Σήμερα ξύπνησα νωρίς....Η αυλή υγρή από την χθεσινή μπόρα μύριζε βροχή. Κανείς δεν ξύπνησε ακόμη... Πλησίασα το παράθυρο τής κουζίνας....
Ευτυχώς οι γονείς μου κοιμούνται ήσυχα... Γύρισα στην αυλή, περπάτησα προς την γέρικη κερασιά.. Άκουσα να με φωνάζουν..._Ολιτσα εβγαλ οξουκα την Μαυρουλα και το μουσκαροπον θα περαν ο τσοπανον αγληγορα.(Ολγιτσα βγάλε έξω την Μαυρουλα (γελαδα) και το μοσχαράκι,θα περάσει ο τσομπανος και γρήγορα.
Φωναξε η γιαγιά μου από το πίσω μέρος του σπιτιού μας.Απο μικρά μας μάθαιναν να αγαπάμε τα ζώα να τα φροντίζουμε και συγχρόνως να βοηθάμε την οικογένεια.Επιανα την Μαυρουλα από το σχοινί της και την έβγαζα στο μικρό χωμάτινο μονοπάτι, μπροστά από το σπίτι μας.. Περιμέναμε να έρθουν και οι άλλες αγελάδες,με τα μοσχαράκια τους και μετά τα οδηγούσαμε,προς το βουνό όπου τα έπαιρνε ο τσομπανος μας.
Νατες τής βλέπω να γυρίζουν το απόγευμα με γεμάτες κοιλιτσες.. ακούω τα κουδουνάκια τους...και ξεχωρίζω την Μαυρουλα με το μοσχαράκι της... Αργά το βράδυ μαζί με την μαμά κατεβαίναμε στον σταύλο για νά την αρμεξουμε..πλεναμε τής θηλές της,βάζαμε από κάτω έναν κουβά καθαρό και έπειτα η μαμά έπιανε μία, μία θηλή και τραβούσε μαλακά το γάλα.Μοσχομυριστο , ζεστό, άσπρο το γάλα της... καθαρό,αμόλυντο...Και εγώ εκεί μαζί της..Χαιδευα την κοιλίτσα τής Μαυρουλας την ηρεμουσα και την χαλαρωνα.... τής μιλούσα....ήμουν παιδί όμως οι καταστάσεις με ωρίμαζαν.
Ολα τα παιδιά του χωριού μου μεγάλωναν, παίζοντας με τα χώματα τίς πέτρες,τα σκεύη πού είχαμε για μαγείρεμα... Και τα βράδια όταν λίγο μεγαλώναμε η μαμά,μας μάθαινε κέντημα, πλέξιμο, σιωπή, γη υπομονή, υπακοή.Τα χρόνια περνούσαν και μέσα από τίς εικόνες των χωραφιών ,το μάζεμα των σταφυλιών και το πάτημα τους, τούς χορούς στην πλατεία τα γέλια και τα ανέκδοτα,τα παραμύθια τής αντιπαραθέσεις, τής πολιτικές εξελίξεις, τούς φοβισμένους ή θαρραλέους ανθρώπους τούς δειλούς ή ακόμη και τούς προδότες, κύλησε η ιστορία, μέσα από τον δρόμο που λέγεται ζωή...
Και ο έρωτας, η μόδα,το θέαμα η βόλτα στον κεντρικό δρόμο τής πόλης (όταν μας κατέβασαν από το χωριό στον πόλεμο) όλα ήταν εικόνες που τυπώθηκαν στον νου μας.Αναπτυχθηκαν δυνατές φιλίες που με τα χρόνια γίνανε αδελφικές.Γεματες οι καρδιές από αγάπη, αθωότητα χωρίς ζήλια και κακία.Και ενώ ο αγώνας για την επιβίωση ήταν σκληρός, αυτό γεννούσε ανθρώπους αγωνιστές, θαρραλέους, διψασμένους για γνώση, έτοιμους να τα βάλουν,με όποιον εμπόδιζε την πρόοδο τους στα γράμματα στις τέχνες...
Με θυσίες, μεγαλοψυχία, πείσμα και προσπάθεια οι άνθρωποι τής γενιάς μου φτάσανε έως σήμερα.Οι εικόνες τού σήμερα,με τρομάζουν!Δεν θέλω να κοιτώ τον κόσμο που με περιβάλλει...Δεν νιώθω σιγουριά για το μέλλον των εγγονών μου... Μπορούμε άραγε να αλλάξουμε; Θέλουμε άραγε;να συμπορευτούμε να δημιουργήσουμε έναν καινούριο δρόμο γεμάτο εικόνες Όμως βλέπω ότι και οι δράσεις που γίνονται επισκιάζονται από θολές εικόνες, για να τίς υποβαθμίσουν να τίς κρύψουν.Μην τυχόν και ξυπνήσουν τα μυαλά των παιδιών μας και αναζητήσουν κάτι άλλο,από αυτό που εσκεμμένα τα μαθαίνουν τα ταιζουν τα ντύνουν...Οι εικόνες τής σύγχρονης κοινωνίας μας γίνανε τρομακτικές.... Λίγες υπάρχουν ακόμη με χρώματα, λίγες προσπαθούν να σε χαροποιησουν να σε προβληματίσουν, να σε βγάλουν από το τέλμα τής ανυπαρξίας τής αποχαυνωσης ιδεών ,πράξεων και απόψεων.Ελπιζω στην αφύπνιση το άνοιγμα του νου και την ενσυνείδηση ότι καθε τι στραβό, χρειάζεται να αλλάξει για να μπορέσουμε να δώσουμε στα παιδιά καινούργιους, ανεξίτηλους μαρκαδόρους.Με αυτούς θα ζωγραφίσουν τον δικό τους δρόμο....Σε κάθε στροφή του, μία νέα εικόνα μια ανανεωμένη ιδέα ένας εποικοδομητικός στόχος.Στον βρεγμένο κήπο, μέσα στην ησυχία τού τοπίου ο νους ζωγράφισε τίς δικές του εικόνες . Μαυρόασπρες εικόνες τού παρελθόντος, δεμένες με τίς τρισδιάστατες τού τώρα δημιούργησαν τον πίνακα τού σήμερα.Και εγώ περπατώ ανάμεσα τους, κοιτώντας το παρελθόν με νοσταλγία και ατενίζοντας το τώρα με λίγο φόβο αλλά με πολύ ελπίδα... Άλλωστε το είπαμε,είμαι αισιόδοξος άνθρωπος
Όλγα Κουτμηρίδου Μεταξά
