Αναμφισβήτητα το ντιμπέιτ της προηγούμενης Τρίτης μεταξύ των υποψηφίων αρχηγών του ΠΑΣΟΚ στην ΕΡΤ ήταν μια διαφορετική version σε σχέση με τις τηλεμαχίες που έχουμε δει μέχρι σήμερα. Ξεφύγαμε από τους ξύλινους παράλληλους μονολόγους και είχαμε απευθείας συνομιλία μεταξύ των τηλε-μονομάχων, έστω και με τους περιορισμούς που είχαν επιβάλει. Δεν υπήρχε χρόνος να αναπτυχθούν εκτενώς πολιτικές θέσεις και αναλώθηκαν περισσότερο σε εσωτερικούς μεταξύ τους διαγκωνισμούς και «χτυπήματα», σε πλαίσια πολιτικού πολιτισμού. Έχοντας κατά νου ότι ο στόχος στα ντιμπέιτ είναι πρωτίστως να μην χάσεις ας κάνουμε μια προσέγγιση για την επίδοση του κάθε υποψηφίου.
Ο Ν. Ανδρουλάκης ως αρχηγός δέχθηκε όπως αναμενόταν την περισσότερη πίεση, ωστόσο στάθηκε πολύ καλά, ήταν προετοιμασμένος, γνώριζε τα θέματα και δεν αιφνιδιάστηκε. Σίγουρα δεν έχασε και ίσως βγαίνει και κερδισμένος από την συνολική εικόνα που έδειξε.
Ο Π. Γερουλάνος θεωρώ ότι ήταν ο καλύτερα προετοιμασμένος, με ώριμο πολιτικό λόγο, άνεση, ιδιαίτερα διαβασμένος και με ευστοχία στις παρεμβάσεις που έκανε προς τους ανθυποψηφίους του. Με ευγένεια μεν αλλά καυστικός όπου έπρεπε, «έσφαξε με το γάντι» την Άννα Διαμαντοπούλου με την φράση: «Άννα που ήσουν όλα αυτά τα χρόνια;» Σίγουρα κέρδισε πόντους από την εμφάνισή του.
Η Ν. Γιαννακοπούλου έμεινε κατά την γνώμη μου σε ένα «ρηχό» επαναστατικό μοτίβο επίθεσης προς τον Ανδρουλάκη, καταγγέλλοντας χειρισμούς και αποδίδοντας αυταρχισμό. Έχασα τον λογαριασμό πόσες φορές είπε την λέξη «εγώ» και εκτός του φυσικού δυναμισμού της δεν βρίσκω άλλο θετικό σημείο. Νομίζω ότι η παρουσία της έδειξε ότι έχει μέλλον στο ΠΑΣΟΚ, αλλά επί του παρόντος ίσως είναι ακόμη «άγουρη» για αρχηγός.
Η Αν. Διαμαντοπούλου έδειξε την μεγάλη πολιτική της εμπειρία, αφού δέχθηκε ευθείες επιθέσεις για την μακρόχρονη κομματική απουσία και το πολιτικό φλέρτ με τον Κ. Μητσοτάκη, ωστόσο με λεπτό χειρισμό απέφυγε την σύγκρουση, χωρίς όμως να δώσει πειστικές απαντήσεις. Σίγουρα μια ενωτική εμφάνιση με ποιότητα, αλλά η υπογράμμιση και υπενθύμιση στον πολύ κόσμο της απουσίας της ίσως της στοιχίσει.
Ο Χ. Δούκας έχω την εντύπωση ότι ήταν ο χαμένος του ντιμπέιτ, αφού δεν ήταν τόσο καλά προετοιμασμένος και έδειξε να αιφνιδιάζεται, παρά το γεγονός ότι ήξερε ότι θα δεχθεί επιθέσεις ειδικά στο θέμα δήμαρχος-αρχηγός, που δεν έδωσε ουσιαστική απάντηση. Λίγο ξύλινος, στριμώχτηκε και δεν απάντησε στην ερώτηση του κ. Κουβαρά για την φορολόγηση των υπερκερδών και «παραπάτησε» στο θέμα των 12 μιλίων.
Ο Μ. Κατρίνης έδειξε δυναμισμό, προσπάθησε να πετάξει από πάνω του τον τίτλο του αουτσάιντερ(αντέδρασε σε ανάλλογη ερώτηση Κουβαρά), χωρίς όμως νομίζω να το καταφέρει. Σίγουρα κερδισμένος, αλλά όχι σε σημείο ανατροπών.
Συμπερασματικά, ο σίγουρος νικητής του ντιμπέιτ ήταν το ΠΑΣΟΚ, αφού εισήγαγε ως πιλότο έναν νέο τρόπο τηλεμαχίας, πιο άμεσο, που επιδέχεται βελτιώσεων και ίσως είναι «μπούσουλας» για επόμενες τηλεμαχίες. Υπήρχαν κόντρες μεταξύ των υποψηφίων, αλλά σε πολιτισμένο κλίμα, δείχνοντας ότι το ΠΑΣΟΚ όχι απλώς έχει σφυγμό, αλλά βρίσκεται σε μια διαδικασία αναγέννησης.
Ζήσης Μιχ. Πατσίκας
