Του Ιερέως Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Ένα ορμητικό ρεύμα, εδώ και χρόνια φίλοι αναγνώστες, που έχει σαρώσει την Αμερική και την Ευρώπη, απειλεί, από πολλού χρόνου και τη χώρα μας. Πιστεύαμε πως η Ελλάδα είχε τη δύναμη να αντισταθεί στην πίεση του κακού. Η ελπίδα μας αυτή δε στηριζόταν στον αέρα. Όχι. Η πατρίδα μας, το ξέρουμε, διέπεται από αρχές συντηρητικές στον τομέα της ηθικής.
Οι παραδόσεις μας, στην ύπαιθρο μάλιστα, εξακολουθούν και σήμερα ακόμη να κατευθύνουν την διαγωγή και συμπεριφορά των ανθρώπων. Μα και στις μεγάλες πόλεις, τα κύτταρα της κοινωνίας, δηλαδή οι οικογένειες, ήταν ένας δυνατός κυματοθραύστης, πάνω στον οποίο έσπαζαν οι επιθέσεις του κακού. Η νομοθεσία μας έπειτα προστάτευε με περιοριστικές διατάξεις την ανεξέλεγκτη εξάπλωση της αισχράς βιομηχανίας και τιμωρούσε με κυρώσεις τον κάθε παραβάτη.
Τώρα, όμως, τελευταία, διαφαίνεται, πως ένα κύμα φιλελευθερισμού στα θέματα της ηθικής, άρχισε να μας κατακλύζει. Και προς το παρόν τουλάχιστον, καμία δύναμη ανασχέσεως της ορμής του δεν παρουσιάζεται στον ορίζοντα.
Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Τις προκλητικές ταινίες του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, που ξετσίπωτα προβάλουν την αισχρότητα στα μάτια του κόσμου, ή τις διαφημίσεις των έργων, που δημοσιεύονται σε εφημερίδες με τίτλους σκανδαλιστικούς και φωτογραφίες άσεμνες; Τις αγγελίες κοσμικών κέντρων, για τα «νούμερα» που παρουσιάζουν και τη γυμνότητα που πλειοδοτεί; Τις σκηνές που συναντά κανείς στο δρόμο, όπου η ντροπή χάθηκε τελείως και εν ονόματι της ελευθερίας προσβάλλονται τα ήθη; Διερωτάται κανείς αν βρίσκεται στη χώρα με την πατροπαράδοτη συντήρηση ή την ασύδοτη σκανδυνανία με την τολμηρή πρωτοτυπία στα θέματα της ηθικής συμπεριφοράς του ατόμου.
Το φαινόμενο είναι πολύ ανησυχητικό. Κι΄ αν σκεφθεί κανείς, πως όσο περνάει ο καιρός, τόσο η λαίλαπα που ενέσκηψε θα εντείνεται και θα δυναμώνει, γεμίζει η ψυχή του από φανερή ανησυχία για το μέλλον αυτού του τόπου, για την υπόσταση της φυλής μας. Γιατί είναι γνωστό από την ιστορία, πως πολιτισμοί ολόκληροι αφανίσθηκαν με πάταγο εξ αιτίας αυτής της ανήθικης ζωής. Η τελική φθορά είναι το κατάντημα της ηθικής ασυδοσίας.
Οι εκδηλώσεις που αναφέραμε δεν είναι μοναδικές της κρίσης, που μας μαστίζει. Είναι και άλλες πολλές και διάφορες που η κάθε μία τονίζει μια πτυχή του όλου προβλήματος. Το φαγητό π.χ. έχει γίνει για πολλούς αυτοσκοπός, όπως και η κατανάλωση γενικότερα, που δεν υπηρετεί μόνο την οικονομία. Το σεξ, επίσης, έγινε το αναγκαίο παραπλήρωμα ενός αποπνευματοποιημένου πολιτισμού, που εξακολουθεί να στηρίζεται στο στομάχι και στο υπογάστριο. Κι΄ όλα αυτά χωρίς καλά-καλά να το έχουμε αντιληφθεί. Μια συστηματική διάβρωση των ηθικών αξιών δημιουργείται στις μέρες μας και μείς απολαμβάνουμε ο καθένας τα αγαθά του. Αλλά ο κίνδυνος έπαψε να είναι προ των πυλών. Ήδη, χτυπά την πόρτα μας, αιχμαλωτίζει τα παιδιά μας, προσβάλει την οικογένεια, μεταβάλλει τα ήθη, σκορπά το θάνατο, διαλύει τα όνειρα, οδηγεί στην καταστροφή.
Τι θα κάνουμε; Αν είχαμε μπροστά μας μια επιδημία σωματικής λέπρας, θα εσήμαινε γενικός συναγερμός και θα μπαίναμε σε καραντίνα οι προσβεβλημένοι. Θα έκλειναν τα σύνορα, θα γινόταν γενική απολύμανση και θα λαμβανόταν κάθε μέτρο για την ασφάλεια των υγιών και τη θεραπεία των αρρώστων.
Για τη λέπρα της ψυχής, της φυλής και του πολιτισμού μας, όμως, δεν φαίνεται να ανησυχούμε. Όταν η ηθική σαπίλα προχωρήσει , θα είναι αργά για τη σωτηρία. Το έργο του νεκροθάφτη δεν είναι ποτέ ευπρόσδεκτο. Ίσως και τώρα ακόμη είναι καιρός για ενέργεια και αντίδραση. Μια αντίδραση, όμως, δυναμική, γεμάτη παλμό.
Πρέπει να διαφυλάξουμε τα παιδιά μας και τους νέους μας. Ας ζητήσουμε από τους υπευθύνους του τόπους μας όχι τόσα γεφύρια και αντλιοστάσια, όσο φραγμό στην ανεμπόδιστη κάθοδο του κακού. Το κακό αποθρασύνθηκε και προβάλλει με αδιαντροπιά το κεφάλι του. Όλοι, γονείς, κληρικοί, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί, ας κινηθούμε όσο είναι ακόμη καιρός. Τα παιδιά μας ιδίως πρέπει να προστατευθούν. Και ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν προστατεύονται με τα «ακατάλληλα δι΄ ανηλίκους» μόνο.
Υπάρχουν στον τόπο μας ηθικές και πνευματικές δυνάμεις. Να μια ευκαιρία να συνενωθούν για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Τόσο μεγάλο, όσο μεγάλο είναι το αντικείμενο της προστασίας, η ανθρώπινη δηλαδή και μάλιστα η νεανική ψυχή.
