Γράφει ο Αλέξανδρος Τρομπούκης
Την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2024, με θλίψη αποχαιρετίσαμε στην τελευταία του κατοικία ένα συμπολίτη μας που συνέδεσε το όνομά του, με όλα σχεδόν τα κοινωνικά, πνευματικά και πολλά άλλα δρώμενα, στην Βέροια των τελευταίων δεκαετιών.
Τον καθηγητή, τον Λυκειάρχη, τον ιστορικό ερευνητή, τον συγγραφέα δεκάδων πονημάτων, τον Διευθυντή της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Βέροιας, τον αιώνιο Πρόσκοπο, τον επί δεκαετίες συνεργάτη της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας σε συσσίτια , κατασκηνώσεις, τον πρόεδρο του τοπικού Ερυθρού Σταυρού, τον Ενεργό πολίτη, τον οικογενειάρχη, το σεβαστό μου φίλο που δέθηκα ιδιαίτερα μαζί του στην κίνηση ενεργών πολιτών, τον ΠΑΥΛΟ ΠΥΡΙΝΟ.
Τον γνώριζα από τα παιδικά μου χρόνια που τον είχα καθηγητή στο Γυμνάσιο, από τις κατασκηνώσεις της Μητρόπολης στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου και των Προσκόπων στη Μεθώνη της Πιερίας.
Ο Παύλος ήταν γνωστός σε όλη την πόλη γιατί ήταν ο ακάματος εργάτης που με ταπεινότητα δούλευε σε όλους τους τομείς και τις δράσεις που συμμετείχε.
ΟΙ εμπνεύσεις του και οι σοφές συμβουλές του τον καθιστούσαν απαραίτητο σε κάθε τι που ανελάμβανε.
Αειθαλής και πάντα ορεξάτος με πρωτοπόρες ιδέες. Μέχρι τις τελευταίες ημέρες του συμμετείχε και δούλευε για κάτι καλό. όπως πολλές φορές μου τόνιζε, όταν τον επισκεπτόμουν.
Ο Παύλος ήταν ο οδοδείκτης για όλους εμάς τους νεότερους.
Όλοι οι φορείς τον τίμησαν για την προσφορά του, το δικαιούταν .
Θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγό του Σούλα, τους γιούς του Δημήτρη και Νίκο και στην οικογένεια.
Παύλε, αιωνία σου η μνήμη
