Μνημόσυνο τριών ημερών από την κοίμηση του μακαριστού Καθηγουμένου της Ι. Μονής Παναγίας Δοβρά

Το Σάββατο 1 Μαρτίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Αγίου Λουκά του Ιατρού στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε το μνημόσυνο των τριών ημερών από την κοίμηση του μακαριστού Κτίτορος και Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά Αρχιμ. Παντελεήμονος Κορφιωτάκη και ακολούθησε τρισάγιο επί του τάφου.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ὁ καρπός τοῦ πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Αὐτούς τούς λόγους τοῦ πρωτο­κο­ρυφαίου ἀποστόλου Παύλου μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ Ἁγία μας Ἐκ­κλησία, λέγοντάς μας ὅτι οἱ ἀρετές γιά τίς ὁποῖες ἀγωνιζόμεθα καί τίς ὁποῖες ἐπιδιώκουμε εἶναι καρποί τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ὄχι δικά μας, ἀνθρώπινα, ἐπιτεύγματα.

Καί μᾶς τό ὑπενθυμίζει αὐτό γιά δύο λόγους ἡ Ἐκκλησία μας. Ὁ ἕνας εἶναι γιατί σήμερα τιμᾶ τούς ἐν ἀσκήσει διαλάμψαντας ἁγίους ἄνδρες καί γυναῖκες, ὅλους τούς ἀσκητές καί τούς μοναχούς, ὅλους ὅσους ξεχώρισαν γιά τήν ἀφιέρωση τῆς ζωῆς τους στήν κατά Θεόν ἄσκηση γιά νά ἀποκτήσουν τίς ἀρετές. Καί θέλει ἡ Ἐκκλησία μας νά γνωρίζουμε ὅτι οἱ ὅσιοι αὐτοί πατέρες καί μητέρες μας δέν διακρίθηκαν γιά τίς ἀρετές τους, μόνο ἐπειδή ἀγωνίσθηκαν γι᾽ αὐ­τές, ἀλλά γιατί ἀγωνίσθηκαν πρω­τίστως νά ἔχουν στή ψυχή τους τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀγω­νί­σθηκαν νά διατηροῦν τήν ψυχή τους καθαρή, ἀποφεύγοντας τήν ἁμαρτία καί τούς ρύπους τούς ὁποί­ους αὐτή προκαλεῖ, διότι ἡ χά­ρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν ἐνοι­κεῖ σέ ψυχές ἀκάθαρτες καί μολυ­σμένες ἀπό τήν ἁμαρτία.

Ἀγωνίσθηκαν, λοιπόν, οἱ τιμώμε­νοι ὅσιοι ἄνδρες καί γυναῖκες νά διατηροῦν τήν ψυχή τους καθαρή, ἀξιοποιώντας καί τά μέσα πού προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας γι᾽ αὐ­τόν τόν σκοπό, τό μυστήριο τῆς ἱε­ρᾶς ἐξομολογήσεως καί τῆς θείας Εὐχαριστίας, μέ τά ὁποῖα ὄχι μόνο καθαίρεται ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά καί λαμβάνει τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ δεύτερος λόγος γιά τόν ὁποῖο μᾶς τό ὑπενθυμίζει εἶναι γιά νά μήν ἀποροῦμε καί διερωτώμεθα πῶς οἱ ἐν ἀσκήσει διαλάμψαντες πατέρες, πού ἀντιμετώπιζαν τόσες δυσκολίες, τόσους πειρασμούς, τό­σες στερήσεις καί κακοπάθειες, καί πολλές φορές τόσες ἀσθένειες ἦταν πάντοτε χαρούμενοι καί εἰρη­νικοί.

Ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη πού εἶχαν στήν ψυχή τους ἀλλά καί ἐξέπε­μπαν στό περιβάλλον καί τούς ἀν­θρώπους γύρω τους ἦταν καρπός τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο ἐνοικοῦσε στήν ψυχή τους.

Αὐτό εἴχαμε τή μεγάλη εὐλογία νά τό ζήσουμε καί ἐμεῖς στήν καθημερινότητα μας στό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς μας Μονῆς, ὁ ὁποῖος παρά τήν ἀσθένεια ἀπό τήν ὁποία δοκιμαζόταν τά τελευταῖα χρόνια ἀλλά καί στό παρελθόν, ἦταν πά­ντοτε εἰρηνικός, ὄχι ἐξωτερικά ἤ ἐπίπλαστα, ἀλλά πραγματικά καί οὐσιαστικά. Εἶχε μέσα στήν ψυχή του τήν κατά Θεόν εἰρήνη, ἡ ὁποία ἦταν καρπός τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος, ὅπως καί ἡ χαρά τήν ὁποία ἀπέπνεε καί μετέδιδε σέ ὅσους τόν πλησίαζαν καί τόν συναναστρε­φό­ταν.

Καί μαζί μέ τήν εἰρήνη καί τή χα­ρά εἶχε ὁ μακαριστός Καθηγούμε­νος καί ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές, τίς ὁποῖες ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ὡς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύ­ματος. Ἦταν ἐγκρατής στά πάντα, πρᾶος, ὑπομονετικός καί μακρόθυ­μος καί στίς δυσκολίες πού ἀντι­μετώπιζε ὁ ἴδιος ἀλλά καί μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Ἦταν ἄνθρω­πος ἀγαθός καί γεμά­τος ἀγάπη, τήν ὁποία ἐξέφραζε πρός ὅλους μι­κρούς καί μεγάλους, τούς πα­τέ­ρες καί τά πνευματικά του τέκνα, τούς προσκυνητές καί κάθε ἄνθρωπο πού τόν πλησίαζε, «κατά τήν ἑκά­στου ἰδίαν χρείαν», καί μέ τόν τρό­πο αὐτό ὅλους τούς βοηθοῦσε, ὅλους τούς στήριζε, ὅλους τούς ἀνέπαυε, ὅλους τούς ἐνίσχυε καί τούς ἐνέθαρρυνε.

Ἦταν ἀκόμη ἄνθρωπος τῆς πί­στεως, τῆς δι᾽ ἔργων ἐνεργουμένης. Γι᾽ αὐτό καί ἀφιερώθηκε ψυχῇ τε καί σώματι στόν Θεό πού τόν ἀξίω­σε νά δεῖ αὐτά τά ὁποῖα ἐπόθησε καί γιά τά ὁποῖα ἐργάσιηκε καί ἐκοπίασε νά πραγματοποιοῦνται.

Δέν ἦταν ὅμως τυχαῖο ὅτι ὅλες αὐτές τίς ἀρετές, τίς ὁποῖες ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει καρ­πούς τοῦ Πνεύματος, τίς εἶχε ὁ μα­καριστός Καθηγούμενός μας. Τίς εἶχε, γιατί εἶχε μαζί μέ αὐτές καί πρίν ἀπό αὐτές τή χάρη τοῦ Πα­ναγίου Πνεύματος πού ἐνοικοῦσε στήν ψυχή καί στό σῶμα του.

Δια­κρινόταν γιά τήν καθαρότητα τῆς ζωῆς του, τήν ψυχική, τή σωμα­τική καί πνευματική, πού ἦταν ἀποτέλεσμα τόσο τοῦ ἀγῶνος του ὅσο καί τῆς ἐνσυνειδήτου μετοχῆς του στά ἱερά μυστήρια, στήν ἐξομο­λόγηση καί στή θεία Κοινωνία, γιατί ἦταν ἄνθρωπος τῆς λειτουρ­γικῆς καί μυστηριακῆς ζωῆς καί ἀγωνιζόταν  νά προσεγγίζει «ἀκα­τα­γνώστως καί ἀπροσκόπτως» τό ἱερό θυσιαστήριο.

Αὐτή ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύ­ματος τόν ἔκανε τόν χαριτωμένο ἄνθρωπο πού ὅλοι γνωρίσαμε καί ἀγαπήσαμε καί θαυμάσαμε γιά τή ζωή του, γιά τό ἔργο καί τήν προσ­φορά του, γιατί «ὡς αὔρα λεπτή» ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ζήσει ἀνάμεσά μας, ἀφήνοντας ἀνεξίτηλο παρά­δειγμα ἁγίας ζωῆς, τό ὁποῖο θά μᾶς συνοδεύει, θά μᾶς παρακινεῖ ὅλους καί θά μᾶς ὑπενθυμίζει, ἰδιαιτέρως κατά τή ἀρχόμενη Μεγάλη Τεσσα­ρακοστή, ὅτι οἱ ἀρετές γιά τίς ὁποῖ­ες θά ἀγωνιζόμεθα ἔχουν ὡς προϋ­πόθεση τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύ­ματος. Γιατί ἔτσι μόνο εἶναι γνή­σιες, ὅπως ἦταν καί αὐτές πού εἶχε ὁ μακαριστός Καθηγούμενος.

Ἄς εἶναι ἡ μνήμη του αἰωνία.