«Λ’ Παύλεια» | Ιερατική Ημερίδα στη Χαλάστρα με θέμα: «Λειτουργοί του Υψίστου».

Το πρωί της Πέμπτης, 30ης Μαΐου, στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού των Αγίων Νεομαρτύρων Αθανασίου και Ιωάννου των Κουλακιωτών στη Χαλάστρα πραγματοποιήθηκε η Ιερατική Ημερίδα των «Λ΄  Παυλείων» που φέτος είχε ως θέμα: «Λειτουργοί του Υψίστου».

Την ημερίδα προλόγισε και παρουσίασε ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς μας Μητροπόλεως Αρχιμ. Αθηναγόρας Μπίρδας, ο οποίος ενημέρωσε τους Ιερείς για τρέχοντα υπηρεσιακά θέματα και για το πρόγραμμα των επετειακών «Λ΄  Παυλείων».

Στην αρχή της ημερίδας χαιρετισμό απηύθυνε ο Ποιμενάρχης μας, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος με την προσλαλιά του σήμανε την έναρξη των εργασιών της ημερίδας.

Εισηγήσεις ανέπτυξαν ο Αρχιερατικός Επίτροπος Καμπανίας Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής, Δρ. Θεολογίας, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Το ορθόδοξο λειτουργικό τυπικό έναντι των άλλων χριστιανικών ομολογιών» και ο Αρχιμ. Νικόδημος Σκρέτας, ομ. καθηγητής της Θεολογικής Σχολή Α.Π.Θ., ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και τα περί αυτής ποιμαντικά ζητήματα».

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων προσέφερε τα αναμνηστικά των «Λ’ Παυλείων», ενώ η ημερίδα ολοκληρώθηκε με γεύμα, το οποίο παρέθεσε ο Δήμος Δέλτα.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κατά τον χαιρετισμό του ευχαρίστησε τους εκλεκτούς ομιλητές και ιδιαιτέρως τον π. Νικόδημο που αποδέχθηκε για ακόμη μία φορά την πρόσκληση της Ιεράς μας Μητροπόλεως, την αξιότιμη Δήμαρχο Δέλτα κ. Γερακίνα Μπισμπινά για την παράθεση του γεύματος και τον Αρχιμ. Θεόφιλο Λεμοντζή για την άρτια διοργάνωση, αναφέροντας μεταξύ άλλων: Τριάντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος ἀπό τόν Ἰούνιο τοῦ 1995, ὅταν ἡ Ἱερά καί Ἀποστολική μας Μητρόπολη ἀποφάσισε νά καθιε­ρώ­σει ἕνα ἐτήσιο κύκλο ἐκδηλώ­σεων πρός τιμήν τοῦ ἱδρυτοῦ της, μεγίστου ἐν ἀποστόλοις καί πρω­το­κορυφαίου ἀποστόλου Παύλου, γιά νά προβάλλει τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, τόν ἀπόστολο τῆς Ἑλλά­δος καί τῆς οἰκουμένης, γιά νά μᾶς γνωρίσει τόν λόγο του, πού ὡς λόγος Ἰησοῦ Χριστοῦ παραμένει «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνες», καί νά προσφέ­ρει καί πάλι τό «Βῆμα» του στή Βέροια γιά νά ἀκουσθεῖ ὁ λόγος τοῦ οὐρα­νοβάμονος ἀποστόλου σέ ὅλη τήν οἰκουμένη.

Κάθε χρόνο τά «Παύλεια» εἶχαν καί ἕνα διαφορετικό θέμα, τό ὁποῖο φώτιζε μία πλευρά τοῦ ἔργου τοῦ ἀποστόλου Παύλου, παρουσίαζε τή διδασκαλία του γιά θέματα πού ἀπασχολοῦν τήν Ἐκκλησία μας καί τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, καί προέ­βαλε τή σχέση του μέ τήν ἐπαρχία μας, τόν Ἑλληνισμό καί τόν κόσμο. Καί τό γενικό θέμα ἐξειδικευόταν μέ ἐπιμέρους Ἡμερίδες γιά τούς ἱερεῖς, τούς πνευματικούς, τούς μοναχούς, τίς πρεσβυτέρες καί τίς μητέρες τῶν κληρικῶν μας, τούς ἱεροψάλτες, τούς συνεργάτες τοῦ κατηχητικοῦ ἔργου τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας.

Ἡ ταπεινή αὐτή πρωτοβουλία μας εὐοδώθηκε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐνίσχυση τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Παύλου, διότι καί τό ἔργο αὐτό δέν εἶναι, σύμ­φω­να μέ τόν ἴδιο, μόνο τοῦ θέλοντος οὐδέ τοῦ τρέχοντος ἀλλά τοῦ ἐλε­οῦντος Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀξιώνει καί φέτος νά ὀργανώσουμε τά τρια­κοστά «Παύλεια» πρός τιμήν τοῦ κλητοῦ ἀποστόλου του, τοῦ ἀποστόλου Παύλου, μέ γενικό θέ­μα «Ἡ λειτουργική ζωή τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας».

Καί σήμερα ἔχουμε τή χαρά νά ἐγκαινιάζουμε τό πρόγραμμα τῶν Λ´ Παυλείων μέ τήν Ἡμερίδα γιά τούς κληρικούς τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως καί θέμα: «Λειτουρ­γοί τοῦ Ὑψίστου», στό φιλόξενο Πνευματικό κέντρο τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων τῆς Χα­λά­στρας, καί νά εὑρισκόμεθα ὅλοι μαζί ἐπί τό αὐτό, ὑπό τή σκέπη τοῦ κατ᾽ ἐξοχήν χώρου διακονίας μας, τοῦ ναοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐπιγείου οἴκου καί κατοικητηρίου τοῦ οὐρα­νίου Πατρός, στόν ὁποῖο ὁ φιλάν­θρωπος Θεός δέν μᾶς κατέστησε μόνο διακόνους του ἀλλά καί λει­τουργούς του, λειτουργούς τοῦ Ὑψί­στου.

Θά ἀποτελοῦσε μέγιστη τιμή γιά ὅλους μας ἀκόμη καί ἐάν ὁ Θεός μᾶς εἶχε καταστήσει ἁπλῶς διακό­νους του, ἐάν μᾶς ἐπέτρεπε μόνο νά τόν ὑπηρετοῦμε καί νά ἀγγίζου­με τό κράσπεδο τοῦ ἱματίου του. Καί θά ἔπρεπε νά εἴμεθα εὐγνώμο­νες πρός Αὐτόν, γιατί μᾶς ἀξίωσε αὐτῆς τῆς τιμῆς, καί νά καταβάλ­λουμε διά βίου κάθε προσπάθεια γιά νά τόν διακονοῦμε ὅσο τό δυνατόν πιστότερα.

Ἀντιλαμβανόμεθα ὅμως, πι­στεύω, ὅλοι πόσο μεγαλύτερη καί ὑψηλότερη εἶναι ἡ τιμή καί ἡ εὐλο­γία, τήν ὁποία μᾶς ἐπεδαψίλευσε ὁ Ἅγιος Θεός, καθιστώντας μας λει­τουργούς του.

Μᾶς ἔδωσε, δηλαδή, τή χάρη καί τό προνόμιο νά εἴμαστε ἐκεῖνοι διά τῶν ὁποίων ἐπιτελεῖ τό ἔργο τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας τῶν ἀν­θρώπων.

Μᾶς ἔδωσε τό προνόμιο νά τοῦ δανείζουμε τά χέρια μας καί τά χείλη μας, ὥστε νά γίνονται ὁρατά καί αἰσθητά τά ἔργα του στούς ἀδελφούς μας.

Καί ἐάν θά ἔπρεπε νά κάναμε τό πᾶν γιά νά ἀνταποκρινόμαστε στήν τιμή νά εἴμεθα διάκονοί του, ἐάν θά ἔπρεπε νά προσπαθούσαμε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις νά ζοῦμε καί νά κινούμεθα καί νά ὁμιλοῦμε, ὅπως ἁρμόζει σέ διακόνους τοῦ μεγάλου Θεοῦ, τώρα ἔχουμε ἀκόμη μεγαλύτερο χρέος καί μεγαλύτερη εὐθύνη νά ζοῦμε καί νά πολι­τευ­ό­μεθα ἀξίως τῆς κλήσεώς μας ὡς λειτουργῶν τοῦ Ὑψίστου.

Τή μεγάλη αὐτή εὐθύνη ἀναδει­κνύει σέ πολλά σημεῖα τῶν λόγων του καί τῶν ἐπιστολῶν του ὁ πρω­τοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, σκιαγραφώντας τόν τρόπο τῆς ἀνα­στροφῆς τῶν ἱερέων καί τῶν ἐπισκόπων, ἰδιαιτέρως ὅμως στίς τρεῖς ἐπιστολές του πρός τούς συνερ­γάτες του ἀποστόλους Τιμό­θεο καί Τίτο, ἐπισκόπους Ἐφέσου καί Κρήτης ἀντίστοιχα, ἀλλά καί στήν ὁμιλία του πρός τούς πρεσβυ­τέρους τῆς Ἀσίας στήνἜφεσο, τήν ὁποία μᾶς παραδίδει στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ὁ ἱερός εὐαγγελι­στής Λουκᾶς, ὁ συνέκδημος τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

Ἡ εὐθύνη τοῦ νά εἶναι ὁ χοϊκός ἄνθρωπος λειτουργός τοῦ Ὑψί­στου εἶναι μεγάλη, ὅπως εἴπαμε, ὄχι μόνο γιατί εἶναι λειτουργός τοῦ Θεοῦ καί ἐπιτελεῖ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί διότι τό «λει­τουρ­γός» δέν εἶναι μία ἰδιότητα οὔτε πολύ περισσότερο ἕνα ἐπάγελμα, ἀλλά ταυτίζεται μέ τήν ὕπαρξη τοῦ ἱερέως, μέ τήν ὕπαρξη τοῦ λει­τουρ­γοῦ, στόν ὁποῖο ἐνοικεῖ ἡ θεία Χά­ρη, τήν ὁποία ἔλαβε κατά τήν ἡμέ­ρα τῆς χειροτονίας του καί τήν ὁποία ὀφείλει νά διατηρεῖ καί νά αὐξάνει μέσα του, ἐάν ἐπιθυμεῖ νά ἀνταποκρίνεται στό ὑψηλό του λειτούργημα, πάντοτε βεβαίως μέ συναίσθηση τῆς ἀδυναμίας καί τῆς ἀναξιότητός του.

Αὐτό εἶναι δυνατόν νά ἐπιτευχθεῖ ὑπό ὁρισμένες προϋποθέσεις.

Ἡ πρώτη προϋπόθεση εἶναι ὁ ἱερέας νά ἀγωνίζεται νά ζεῖ τήν ἐν Χριστῷ ζωή, νά ζεῖ δηλαδή ἀγωνι­ζόμενος πρωτίστως γιά τόν δικό του προσωπικό ἁγιασμό.

Μποροῦμε νά φαντασθοῦμε πόσο τραγικό καί πόσο ὀδυνηρό εἶναι νά μεταδίδουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ στούς ἀδελφούς μας καί νά τούς ἁγιάζουμε καί ἐμεῖς νά χάνουμε αὐτή τή χάρη καί κατακρινόμεθα, γιατί δέν εἴμαστε ὅσο προσεκτικοί ὀφείλουμε νά εἴμαστε στή ζωή μας καί στήν ἀναστροφή μας μέσα καί ἔξω ἀπό τόν ναό τοῦ Θεοῦ;

Ὅταν π.χ. καλοῦμε τούς ἀδελ­φούς μας νά προσέλθουν στό μυ­στή­ριο τῆς θείας Εὐχαριστίας «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης», καί ἐμεῖς ὄχι μόνο κοινω­νοῦμε ἀλλά καί ἀγγίζουμε τό Σῶμα τοῦ Κυρίου μας μέ τά χοϊκά χέρια μας χωρίς νά πληροῦμε αὐτές τίς προϋποθέσεις, ἤ ὅταν ἀδιαφο­ροῦ­με γιά τή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκ­κλησίας μας, ἐνῶ λέμε «ἔθελξας πόθῳ με, Χριστέ, καί ἠλλοίωσας τῷ θείῳ σου ἔρωτι»;

Ἡ δεύτερη προϋπόθεση εἶναι νά ἔχουμε σέ ὅλη μας τή ζωή συναί­σθηση τῆς τιμῆς καί τῆς εὐθύνης νά εἴμεθα λειτουργοί τοῦ Ὑψί­στου. Νά μήν μᾶς γίνει συνήθεια ἡ λειτουργική ζωή, ὄχι μέ τήν καλή ἀλλά μέ τήν ἀρνητική ἔννοια τῆς λέξεως. Νά μήν, δηλαδή, ἀντί νά μεταφέρουμε τόν ναό καί τήν ἱερό­τητα τῶν μυστηρίων καί τῶν ἁγια­στικῶν πράξεων στή ζωή μας, στήν οἰκογένειά μας, στήν καθημερι­νό­τητά μας, νά μεταφέρουμε τόν κόσμο καί τίς ἐπιθυμίες του μέσα στόν ναό καί πολύ περισσότερο μέσα στό ἱερό Βῆμα.

Ἡ τρίτη προϋπόθεση εἶναι νά μήν ξεχνοῦμε ποτέ ὅτι ὡς λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου δέν εἴμαστε ἀνεξάρ­τητοι καί αὐτοδέσποτοι. Εἴμαστε μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μέσῳ τῆς ὁποίας ἔχουμε λάβει τή χάρη τῆς ἱερωσύνης καί σ᾽ αὐτήν ἔχουμε τήν ἀναφορά μας καί τῆς ὀφείλουμε τήν ὑπακοή μας.

Ἡ Ἐκκλησία μας ζεῖ καί προχωρεῖ μέ τήν ἐμπειρία τῶν ἁγίων της καί τήν παράδοση, τήν ὁποία ἀνά τούς αἰῶνες διατηρεῖ καί μεταδίδει, καί τήν ὁποία ἔχουμε χρέος νά τηροῦ­με καί ἐμεῖς ἀπαρέγκλιτα καί μέ ταπείνωση, διότι μόνο ἔτσι μένου­με στήν Ἐκκλησία καί ἁγιαζόμεθα. Καί πρέπει νά θυμόμαστε ὅτι ὁ Χρι­στός καί ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἔχουν ἐμπιστευθεῖ τίς ψυχές τῶν ἀνθρώ­πων καί ἔχουμε χρέος νά ἀποτε­λοῦμε γι᾽ αὐτούς καλά πρότυπα, καί φυσικά νά προσπαθοῦμε νά μήν τούς σκανδαλίζουμε μέ τή συμπε­ριφορά μας καί τούς ἀπομα­κρύνουμε ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία, ἀντί νά τούς βοηθοῦμε νά προσεγγίσουν ὅσο γίνεται πε­ρισ­σότερο τόν Χριστό.

Κύριο ἔργο μας ὡς λειτουργῶν τοῦ Ὑψίστου εἶναι βεβαίως τό κατ᾽ ἐξοχήν μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαρι­στίας, τό ὁποῖο ἐπιτελοῦμε μέσα στή θεία Λειτουργία, τό ὄνομα τῆς ὁποίας δηλώνει τή σχέση πού ὑπάρ­χει μεταξύ «λειτουργοῦ» καί «λειτουργίας», ἀλλά καί γενικά τό λατρευτικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας.

Στούς δύο αὐτούς τομεῖς τοῦ ἔργου μας ὡς λειτουργῶν τοῦ Ὑψί­στου θά ἀναφερθοῦν οἱ δύο ἐκλεκτοί ὁμιλητές μας, τούς ὁποί­ους εὐχαριστῶ θερμά ἐκ τῶν προ­τέρων.

Ἰδιαιτέρως εὐχαριστῶ γιά τήν ἀποδοχή τῆς προσκλήσεώς μας καί καλωσορίζω στήν Ἱερά Μητρόπο­λή μας καί στήν Ἡμερίδα μας τόν πανοσιολογιώτατο ἀρχιμανδρίτη π. Νικόδημο Σκρέττα, καθηγητή τῆς Ἱστορίας καί Θεολογίας τῆς θείας Λατρείας, στή Θεολογική Σχο­λή τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπι­στη­μίου Θεσσαλονίκης, ὁ ὁποῖος θά μᾶς ἀναπτύξει τό θέμα «Τό μυ­στήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί τά περί αὐτήν θέματα».

Εὐχαριστῶ, βεβαίως, καί τόν δεύ­τερο ὁμιλητή μας, τόν πανοσιολο­γιώτατο ἀρχιμανδρίτη π. Θεόφιλο Λεμοντζῆ, Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο Καμπανίας καί διδάκτορα τῆς Θεο­λογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., πού φιλοξενεῖ τήν Ἡμερίδα μας ἐδῶ στή Χαλάστρα καί στόν ναό τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων Ἀθανασίου καί Ἰωάννου τῶν Κουλακιωτῶν. Ὁ π. Θεόφιλος θά μᾶς ὁμιλήσει μέ θέμα: «Τό ὀρθόδοξο λατρευτικό τυπικό ἔναντι τῶν ἄλλων χριστια­νι­κῶν ὁμολογιῶν».

Καί οἱ δύο εἰσηγήσεις εἶμαι βέ­βαιος ὅτι ἔχουν μεγάλο ἐνδιαφέ­ρον γιά ὅλους μας καί πιστεύω ὅτι θά μᾶς δώσουν πολλές ἀφορμές γιά συζήτηση  πού θά εἶναι χρήσιμη καί ὠφέλιμη καί γιά τήν προσω­πική μας κατάρτιση ἀλλά καί γιά τή διακονία μας.

Σᾶς εὐχαριστῶ καί πάλι ἀπό καρ­δίας καί ἀναμένουμε νά σᾶς ἀκού­σουμε.