦν σέ ἀληθινή πρόοδο ἤ μήπως μᾶς ὁδηγοῦν, μέ τό ἐπι­χείρημα μιᾶς δῆθεν σύγχρονης κοι­νωνίας, στήν ἀπομάκρυνση ἀπό τήν ἐθνική μας ταυτότητα, ἀπό τήν πίστη μας, ἀπό τίς παραδόσεις τοῦ Γένους μας, ἀπό τίς ἀρχές καί τίς ἀξίες, μέ βάση τίς ὁποῖες ἐπέζησε ὁ Ἑλληνισμός μέσα σέ τόσες δυσκο­λίες.

Ἄς ἔχουμε πάντοτε κατά νοῦν τά λόγια τοῦ μεγάλου ἥρωος τῆς Ἑλ­λη­νικῆς Ἐπαναστάσεως πού τιμή­σαμε ἀπόψε, γιατί ἰσχύουν καί σή­με­ρα καί στήν ἐποχή μας πού εἶναι τόσο κρίσιμη καί τόσο ταραγμένη. Ἄς ἐπιδιώκουμε πάντοτε νά ἔχου­με ὁμόνοια μεταξύ μας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καί τό θεμέλιο τῆς προ­όδου καί τῆς ἐπιτυχίας τῶν στόχων μας ὡς Ἔθνους. Καί ἄς διατηροῦμε μέσα μας ἀκλόνητη τήν πίστη στόν Θεό, γιατί χάρη σ᾽ αὐτή καί χάρη στή βοήθεια τῆς Ὑπεραγίας Θεο­τόκου εἴμαστε σήμερα ἐλεύθεροι καί μποροῦμε νά τιμοῦμε καί τήν Παναγία μας καί ὅσους ἀγωνίσθη­καν καί θυσιάσθηκαν γιά τήν ἐλευ­θερία μας.