Αντίο καυτό καλοκαιράκι!! Στον όμορφο παράδεισο μου, όλα κύλησαν χαρούμενα παραγωγικά...Στην γραφική πλατεία του γνήσιου ποντιακού χωριού μου, τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι τραγούδησαν και χόρεψαν. Ειπώθηκε με πολύ συγκίνηση, η ιστορία τής κατοίκησης τού τόπου από τούς πρώτους κατοίκους Σανταίους. Το κόπο των διωγμένων ανθρώπων να χτίσουν καινούργια φωλιά, για να ξαναβρούν τον Ρυθμό τους. Να σώσουν την αξιοπρέπεια τους, να συγχωρήσουν, τούς διώκτες τους και δουλεύοντας πολύ να προσπαθήσουν, να μαλακώσουν τίς ψυχές τους. Να κλείσουν τον ξεριζωμό , βαθειά μέσα τους και να προσπαθήσουν να μην πονούν σκεπτόμενοι την γενοκτονία τους.
Οι αναμνήσεις πέρασαν σαν ταινία προς στά μάτια όλων μας,οι καρδιές πόνεσαν από την νοσταλγία, τα μάτια δακρυσαν στο άκουσμα των ονομάτων ανθρώπων που έφυγαν. Φτασαμε στο σήμερα...
Το χωριό μου θα ζήσει αιώνια μέσα μας...Οι μνήμες δεν θα σβήσουν... θυμόμαστε τούς προγόνους μας με αγάπη. Στρώσανε αυτοί τον δρόμο μας, για μία καλύτερη ζωή, Το καλοκαίρι φεύγει το βουνό πήρε τα χρώματα τού φθινοπώρου, λίγο νωρίς λες και ο καιρός βιάζεται να κυλήσει....Στον δικό μου παράδεισο ακόμη ωριμάζουν τα λαχανικά. Μόλις που πρόλαβα να μαζέψω λίγα καρύδια...Οι σκίουροι φέτος αποθήκευσαν, στις φωλιές τους περισσότερο φαγητό. Ισως διαισθάνονταν έναν βαρύ χειμώνα....Το πολύ ζεστό καλοκαίρι άφησε θύματα στην κήπο μου.... Έσωσα ότι μπόρεσα από τον ήλιο που έριξε τίς καυτές του ανάσες πάνω στα φυτά τα λουλούδια, το γκαζόν.....Ένα ακόμη καλοκαίρι κοντεύει να τελειώσει..... Δύσκολα θα αποχωριστώ τον παράδεισο μου, Τίς διασκεδαστικές συναντήσεις μας, τα γέλια, τα ανέκδοτα, τίς αγκαλιές και τους χορούς μας, στις αυλές των σπιτιών μας. Τίποτε δεν κρατά για πάντα.. Όμως φέτος πραγματικά δεθήκαμε πολυ μεταξύ μας.... Μαζευτήκαμε μία μέρα στο μπαλκόνι μου, για να αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι, παρέα με ένα σμήνος πουλιών πού τυχαία περνούσαν από πάνω μας, τα γελάδια του Βαγγέλη που άφησαν το βουνό για να κατέβουν στους κάτω σταύλους,με τα μοσχαράκια να κυνηγούν τίς μάνες για να θηλάσουν. Εικόνες πανέμορ φες θα μας συντροφεύουν για όλο τον χειμώνα και έτσι νοσταλγώντας ο καιρός θα περάσει μέχρι να ξανανταμώσουμε.....
Όλγα Κουτμηρίδου -Μεταξά