Γράφει ο Γιάννης Γεωργουδάκης
Εκπαιδευτικός
Στην παγκόσμια ιστορία, υπήρξαν πάντοτε χρονικές στιγμές που σηματοδοτούσαν το τέλος περιόδων και ταυτόχρονα το ξεκίνημα άλλων με διακριτούς υπέρτιτλους ώστε οι μελλοντικές γενιές να έχουν να πορεύονται συσσωρεύοντας γνώσεις, εμπειρίες και διδαχές. Άλλωστε το χαρακτηριστικό της ιστορίας είναι ότι διδάσκει έτσι δεν είναι;
Χοντρικά για να έχουμε να λέμε, οι ιστορικοί αυθαίρετα και μονολιθικά πιστοποιούν διάφορες εποχές όπως: εποχή των παγετώνων, προϊστορία, αρχαιότητα, μεσαίωνας, αναγέννηση, βιομηχανική επανάσταση, 20ος αιώνας και…
Ποιος θα ήταν άραγε ο υπέρτιτλος της εποχής που ζούμε αν αυθαίρετα κι εμείς, της προσδίδαμε τον χαρακτηρισμό του τέλους; Οι υποψηφιότητες είναι πολλές κι η κάθε μια έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα που προκαλούν πληθώρα αλληλοσυγκρουόμενων συναισθημάτων από γέλιο μέχρι αφόρητη θλίψη. Παραθέτω τίτλους που αυθόρμητα μου έρχονται στο νου προκαλώντας για τη δημιουργία think tank επι του θέματος. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Η εποχή της πληροφορίας. Προβλέψιμος και πομπώδης θα μου πείτε ο τίτλος,αφού θεωρείται δεδομένη η άμεση πρόσβαση στη γνώση. Βέβαια είναι αδιευκρίνιστο το μέγεθος των παράπλευρων απωλειών όπως η απομόνωση απ’ τους συνανθρώπους και η αποξένωση απ’ το φυσικό κόσμο.
Η εποχή της σαχλαμάρας σαν παραλλαγή της προηγούμενης με τα μέσα ενημέρωσης να τρέχουν πίσω από την «ενημέρωση» αναπαράγοντας τικ τοκ και συναφή ξεράσματα προς τέρψιν των όπου γης ψεκασμένων.
Η εποχή της αδιαφορίας σαν παραλλαγή της προηγούμενης. Η ενημέρωση κατά βούληση με το φιλοθεάμον κοινό να σερφάρει ανέμελα με πίτσες και μπύρες επί του καναπέως. Οι πρόσφυγες καλά να πάθουν, οι φτωχοί καλά να πάθουν κι εφόσον ζούνε μακριά μας η συμπόνια περισσεύει. Αν πάλι είναι κοντά, τότε αλλάζουμε κανάλι ή κλείνουμε τα μάτια και… καλά να πάθουν.
Η εποχή της επιλεκτικής λήθης επίσης παραλλαγή της προηγούμενης αφού μόνο τα mainstream γεγονότα υπάρχουν. Για παράδειγμα η σφαγή στο νότιο Σουδάν και τα εκατομμύρια των νεκρών από πείνα στην υποσαχάρια Αφρική δεν μας θυμίζουν κάτι.
Η εποχή της υπερκατανάλωσης με το καπιταλιστικό σύστημα να έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όριά του σε μια φιλότιμη προσπάθεια να αυτοκαταστραφεί.
Η εποχή της τεχνητής ανοησίας- συγνώμη νοημοσύνης ήθελα να πω- με την σταδιακή και ομαδική αποδόμηση της σκέψης αφού για μας θα σκέφτονται τα ΑΙ μηχανάκια.
Η εποχή της woke ατζέντας. Που μόλις ανέτειλε, να σου και η εποχή της φασιστικής αναγέννησης για να μας θυμίζει ότι ο πλανήτης κατοικείται από Λωτοφάγους.
Και τέλος,
Η εποχή του κυνισμού και του αμοραλισμού. Οι πόλεμοι πάντα είχαν οικονομικά συμφέρονται αλλά πάντοτε γινόντουσαν με το φερετζέ του πατριωτισμού, του θρησκευτικού δογματισμού, ή της ηθικής ανωτερότητας. Σκότωνες και το χαιρόσουνα. Τώρα μας το χάλασαν κι αυτό. Φρέσκο παράδειγμα ο πλανητάρχης που προτού στεγνώσει το αίμα στην κατεστραμμένη Γάζα και στην ηττημένη Ουκρανία σχεδιάζει τρόπους για να τα κονομήσει. Και το λέει ο μπαγάσας φωναχτά στα κανάλια και δε ντρέπεται. Και να τα αλισβερίσια με τον Ρώσο πρόεδρο και να οι Ριβιέρες στη Γάζα. Κι ο πλανήτης ακούει και το θεωρεί φυσιολογικό. Βάλτε λίγο συναίσθημα ρε παιδιά να το ευχαριστηθούμε κι εμείς.
Αυτά όλα βέβαια συμβαίνουν στον πλανήτη Γη. Γιατί στον πλανήτη Ελλάδα ούτε που μας νοιάζει για τα παραπάνω λες και ζούμε σε ένα αποστειρωμένο αδιαβατικό κουκούλι. Εδώ ο ρους της ιστορίας κινείται ανάποδα. Και μ’ αρέσει να τα λέω κι εγώ φωναχτά όχι στα κανάλια όπως ο πλανητάρχης, αλλά ψάχνω χαράδρα με ηχώ ώστε ο ήχος να αναπηδά από τους απόκρημνους βράχους και να επιστρέφει ενισχυμένος για να με χαλάει περισσότερο. Γιατί αλίμονο, στον μικρόκοσμο του πλανήτη Ελλάδα έχουμε κατοχυρώσει τις τέσσερεις εποχές όχι του Βιβάλντι, αλλά ενός ιδιότυπου κουαρτέτου διαχρονικού ή αν θέλετε παγωμένου στο χρόνο, που αναπαράγει τη μοναδική ακουστική εμπειρία της απόλυτης υποβάθμισης. Τέσσερα σε ένα λοιπόν και καλή ακρόαση.
Η εποχή της διαφθοράς. Διαχέεται σε χαμηλές συχνότητες σαν κοντραμπάσο δίνοντας ρυθμό largo με «μίζες» στις δημόσιες συμβάσεις, ενώ ο ρυθμός αλλάζει σε presto με γρηγορόσημα φακελάκια στις υπηρεσίες, στην υγεία και όπου αλλού, ενώ η ατιμωρησία ενισχύει αυτόν τον φαύλο κύκλο και δημιουργεί το κατάλληλο υπόβαθρο για τη «δημιουργική» συνέχεια.
Η εποχή της αναξιοκρατίας. Όπου τα «δικά μας παιδιά» φαλτσάρουν σε χορωδιακές προσλήψεις αναγκάζοντας νέους με εξαιρετικά προσόντα να μεταναστεύουν, γιατί στην Ελλάδα «τραγουδούν» μόνο οι γνωστοί και οι ημέτεροι.
Η εποχή της κομματικής μισαλλοδοξίας. Με τους τενόρους και τις σοπράνες της πολιτικής να άδουν άσματα διχαστικά σε στίχους που θα τους ζήλευαν κι οι πιο εμετικοί trappers με σκοπό να συσπειρώσουν κομματικούς στρατούς, να ελέγξουν σωματεία και πανεπιστήμια να εκμηδενίσουν «εχθρούς», να κάνουν επανάσταση, να… κυβερνήσουν. Και ζήσαμε πολάκις τα αποτελέσματα της μαζικής αποπλάνησης που καταχράστηκε τις ψευδαισθήσεις του χαμάλη του λαού μέχρι η επανάσταση να γίνει καθεστώς κι η έκσταση απάθεια.
Η εποχή των οικονομικών καρτέλ. Είναι οι συνθέτες και διευθυντές ορχήστρας του κουαρτέτου και γράφουν «αριστουργήματα» με το ίδιο πάντα προβλέψιμο ρεφραίν που το σιγοψιθυρίζουν όλοι στον πλανήτη Ελλάδα. Πάμε λοιπόν όλοι μαζί: Καύσιμα και σούπερ μάρκετ, ενέργεια, τηλεφωνία, αθέμιτες πρακτικές, σύνθλιψη μικρομεσαίων, εξαφάνιση ανταγωνισμού.
Το σίγουρο είναι ότι δεν ανακάλυψα το φεγγάρι. Κι ομολογουμένως πιστεύω ότι οι ενστάσεις θα είναι πολλές γιατί όλοι θα έχουν κατά νου μια επιπλέον ζηλευτή εποχή να προσθέσουν, ώστε να εμπλουτιστεί το κουαρτέτο σε κουιντέτο, σεξτέτο ή ενδεχομένως και σε συμφωνική ορχήστρα. Η εποχή της στασιμότητας, της ασυδοσίας, της αυθαιρεσίας, της γραφειοκρατίας, με ολίγον από θρησκευτικές ενοχές και βερμπαλάντζες για συνδετική κόλλα είναι μόνο μερικές από αυτές που διεκδικούν μια επίζηλη θέση στην ορχήστρα.
Είχα διαβάσει κάποτε πως άμα συνηθίσουν οι αισθήσεις στην ασχήμια, τότε την κουκουλώνουν τσαπατσούλικα και πορεύονται, συνυπάρχοντας αρμονικά μαζί της οπότε είναι εξ ίσου σίγουρο πως θεωρούμε τα παραπάνω τόσο φυσιολογικά που οι αισθήσεις μας έχουν πάψει πια να αντιδρούν. Όλα καλά.
