Η φύση αποτελεί ένα βασικό και καθοριστικό παράγοντα για τη βιολογική, ψυχική και πνευματική ζωή του ανθρώπου.
Η επαφή με τη φύση
φέρνει στον άνθρωπο σε επαφή με τον ίδιο
του τον εαυτό, το σώμα του, τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του.
Το έδαφος, το
φως, ο άνεμος, η βροχή, το χιόνι, αυτές
και άλλες κλιματολογικές
συνθήκες, επηρεάζουν διαμορφώνουν τη
βιολογική υπόσταση του ανθρώπου και επιδρούν άμεσα στην υγεία του. Του
προσφέρει γνώσεις, μια αίσθηση ελευθερίας και άμεσης ευεξίας. Τον δίνει τη
δυνατότητα να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις του και τα όρια του.
Του
προσφέρει γνώσεις, νέες εμπειρίες, του κεντρίζει τη φαντασία, ιδιαίτερα στα
βουνά.
Τον βοηθάει
να ξεφύγει από τις πιέσεις και το άγχος της καθημερινότητας.
Στη φύση ο
άνθρωπος βρίσκει την ψυχική του γαλήνη και ξεκούραση και μέσα από αυτήν αντλεί
νέες δυνάμεις για να συνεχίσει τον αγώνα του. Κοντά στη φύση ο άνθρωπος δεν
εξαγριώνεται, αντίθετα γίνεται πιο φυσιολογικός και απλός στους τρόπους και
στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Διαμορφώνει ένα πιο σωστό και ανθρώπινο
χαρακτήρα.
Ο αθλητισμός
και η άσκηση κοντά στη φύση, συμβάλλουν στη σωματική και ψυχική υγεία και
ισορροπία. Είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του στρες, όταν ασκείσαι
τακτικά μειώνεται το επίπεδο του άγχους, η κατάθλιψη και γενικότερα έχεις
καλύτερη διάθεση.
Το φως του
ήλιου, ο καθαρός αέρας, η αίσθηση του νερού της βροχής πάνω στο σώμα σου ή το
πράσινο ενισχύει τη θετική επίδραση της άσκησης.
Για όλους
αυτούς τους λόγους η επαφή με τη φύση αποτελεί βασική προϋπόθεση της ζωής του
ανθρώπου.
Είναι ανάγκη
λοιπόν να συμφιλιωθούμε με τη φύση, να τη σεβόμαστε αλλά και να την προστατεύουμε
σαν το σπίτι μας. Όσο γίνεται συχνότερα οι άνθρωποι των πόλεων ΄΄εμείς ΄΄ να
δραπετεύουμε κοντά στη φύση.
Οι αρχαίοι
λαοί όλης τη γης θεωρούσαν τα βουνά σαν κάτι απρόσιτο, ξεχωριστό από την γη
,σαν κατοικία θεών, δαιμόνων και πεθαμένων. Οι άνθρωποι διέσχιζαν τις θάλασσες
και τους γνωστούς τότε ωκεανούς αλλά δεν τολμούσαν να σκεφτούν καν να πατήσουν
τα βουνά που τα σκέπαζε ο φόβος.
Με τον καιρό
, ανάγκες εμπορικές, αλλά κυρίως
στρατιωτικοί λόγοι ανάγκασαν τους ανθρώπους να προσεγγίσουν περισσότερο τα
βουνά. Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς περιγράφουν με αρκετές λεπτομέρειες τον τρόπο
ζωής των αρχαίων στα βουνά, όχι μόνο για
κτηνοτροφία αλλά και στις αναβάσεις.
Από πολύ
παλιά ήταν γνωστή η χρήση ειδικών εργαλείων για μετακίνηση στις χιονισμένες
πλαγιές ( π. χ. χιονορακέτες, Ξενοφών , Ανάβαση ).Ο Στράβων περιγράφει τη χρήση
κραμπόν από ορεινούς πληθυσμούς στην περιοχή του Καυκάσου. Κατά τον Αριανό οι
στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου αναγκάστηκαν να ανέβουν χιονισμένες πλαγιές
κάνοντας χρήση καρφιών ΄΄μικρών σιδηρών πασσάλων ΄΄ και σχοινιά,
Ο Φίλιππος
Ε΄ της Μακεδονίας ( 237- 179 π. Χ. ) ανέβηκε στον Αίμο (2374 μ. ) για να
παρατηρήσει την περιοχή προκειμένου να πολεμήσει τους Ρωμαίους. Ο Έλληνας
φιλόσοφος Εμπεδοκλής ανέβηκε στην Αίτνα καθώς και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας
Αδριανός (3274μ.).
Ορειβασία ή
΄΄ τα ορεβάσια ΄΄ έλεγαν στη Βιθυνία της
Μικράς
Ασίας μια θρησκευτική γιορτή, οι συμμετέχοντες ανέβαιναν στο βουνό.
Μπορούμε να
πούμε κατά την αρχαιότητα – οι αναβάσεις στα βουνά δεν είχαν αθλητικό χαρακτήρα
– αλλά όσον αφορά τα υλικά και την τεχνική ορειβασίας, αυτή ήταν γνωστή και
αρκετά εξαπλωμένη από τις Άλπεις έως τον Καύκασο.
Το 1854 μ. Χ.
η χρονιά αυτή θεωρείται η χρυσή εποχή για την ορειβασία . Όλοι οι ορειβάτες που
έπαιρναν μέρος στις αναβάσεις ήταν κυρίως Άγγλοι. Το 1857 ιδρύθηκε ο πρώτος
ορειβατικός σύνδεσμος στον κόσμο , το Αλπίν κλάμπ, στο Λονδίνο. Δεχόταν μόνο
σαν μέλη έμπειρους ορειβάτες. Από το 1865 μέχρι τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο
χιλιάδες είναι οι ορειβάτες που προσπάθησαν και πέτυχαν να ανέβουν σε πατημένες
κορυφές των Άλπεων.
Από τις Άλπεις
η ορειβασία μεταφέρεται στα Πυρηναία, στον Καύκασο, Γροιλανδία, Βόρεια και
Νότια Αμερική, στην Αφρική στους δύο πόλους της γης και στην ψηλότερη οροσειρά
της γης , τα Ιμαλαϊα.
Στην Ελλάδα
η Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης ( Ε.Ο.Ο.Α.) ιδρύθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1930 σαν Ελληνικός
Ορειβατικός Σύνδεσμος ( Ε.Ο.Σ.). Προηγουμένως όμως , στις 12 Σεπτεμβρίου 1927
στην κορυφή του Ολύμπου 24 Έλληνες , Γάλλοι και Ελβετοί ορειβάτες πήραν τότε
την απόφαση ίδρυσης Ελληνικού Ορειβατικού Συνδέσμου.
Στις 7
Μαρτίου 1928 ιδρύθηκε ο Ορειβατικός Σύνδεσμος Αθηνών και στις 27 Ιουνίου 1928 ο
Ορειβατικός Σύνδεσμος Πατρών. Οι δυο αυτοί Σύλλογοι την 20. 2 1930 ίδρυσαν τον
Ελληνικό Ορειβατικό Σύνδεσμο (Ε.Ο.Σ.).
Στην Βέροια
ο Ορειβατικός Σύνδεσμος ιδρύθηκε το 1953.
Υ.Γ. Σε
όλους εκείνους που με την παρουσία τους ορειβάτησαν μαζί μου στα απέραντα βουνά
και μέσα από την συντροφιά τους ανέδειξαν την αγάπη και την ομορφιά της αιώνιας
φύσης.
Για
τους Ορειβάτες Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος
