« Ο χρόνος που ο θεός δίνει στον καθένα μας, μοιάζει με ένα πολύτιμο ύφασμα, που ο καθένας από εμάς το κεντά όσο μπορεί καλύτερα»
(Ανατ. Φρανς)
Του Ιερέως Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Όταν βρισκόμαστε φίλοι αναγνώστες μέσα στην αμαξοστοιχία και ταξιδεύουμε διασχίζοντας με ταχύτητα τους κάμπους και τα βουνά, δημιουργείται η απατηλή εντύπωση ότι εμείς μένουμε ακίνητοι στις θέσεις μας και ότι τα δέντρα, τα χωράφια, τα σύννεφα τρέχουν και φεύγουν πίσω μας, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: αυτά μένουν σταθερά και αμετακίνητα στις θέσεις τους και εμείς τρέχουμε εμπρός και κατευθυνόμαστε προς το τέρμα του προορισμού μας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με το αιώνιο ταξίδι του ανθρώπου πάνω στη γη: Νομίζουμε ότι φεύγει ο χρόνος ενώ φεύγουμε εμείς… Οδοιπόροι και περαστικοί ταξιδιώτες σ΄αυτή τη ζωή όλοι μας, βαδίζουμε προς το τέρμα της ζωής μας. Όλα έρχονται και περνούν σαν φευγαλέα όνειρα. Όπως λέγει ο ποιητής:
«Σαν το ρυάκι το γοργό, σαν βιαστικός διαβάτης,
Έτσι περνά και η ζωή με όλα τ΄αγαθά της…»
Ασυγκράτητος και πανίσχυρος περνά ο πανδαμάτωρ χρόνος και, σαν το ορμητικό ρεύμα του ποταμού, ανατρέπει και συμπαρασύρει στην πορεία του τα πάντα. Ο σκληρός και αδυσώπητος αυτός νόμος κυριαρχεί σε όλα τα δημιουργήματα. Έμψυχα και άψυχα, ενόργανα και ανόργανα, όλα συντρίβονται σαν τα χαλίκια του δρόμου, κάτω από τον οδοστρωτήρα του χρόνου. «Τα πάντα ρει και ουδέν μένει». Οι τιμές, η δόξα, τα πλούτη. Ο πόνος, η χαρά, η λύπη. Οι αιώνες, τα χρόνια, η ζωή μας… Όλα φέρνουν τη βαθειά και ανεξίτηλη σφραγίδα της ματαιότητας και της παροδικότητας. Τη μεγάλη αυτή αλήθεια ήρθε να μας υπενθυμίσει η νέα χρονιά 2025.
Για τον χριστιανισμό ο χρόνος έχει ηθικό νόημα και περιεχόμενο, γιατί αποτελεί δωρεά και προσφορά του Θεού. Αποτελεί ο χρόνος ανεπανάληπτη ευκαιρία η οποία δίνεται από το Θεό μόνο μια φορά. Δεν επανέρχεται και δεν επαναλαμβάνεται η ευκαιρία αυτή. Ο άνθρωπος ζει τη ζωή του μόνο μια φορά για να εκπληρώσει τον ύψιστο προορισμό του. Ο απ. Παύλος προειδοποιεί και παραγγέλνει: «Βλέπετε πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως ασοφοί, αλλ΄ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέρα, πονηραί εισί…». (Εφεσ 5,15)
«Ώρα ήδη ημάς εξ νήνου εγέρθηναι. Αποθώμεθα τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός» (Ρωμ. 13,11)
«Ως καιρόν έχομεν εργαζώμεθατο αγαθόν προς πάντας». (Γαλ. 6,10) «Ο κόσμος παράγεται και η επιθυμία αυτού. Ο δε ποιών το θέλημα του θεού μένει εις τον αιώνα». (Α΄Ιω. 2,17)
Για τους ανθρώπους λέμε ότι ουδείς αναντικατάστατος. Το ίδιο ισχύει και για τα πράματα. Κανένα πράγμα δεν είναι αναντικατάστατο. Όλα αντικαθίστανται, αναπληρούνται και επανορθούνται. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί ο χρόνος. Είναι το μόνο πράγμα στη ζωή το οποίον δεν αντικαθίσταται, δεν επανέρχεται, δεν εξαγοράζεται. Κατά το διάστημα ανατολής και δύσης του ηλίου χάθηκε μια μέρα. Ο ευρισκών και παραδίδων αυτήν αμοιφθήσεται γενναίως… Πότε, όμως, δεν βρέθηκε η ημέρα αυτή, διότι χάθηκε δια παντός…
Ήδη εμπρός μας εξαπλώνεται, άγνωστη, η νέα χρονιά. Μια καθαρή και λευκή σελίδα του βιβλίου της ζωής μας ανοίγεται μπροστά μας. Κανείς δεν γνωρίζει τι μας επιφυλάσσει. ΜΕε τα κιάλια της φαντασίας και του στοχασμού ερευνούμε το νέο ορίζοντα του μέλλοντος. Χρειάζεται προοπτική και σκοπός. Μέσα στον ωκεανό του απείρου μέλλοντος χρειάζεται προσανατολισμός. Ο άνθρωπος πρέπει να αποβλέπει και να αντιμετωπίζει το μέλλον με αισιοδοξία και εμπιστοσύνη. Με αίσθημα καθήκοντος και ευθύνης. Μακριά από τον έξαλλο και αλαζονικό υλισμό που οδηγεί στο μηδενισμό, πρέπει να προσβλέπει στο μέλλον με θετικό πνεύμα και δημιουργική διάθεση.
Όπως λέγει και ο φιλόσοφος Vinet «η ζωή του ανθρώπου επί της γης δεν είναι ούτε μια ημέρα εορτής, ούτε ημέρα πένθους, αλλά ημέρα εργασίας». Είναι ημέρα εργασίας όχι υπό έννοιαν απλώς οικονομική και παραγωγική, αλλά, κυρίως, υπό έννοιαν εκπλήρωσης του υψηλού προορισμού. Ο Ιησούς τονίζει χαρακτηριστικά: «Περιπατείται έως το φως μεθ΄υμών έστι. Έρχεται γαρ νυξ, ότε ουδείς δύναται εργάζεσθαι».
Κάθε νέα χρονιά είναι και μια πίστωση χρόνου με την οποίαν χρεώνεται ο άνθρωπος και την οποίαν έχει καθήκον να την αξιοποιήσει. Είναι μια πρόσκληση του Θεού να τον πλησιάσουμε περισσότερο, να τον γνωρίσουμε καλύτερα και να αναπαυθούμε μονίμως πλησίον του. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι κ΄ γω αναπαύσω υμάς.» Η πρόσκληση αυτή, μετά από 2024 χρόνια, εξακολουθεί να ισχύει για κάθε άνθρωπο.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
