Γράφει ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος
Θεολόγος - Φιλόλογος
Μετά τα Χριστούγεννα ακολουθεί η γιορτή της νέας χρονιάς με χαρές και προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον. Τρέχουμε στα φωταγωγημένα με πολύχρωμα λαμπάκια καταστήματα για την επιλογή των κατάλληλων δώρων για τους συγγενείς τους οικείους. Όλες οι φροντίδες μας εξαντλούνται στις εφήμερες απολαύσεις της καρδιάς και ελάχιστες φροντίδες για την ψυχαγωγία της ψυχής. Ένα από τα φαινόμενα της εποχής μας. Την πρωτοχρονιά γιορτάζουμε την αλλαγή του ημερολογιακού έτους. Η μέρα αυτή μας θυμίζει ότι διανύσαμε άλλες 365 μέρες και 6 ώρες της ζωής μας και γίναμε εμπειροτεροι στη ζωή. Γίνονται επίσημες εκδηλώσεις από την πολιτεία και την Τοπική Αυτοδιοίκησης για το καλό του νέου χρόνου. Πραγματοποιούνται Δοξολογίες στους Ι΄ Ναούς παρουσία των εκπροσώπων της πολιτειακής, πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας. Έτσι η μέρα παίρνει γιορταστική ατμόσφαιρα. Ανταλλάσσονται δώρα μεταξύ συγγενών και φίλων, κεράσματα και ότι άλλο απαιτεί η παράδοση κάθε τόπου.
Πρέπει όμως την ημέρα εκείνη της Πρωτοχρονιάς αλλά και κάθε μέρα τους να μη λησμονούμε και τους φρουρούς της πατρίδας, εκείνους που αγρυπνούν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον επίδοξο εχθρικό εισβολέα δια της ξηράς, της θαλάσσης και του εναέριου χώρου. Εννοώ όλους τους ένστολους που παραμένουν πιστοί στο καθήκον.
Η μέρα όμως αυτή έχει και θρησκευτικό χαρακτήρα. Η Χριστιανοσύνη τιμά και γεραίρει τον άγιο της αγάπης όπως το διαλαλούν τα μικρά παιδάκια με τα παραδοσιακά κάλαντα. Είναι αφιερωμένη στην θρησκευτική και κοινωνική δράση του Μεγάλου Βασιλείου Η πίστη του και η αγάπη του για τους χριστιανούς αναδείχτηκε Αρχιεπίσκοπος της γενέτειρας πόλης της Καισάρειας της Καππαδοκίας . Είναι ένας από τους τρεις πατέρες «τους μέγιστους φωστήρας της τρισηλίου θεότητας τους, την οικουμένην πάσαν θεογνωσίας, νάμασι καταρδεύσαντας» Με το φως της έμπνευσης του Αγίου Πνεύματος πότισαν τη διψασμένη από την πνευματική ξηρασία γη της ανθρώπινης κοινωνίας. Η Ιερή παράδοση του απένειμε τον τίτλο του Μεγάλου Πατέρα με τον οποίο ένωσε δύο εξαιρετικής σημασίας λειτουργήματα σε ένα πρόσωπο: του Ποιμένα λειτουργού που αναγεννά και κατευθύνει πνευματικά τους πιστούς κηρύττοντας το ευαγγέλιο και τελώντας τα μυστήρια της εκκλησίας. Εκείνο όμως που τον κατέστησε, άξιο ποιμένα είναι μεγάλη του κοινωνική προσφορά στην πάσχουσα κοινωνία της εποχής του. Καταγόταν από βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια κληρικών Οι χριστιανικές αρχές και η αφοσίωσή του προς την πάσχουσα χριστιανική κοινωνία, αναδείχθηκε Αρχιεπίσκοπος Παρά το ασθενικό του σώμα άρχισε το διαχρονικό κτηριακό συγκρότημα για να περιθάλψει εκεί « τους πεινώντας και διψώντας το 372. Φρόντισε να ανοικοδομήσει ένα τεράστιο οικοδομικό συγκρότημα και εκεί στις ποικίλες υγειονομικές και εργασιακές αίθουσες περιέθαλψε την πάσχουσα κοινωνία. Άρρωστοι, ορφανά, και γέροντες βρήκαν ανακούφιση. Κοπέλες βρήκαν περίθαλψη και φροντίδα μαθαίνοντας τις υποχρεώσεις εκείνες που θα τις καταστήσουν αργότερα άξιες νοικοκυρές στην οικογένειά τους. Αυτά και πολλά άλλα είναι εκείνα που ανέδειξαν τον Αρχιεπίσκοπο Βασίλειο Μέγα Πατέρα της εκκλησίας.
Γράφει ο Βασίλης Τσιαμάκης, θεολόγος (ΕΚΠΑ)
«Ο Βασίλειος, μετά τις λαμπρές σπουδές του, ανέπτυξε πλούσιο φιλανθρωπικό και ποιμαντικό έργο. Η αγάπη του για τον συνάνθρωπό γίνεται έκδηλη στην εποχή της μεγάλης πείνας που έπληξε την Καισάρεια με αποτέλεσμα να σκόρπιζε ο λιμός τον θάνατο στους περισσότερο πτωχούς της περιοχής. Ο Βασίλειος οργάνωσε την περίθαλψη των αρρώστων και των πτωχών, λειτούργησε συσσίτια για τους παραπάνω και μάλιστα για τα παιδιά. Η έλλειψη τροφίμων είχε ως αποτέλεσμα νε ξεσπάσει φοβερή πείνα σε όλες τις περιοχές της Καππαδοκίας (367-368).
Ο Βασίλειος προσευχόταν νυχθημερόν ζητούσε από το Θεό έλεος αλλά το θανατικό δεν υποχωρούσε, ο κόσμος πεινούσε και πέθαινε κυρίως τα μικρά παιδιά κάτι που ο Βασίλειος δεν μπορούσε να αντέξει. Έτσι σκέφτηκε να αναλάβει δράση, να δώσει ψωμί στα παιδία πέρα από την προσευχή. Ο ίδιος βρισκόταν πολύ συχνά στο εργοτάξιο. Το ενδιαφέρον του για τα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα του λαού αποδεικνύεται από επιστολές του της εποχής.»
Δικαίως λοιπόν η Εκκλησία, ύστερα από όλα αυτά τα κατορθώματά του, τον ονόμασε Μέγα. Υπήρξε Μέγας στον τρόπο της ασκητικής του ζωής, υπήρξε μέγας στην μέχρι αυτοθυσίας προσφορά του προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό του. Σήμερα μας περιμένει να του ανάψουμε το κεράκι της αφοσίωσης και της ευγνωμοσύνης. Να το παρακαλέσουμε να έρθει στην καρδιά μας και να επουλώσει τα τραύματα της καθημερινότητας. Να επισκεφθεί τα νοσοκομεία και να φωτίσει του υπεύθυνους για τη βελτίωσή τους.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2025
