Προς το παρόν γρήγορα σκοτεινιάζει!
Κι εσυ γκρινιάζεις συνεχώς
που η ευκρίνεια των πραγμάτων υποχωρεί …
Και πιο πολύ που δεν βλέπεις όνειρα!
Σκέφτομαι
τα δευτερόλεπτα που κρύβονται στις νύχτες.
Τα μυστικά του χρόνου
που στριμώχνονται στα εικοσιτετράωρα!
Και τις κοπέλες που αγοράζουν σταγόνες
της βροχής
για να κρύψουν δάκρυα…
Έπειτα…
Προς τι η αναταραχή;
Πάντα δεν ήταν οι έρωτες
απ’ τον καιρό της ωραίας Ελένης
κρεμασμένοι στο δάσος της Ιστορίας;
Οι λυπημένες Κυριακές δεν διακήρυτταν
πως οι λέξεις δεν γιορτάζουν πια
γιατί φοβούνται τις επαναλήψεις; Πάντα δεν ήταν;
Γιάννης Ναζλίδης
18 Ιανουαρίου 2025