Κρύωνες μέσα σου εκείνο το βράδυ
Μακριά απ’ της μάνας σου το άδολο χάδι
Είπες «μητέρα θ’ άργήσω…κοιμήσου»
μετά το ξημέρωμα θα δεις το παιδί σου.
Μαύρο φεγγάρι της νύχτας το αίμα
μηχανοδηγοί κι επιβάτες γίνανε ένα
Πως μοιάζει μ΄ αγάπη ετούτο το λάθος
«Άκαμπτος άκανθος» του ανθρώπου το πάθος
Θύελλα έπιασε μέσ’ το σκοτάδι
Κι αγκαλιά κοιμηθήκατε εκείνο το βράδυ
Λαμαρίνες, γυαλιά και χείλια κλεισμένα
Νειάτα που έσβησαν με χέρια δεμένα
Ρήτορες πάψτε να λέτε τα ίδια
Μοιάζουν τα λόγια σας, με άγρια φίδια
Γιε μου αθέτησες ετούτη τη ρήτρα
Είπες πως θάρθεις…Ξανάγινε νύχτα.
ΜΠΑΤΖΙΑΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
