Του ιερέως Παναγιώτου Χαλκιά
Σήμερα, φίλε αναγνώστη, θυμήθηκα την Ολυμπιάδα του Τόκιο (1964), ίσως γιατί σε λίγο καιρό έχουμε την Ολυμπιάδα στο Παρίσι. Και θυμήθηκα ακόμη το μεγάλο δρομέα Ζαζύ και το πάθημά του, που είναι χρήσιμο, νομίζω, να το υπενθυμίσω. Τα γεγονότα πέρα εκεί στο Τόκιο έγιναν περίπου έτσι:
Ο Μισέλ Ζαζύ, ο γαλλικός αυτός πύραυλος, που στη Ρώμη το 1960 ήλθε δεύτερος και πρώτος σε αρκετούς ευρωπαϊκούς αγώνες, στο Τόκιο ήθελε οπωσδήποτε το χρυσό Ολυμπιακό Μετάλλιο. Το λαχταρούσε.
Νάτος, λοιπόν, με τα εθνικά του χρώματα στην αφετηρία για τα 5000 μέτρα. Πλάι του είναι και άλλοι αξιόλογοι δρομείς. Το σύνθημα της εκκίνησης δίνεται. Ο Αυστραλός Ρ. Κλαρκ, ένα θηρίο περίπου 2 μέτρων, προπορεύεται. Δίπλα του, ο Ζαζύ. Δεν τον αφήνει ούτε σπιθαμή. Κάνουν τον πρώτο γύρο, τον δεύτερο.
Τα μάτια των θεατών, διάπλατα ανοιγμένα, παρακολουθούν τον κινούμενο στίβο.
Όσο περνούν τα δευτερόλεπτα, τόσο και η καρδιά κλωτσάει από μέσα, σαν να συναγωνίζεται τις μηχανικές κινήσεις των ποδιών τους. Τα χείλη ψιθυρίζουν ονόματα: Κλαρ, Ζαζύ. Μπαγύ .. Λίγο πιο πίσω διακρίνουν τους Αμερικανούς Σουλ και Ντίλλιγκερ. Δεν τους υποψιάζεται κανείς.
- Άνοιξε Ζαζύ! Κουράγιο Μισέλ! Φωνάζουν οι φίλοι του.
- Να μην ανοίγει και να ‘χει 800 μέτρα μονάχα από το νήμα! Ψιθυρίζουν μερικοί ανυπόμονοι, με κατακόκκινα πρόσωπα από την αγωνία.
Στα 700 μέτρα όμως, ο Ζαζύ με ένα υπέροχο ξαφνικό άνοιγμα, κερδίζει 5, 10, 15 μέτρα. Τους αφήνει πίσω. Στις κερκίδες,; Χαλασμός κόσμου. Δίνουν και παίρνουν τα προγνωστικά:
- Ποιος θα έλθει δεύτερος ;;
- Ποιος θα πάρει το αργυρό ;;
Και σε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου, η απόσταση από το νήμα μικραίνει. 150 μέτρα ακόμη για τον τερματισμό. Βέβαιος, ο Ζαζύ. Μα να! Τι είναι αυτό; Μήπως κάνουν λάθος; Όχι. Έτσι είναι.
Ο Αμερικανός Σουλ ανοίγει. Ο ανυποψίαστος γίγαντας επικίνδυνος. Με φοβερή ταχύτητα και δύναμη, μπαίνει στην τελική ευθεία. Με υπεράνθρωπη προσπάθεια κυνηγάει τον Ζαζύ. Ο Γάλλος απεγνωσμένα προσπαθεί να διατηρήσει την υπεροχή. Η στιγμή κρίσιμη. 20 μέτρα μόνο πριν το νήμα. Ο Σουλ τον φθάνει. Τον περνάει. Όχι μόνον αυτός, αλλά και ο Γερμανός Σόρτοπ. Τελευταία στιγμή παίρνει την τρίτη θέση για το χάλκινο μετάλλιο ο Ντίλλιγκερ. Έτσι οι έσχατοι γίνονται πρώτοι και ο πρώτος τερματίζει τέταρτος!
Την έπαθε ο Ζαζύ. Δεν γνωρίζω ποιες ήταν οι αντιδράσεις του. Ένα μόνο ξέρω, πως έχασε και μάλιστα στα 20 τελευταία μέτρα της κούρσας των 5000 μέτρων. Τι κρίμα για τον Ζαζύ, που ήταν πρώτος μέχρι τα 4980 μέτρα!.
Τι κρίμα όμως και για πολλούς άλλους, που τρέχουν και αγωνίζονται σε τόσους στίβους της καθημερινής ζωής και χάνουν στα τελευταία «20 μέτρα»! Είναι να τους κλαις.
Το πάθημα του Ζαζύ μας το λέει καθαρά: Σε κάθε στίβο, είτε αυτός λέγεται σπουδές, είτε επαγγελματική σταδιοδρομία, είτε χαρακτήρας, είτε ο,τιδήποτε άλλο, δεν είναι αρκετό να αρχίσεις. Πρέπει να συνεχίσεις μέχρι να ολοκληρώσεις και να φτάσεις στο τέρμα νικητής.
Πόσοι προσπαθούν, χρόνια ολόκληρα ακόμα για να μείνουν σταθεροί στις αρχές τους και σε μια στιγμή τα «νερουρλιάζουν» όλα!
Αγωνίζονται ένα διάστημα για να κρατήσουν σταθερή την ψυχή και το σώμα και στο τέλος υποχωρούν, συνθηκολογούν, παραδίδονται.
Πόσες πανώριες εφηβικές, κυρίως αετοψυχές, με μέτωπο καθάριο και βλέμμα φωτεινό, αληθινά ολόλευκα και δροσερά κρίνα σε όλη τη μαθητική ζωή, αφήνουν στα φοιτητικά χρόνια ή στη στρατιωτική θητεία να μαραθούν τα ιδανικά τους και να κυλιστούν στο χώμα και τη λάσπη, μαζί με την ατίμητη ψυχή τους!
Ξεχνούν πως η σταθερότητα και ο αγώνας δεν είναι υπόθεση εποχική. Στην έπαλξη, την πνευματική, ο μαχητής στέκεται όρθιος με γυμνό το ξίφος μέχρι τέλους.
Στο οικοδόμημα, λοιπόν, της ζωής σου, αγαπητέ φίλε, δεν αρκεί να βάλεις θεμέλια και να υψώσεις τοίχους. Χρειάζεται και οροφή. Να μπει και το τελευταίο κεραμίδι στη θέση του. Θα σου είναι ασφαλώς δυσάρεστη η εικόνα του ημιτελούς, του έργου που μένει στη μέση.
Να τι έγραψε ο πρωταθλητής των πνευματικών στίβων, ο Παύλος, όταν προπονούσε ένα παλικάρι, τον Τιμόθεο:
« Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμο τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος...». Αγωνίστηκα, τερμάτισα, νίκησα. Τι άλλο μένει τώρα; Το στεφάνι της νίκης.
