Αρχιερατικός Εσπερινός στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Σάββα Βεροίας

Την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Σάββα Κυριωτίσσης Βεροίας.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων: «Σάββα θεόφρον, ἐγ­κρα­τείας λύ­χνος ἄσβε­στος … πύργος ἀκλό­νη­τος τῆς ὑπομονῆς», ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος πρός τιμήν τοῦ ἑορ­ταζομένου μεγάλου ὁσίου τῆς Ἐκ­κλησίας μας, τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ὁ ὁποῖος κατέχει ἐξέ­χουσα θέση μεταξύ τῶν ὁσίων καί θεοφόρων πατέρων, οἱ ὁποῖοι «ταῖς τῶν δακρύων» αὐτῶν «ροαῖς τῆς ἐρήμου τό ἄγο­νον ἐγεώρ­γη­σαν».

Καί δέν τήν κατέχει, ἐπει­δή τό ἐπεδίωξε, ἀλ­λά ἐπειδή μέ τούς πο­λυετεῖς καί ἐπίμονους ἀσκητικούς του πόνους καί ἀγῶνες ἀνῆλθε τήν οὐρανοδρό­μο κλί­μακα τῆς ἁ­γιό­τη­τος καί ἔφθασε δι᾽ αὐ­τῆς μέχρι τόν Θεό.

Πολλές οἱ ἀρετές καί ἀναρίθμητα τά χαρί­σμα­­­τα πού στόλιζαν τήν κα­θαρή ἀπό τήν ἄ­σκη­ση ψυχή τοῦ ὁσίου. Θά ἑστιάσουμε ὅμως σέ δύο ἀπό αὐτές οἱ ὁποῖες εἶναι ἀπαραί­τητες καί ἀνα­γκαῖες καί γιά τή δική μας ζωή, καί γιά τή ζωή τοῦ κάθε ἀνθρώπου.

Ἡ πρώτη εἶναι ἡ ἐγ­κρά­τεια. Ἄς μήν βιαστοῦμε νά ποῦμε ὅτι ἡ ἀρε­τή αὐτή δέν ἀφορᾶ ἐμᾶς πού ζοῦμε καί ἀγωνιζόμαστε στόν κόσμο ἀλλά μόνο τούς μοναχούς καί τούς ἀ­σκη­τές πού ἐγκατέλει­ψαν τά ἐγκό­σμια καί ἀ­φοσιώθηκαν στόν Θεό, γιατί ἡ ἀρετή τῆς ἐγ­κρα­τείας εἶναι βασι­κή καί θεμελιώδης γιά κά­θε ἀγωνιζόμενο ἄν­θρω­πο. Εἶναι βασική καί θε­μελιώ­δης γιά κάθε ἄν­θρωπο πού δέν θέλει νά εἶναι ἕρμαιο τῶν πα­θῶν του, γιά κάθε  ἄν­θρω­πο πού δέν ἐπιθυ­μεῖ νά ἄγε­ται καί νά φέ­ρεται ἀπό τίς ἀδυ­να­μί­ες του.

Ἡ ἐγκράτεια εἶναι τό χαλινάρι ἐκεῖ­νο πού συγ­κρατεῖ τίς παρορ­μή­σεις μας, ὥστε νά μήν παρασυ­ρό­μεθα ἀπό αὐ­τές, ἀλλά νά βαδί­ζου­με τόν δρόμο πού θέλουμε νά ἀκο­λου­­θήσουμε καί νά μήν τόν ἐκθέ­τουμε στόν κίνδυνο νά παρεκτρα­πεῖ καί νά καταποντισθεῖ.

Δέν ὑπάρ­χει ἀρετή καί δέν ὑπάρ­χει κανένα καλό τό ὁποῖο μπο­­ροῦ­με νά ἐπι­τύ­χουμε στή ζωή μας χω­ρίς τήν ἐγκρά­τεια, γιατί ὁ ἄνθρω­πος, ἐξαι­τίας τοῦ προ­πα­τορικοῦ ἁμαρτήμα­τος, ἔχει μία φυσι­κή ρο­πή πρός τό κακό. Ἑλκύεται ἀπό αὐτό, για­τί τοῦ φαί­νεται πιό εὔ­κολο, πιό εὐχάριστο, πιό ἀνώδυ­νο. Ἄν δέν ἔχει τήν ἐγ­κράτεια νά κυ­ριαρχήσει στήν ἐπι­θυ­μία του, νά κυ­ριαρ­χή­σει στή θέλη­σή του, τότε παρασύ­ρεται καί ὁδηγεῖται στό κα­κό καί τήν ἁμαρτία.

Ἐγκρά­τεια χρειάζεται γιά νά μήν ὀργίζεσαι, γιά νά μήν ὑπερη­φα­νεύ­εσαι, γιά νά μήν πέ­φτεις στόν πει­ρασμό τῆς πλε­ο­­νεξίας καί τῆς κα­τα­­κρίσεως. Ἐγκράτεια χρει­­ά­ζεται γιά νά μπο­ρεῖς νά νη­στεύεις, γιά νά μπορεῖς νά προσεύ­χεσαι, γιά νά μπο­ρεῖς νά διατηρεῖς τήν ψυχή σου καθαρή ἀπό τίς ἐπιρροές καί τίς ἐπιδρά­σεις τοῦ κόσμου, γιατί χωρίς αὐτήν δέν μπορεῖς νά κάνεις οὔτε τά στοιχειώδη βή­ματα στήν πνευ­ματική ζωή.

Ἄν ὅμως ἡ ἐγκράτεια εἶναι ἡ ἀρχή καί τό θε­μέλιο τῆς πνευμα­τικῆς ζωῆς, ἡ ὑπομονή εἶναι ἡ ἀρετή πού χρειάζεται γιά νά προοδεύσουμε σ᾽ αὐτήν. Διότι ἡ ὑπομονή εἶναι αὐτή πού μᾶς βο­η­θᾶ νά μήν ἀπογοη­τευ­όμαστε, ὅταν συνα­ν­τοῦ­­­­με δυσκο­λίες καί πει­­­ρα­σμούς καί ἀντιξο­ό­τητες, καί νά μήν ἐγ­καταλείπουμε τόν ἀ­γώ­να. Ἡ ὑπομονή εἶναι αὐτή πού χρειά­ζεται γιά νά συνεχί­ζουμε τήν προ­σπάθεια μέ χαρά, ἀνεξάρ­τητα ἀπό τό τί λέ­γουν οἱ ἄλλοι γύρω μας, μέχρι νά ἐπιτύ­χου­με τόν στόχο μας. Ἡ ὑπομονή μᾶς χρειά­ζε­ται καί ὅταν παρά τήν προσπά­θειά μας ἀπο­τυγ­­χάνουμε καί ὅταν παρά τόν ἀγώνα μας πέ­φτου­με, ὥστε νά σηκω­νό­μα­στε καί πάλι καί νά ἀρ­χίζουμε μία νέα προσπάθεια.

Ἡ ὑπομονή μᾶς εἶναι ἀπαραίτητη, γιατί ὁ πνευ­ματικός ἀγώνας ἀλ­λά καί ὁ κάθε ἀγώ­νας στή ζωή μας, δέν εἶ­ναι ὑπόθεση λί­γων ἡ­με­ρῶν ἤ λίγων μη­νῶν, ἀλλά εἶναι μαρα­θώ­νι­ος. Εἶναι ἀγώνας πού διαρ­κεῖ σέ ὅλη μας τή ζωή, καί χωρίς αὐτήν δέν θά τόν ὁλο­κληρώ­σουμε ποτέ.

Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς ἄς ὁπλισθοῦμε μέ τήν ἀρετή τῆς ἐγ­κρατείας καί τῆς ὑπο­μονῆς καί ἄς «τρέχουμε τόν προκεί­με­νον ἡμῖν ἀγῶνα», καί τόν πνευ­ματικό καί τόν καθημε­ρι­νό ἀγώνα τῆς ζωῆς μας, ἔχοντας πάντοτε ὡς πρότυπο τό παρά­δειγ­μα τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων μας, καί ἰδιατέ­ρως τοῦ ἑορταζομένου σή­­με­ρα ὁσίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ὁ ὁ­ποῖ­ος στήν ἔρημο τῆς Πα­­λαι­στί­νης ἀγωνί­σθη­κε σέ ὅλη του τή ζωή μέ ὑπομονή καί καρτερία μέσα σέ σκληρές καί δύσκολες καί ἀπαρά­κλητες συνθῆκες, ὑπομένοντας τήν ἔλλειψη καί τῶν ἀπολύτως ἀναγκαίων γιά τή ζωή τοῦ ἀνθρώ­που. Καί ἔτσι νίκη­σε τή σάρ­κα καί τίς ἀπαιτή­σεις της. Νέκρωσε τόν πα­λαιό ἄνθρωπο καί ὑπέ­ταξε τό θέ­λημά του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί φάνηκε ἰσχυ­ρός ἔ­ναντι τῶν πει­ρασμῶν καί τῶν θλί­ψεων, ἀλλά καί ἔνα­ν­τι τῶν ἁπλῶν καί κα­θη­με­ρινῶν πρ­ο­βλη­μά­των τῆς ζωῆς, ὥστε νά ἀπολαμβάνει τώρα τή μα­κα­ρι­­ότητα τῆς αἰω­νίου ζω­­­ῆς κοντά στόν Θεό, στήν ὁποία ἀνα­μένει καί ὅλους ἐμᾶς πού ἤλθαμε ἀπόψε γιά νά ἑορτάσουμε καί νά πανηγυρί­σουμε τήν ἱερά μνήμη του, ἀλλά καί νά ζητήσουμε τίς πρεσβεῖες καί τήν εὐλογία του.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει «Τιμή ἁγίου μίμησις τῆς ζωῆς αὐτοῦ». Ἄν θέλουμε πράγματι νά τιμήσουμε τόν μέγα ὅσιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἅγιο Σάββα, ἄς ἀγωνισθοῦμε μέ τήν ἐγκράτεια καί μέ τήν ὑπομονή νά πλησιάσουμε τή ζωή του.